به گزارش شهرآرانیوز، روند شاخص توان‌پذیری مسکن نشان میدهد که در سال ۹۸ این شاخص در بالاترین وضعیت خود در دهه ۹۰ قرار گرفته و بدترین شرایط را داشته است.
بنابر آخرین گزارش منتشر شده مرکز آمار در خصوص وضعیت عدالت اجتماعی در زمستان ۹۹، در بخشی از آن توان خرید مسکن در ایران در دهه ۹۰ محک زده شده است.
شاخص توان‌پذیری مسکن، به نسبت هزینه خرید مسکن به درآمد سالانه خانوار اطلاق می‌شود. از آنجا که متراژ میانگین خرید و فروش شده در کشور غالبا ۸۰ متر محاسبه می‌شود از این رقم می‌توان برای متوسط مسکن خریداری شده توسط خانوار‌ها استفاده کرد.
به عبارت دیگر این شاخص بیان می‌کند که یک خانوار برای خانه دار شدن چند سال نیاز دارد که تمامی درآمد خود را پس‌انداز کند؟ بنابراین هر چه این شاخص بالاتر باشد یعنی زمان دراز تری برای خانه دار شدن اشخاص سپری خواهد شد و این یعنی توان خرید مسکن در افراد جامعه پایین‌تر آمده است.
بررسی سالانه شاخص توان پذیری مسکن در دهه ۹۰ نشان میدهد که این رقم در کل خانوار‌های شهری از ابتدای دهه ۹۰ تا پایان سال ۹۸، مسیری نوسانی را سپری کرده است. کمترین حد زمان انتظار برای خانه دار در آمار‌های دهه ۹۰ به سال ۱۳۹۶ و بیشترین حد آن به سال ۱۳۹۸ تعلق گرفته است.
به عبارت دیگر پس از آنکه توان خرید مسکن از سال ۹۴ رفته رفته داشت افزایش می‌یافت به یکباره در سال ۹۷ کاهشی دوباره پیدا کرده و به کمترین حد خود در سال ۹۸ رسید.
با توجه به اینکه رقم محاسبه شده از میانگین قیمت مسکن در این سال متری ۴ میلیون و ۱۰۰ هزار تومان و درآمد سالانه خانوار ۵۴ میلیون و ۱۰۰ هزار تومان بوده است به طور میانگین برای یک خانوار شهری در ایران در سال ۹۸، تقریبا ۶ سال زمان می‌برد تا شخص با پس‌انداز تمام درآمد خود صاحب خانه بشود. یعنی اگر خانواری همه درآمد خود را پس‌انداز کند و هیچ هزینه‌ای نکند باز هم ۶ سال زمان نیاز دارد تا صاحب خانه شود. طبیعتا این رقم برای سال‌های جاری با توجه به افزایش قیمت مسکن در ایران بسیار بیشتر از ۶ سال شده است.
آمار قابل تامل دیگر در باره متوسط درآمد خانوار شهری به متوسط قیمت هر متر مربع مسکن است. این نسبت از ۲۲ درصد در سال ۹۶ به ۱۳ درصد در سال ۹۸ درصد رسیده است. این شاخص نشان میدهد قدرت درآمد مردم برای خرید مسکن ظرف دو سال به شدت سقوط کرده است. نکته دیگر اینکه رقم ثبت شده در سال ۹۸ پایین مقدار در دهه ۹۰ بوده است.
منبع: اقتصادنیوز