به گزارش شهرآرانیوز؛ رضا قوچان‌نژاد پس از ۲ فصل، تابستان از زووله جدا خواهد شد. در آستانه جدایی از تیم هلندی، مصاحبه مفصلی از قوچان‌نژاد درباره روزهایش در زووله منتشر شده است. این مهاجم مشهدی در سی‌وپنج‌سالگی در ۲ فصل پیاپی برترین گل‌زن زووله بود، اما آقای گلی در این تیم و حتی هت‌تریک‌کردن هم نمی‌تواند باعث شود که او ناراحتی‌هایش را از یاد ببرد. قوچان‌نژاد که فقط در ۱۴ بازی در ۲ فصل گذشته برای زووله از ابتدا به میدان رفته است، می‌گوید که این امر به موضوعی شخصی تبدیل شده بود و خوش‌حال است که بالأخره به پایان راهش با زووله رسیده است. او روز گذشته مصاحبه‌ای تند در هلند کرد و به سبکی که پیش از این از او سراغ نداریم، به‌شدت از مسئولان تیمش انتقاد کرد. آنچه در ادامه می‌خوانید، متن بی‌کم‌وکاست مصاحبه این بازیکن مشهدی است.
احساسی گند و افتضاح. خوش‌حالم که کارم در زووله به پایان رسید. در این تیم هرگز به من شانس برابر و منصفانه‌ای داده نشد. این فصل را در نظر بگیرید؛ همه فرصت درخشیدن پیدا کردند، حتی الیانو ریندرز و پله کلمنت. آن‌ها هافبک هستند! اما من آماده بازی نبودم؟!
خیلی زیاد، زیرا این اتفاق فقط در این فصل نیفتاد، فصل پیش هم همین‌طور بود.
به‌نظرم این فقط تقصیر یک نفر نبود. همه کادر فنی را باید در نظر بگیرید.
من همیشه نشان داده‌ام که می‌توانم برای تیم مهم باشم. در غیر این‌صورت که به بهترین گل‌زن یک تیم آن‌هم در ۲ فصل پیاپی تبدیل نمی‌شوی. خیلی کم از من و توانایی‌هایم استفاده شد؛ و بگذارید صادق باشم؛ قضیه این نبود که در رقابت خیلی از هم فاصله داشته باشیم. نه اصلا. من هم اصلا این موضوع را درک نمی‌کنم.
این البته بزرگ‌ترین چرت‌وپرتی است که مردم می‌توانند درباره من بگویند. چیزی که من می‌گویم این است: آن‌ها همه بازیکنان را امتحان کردند، اما هرگز به من شانسی ندادند، نه حتی بعد از اینکه هت‌تریک کردم. این تقریبا دیگر به مشکلی شخصی با من تبدیل شده بود. من فقط فکر می‌کنم که حیف شد و خیلی هم حیف شد، زیرا مطمئنم می‌توانستم خیلی بیشتر به باشگاه کمک کنم. فقط گویا کسانی که اکنون هدایت باشگاه را برعهده دارند، ترجیح می‌دادند که این اتفاق نیفتد.
اصلا نمی‌توانم خودم را سرزنش کنم. من همیشه خیلی حرفه‌ای رفتار کرده‌ام. هیچ‌وقت درگیر نشدم. در غیر این‌صورت نمی‌توانستم هربار این‌طور به زمین بروم و هربار سرنوشت‌ساز باشم، حتی در بازی برابر گرونینگن من بازهم سهم بزرگی در پیروزی تیم داشتم.
قطعا! اما موقعیت خیلی عجیبی است، زیرا احساس می‌کنم خیلی حقم خورده شد. همیشه نادیده گرفته شدم. من می‌شنیدم که آن‌ها مدام می‌گفتند ما مهاجم نداریم! اما آخر من ۲ فصل پشت سر هم بهترین گل‌زن باشگاه شدم! با ۱۳ گل در ۲ سال. آن‌هم نه به‌عنوان یک بازیکن ثابت، بلکه به‌عنوان یک بازیکن ذخیره! به‌نظرم این فرصتی بود که کادرفنی از دست داد یا بهتر بگویم، آن‌ها بدون بینش بودند.
خیلی زیاد. من آدم احساساتی‌ای هستم. به همین دلیل از کادرفنی این احساس را نمی‌گرفتم که می‌توانم مهم باشم و این به‌شدت برایم دشوار بود.
من نمی‌خواستم روند کار تیم را به‌هم بزنم. به همین دلیل بود که ۲ فصل تمام زبان به دهان گرفتم و دندان بر جگر گذاشتم. اما باید صادق باشم؛ من در زووله تقریبا هر روز مجبور بودم ماسک به صورت بزنم، ادای خوش‌حالی را دربیاورم، ولی اصلا خوش‌حال نبودم. درونم درد می‌کشیدم؛
حالا یک تعطیلات خوب خواهم داشت و این فصل را به فراموشی خواهم سپرد. بعد می‌بینم که چه پیش می‌آید و چه گزینه‌هایی سر راهم قرار می‌گیرد. اما در‌های زووله درحال بسته‌شدن است. هرچند این موضوع جدا از هواداران باشگاه است. من همیشه رابطه خوبی با هواداران داشته‌ام. همیشه حمایت زیادی از سمت آن‌ها احساس کرده‌ام، اما از خود باشگاه نه. افراد تصمیم‌گیرنده در باشگاه همیشه من را ناامید کرده‌اند و این خیلی باعث ناراحتی و تأسف من بود.