سید محمدرضا هاشمی | شهرآرانیوز؛ وقتی در شهریور ۱۳۹۶ رفتم گلشهر تا با او که آن روز‌ها به عنوان اولین ورزشکار زن افغانستان موفق شده بود مدال طلای المپیک جنوب آسیا را به دست آورد، مصاحبه کنم. با دختری مواجه شدم که همه فکر رو ذکرش آماده شدن برای المپیک ۲۰۲۰ ژاپن بود.
سمیه غلامی را در تمام این سال‌ها در فضای مجازی پیگیری می‌کردم و در جریان تمرینات فشرده‌اش برای راهیابی و کسب سهمیه المپیک بودم.
بیشتر بخوانید: کیمیای افغانستان در مشهد
تا اینکه کرونا از راه رسید، المپیک ژاپن در موعد مقرر برگزار نشد و اعضای تیم ملی تکواندوی افغانستان این فرصت را به دست آوردند تا تمرینات بیشتری داشته باشند تا برای انتخابی المپیک آماده شوند.
تمرینات سمیه غلامی و دیگر هم تیمی‌های او در همه این سال‌ها ادامه داشت، تا اینکه چند روز قبل تیم ملی تکواندوی افغانستان برای حضور در مسابقات انتخابی المپیک به اردن رفت، اما سمیه غلامی که تست کرونای او مثبت اعلام شده بود، نتوانست هم تیمی‌هایش را همراهی کند.
دوستان، ورزشکاران و همه آن‌هایی که این دختر قهرمان را می‌شناختند، در پیام‌هایی که در فضای مجازی برای او فرستادند از ایمان شان به توانمندی‌های او سخن گفتند و به او اطمینان دادند در یک هفته پیش رو به اردن خواهد رفت و در کنار هم تیمی هایش برای کسب سهمیه المپیک بجنگد.
او حالا در کابل است و دارد با کرونا می‌جنگد، ویروس منحوسی که از وقتی آمده آدم‌های زیادی را از رسیدن به آرزوهایشان باز داشته است. اما سمیه غلامی آدمی نیست که به این راحتی به این ویروس میکروسکوپی ببازد.
او بلند خواهد شد، به المپیک خواهد رفت و برای افغانستان و دختران سرزمینش که این روز‌ها بیش از همیشه نیاز به حمایت دارند افتخار آفرینی کند. حتی اگر این اتفاق نیفتد او برای من و هزاران پسر و دختر مهاجر افغانستانی که در کشور‌های مختلف زندگی می‌کنند، یک قهرمان است. قهرمانی که مدال طلای تلاش و پشت کار را به دست آورده است.
برای تماشای عکس‌ها در سایز بزرگتر و با کیفیت بهتر بر روی آن کلیک کنید
عکس‌ها از اینستاگرام سمیه غلامی
