مجتبی نخعی‌راد
کِله صبح که چِشُم رِه وا کِردُم، دیدُم بِچه مدرسگی ما دراز به دراز خوابیده و اِنگار مُکُنی هنوز تابستون مِره و مدرسه‌ها وا نِرفته. وَخِستُم با سرپایی به گُرده ش زِدُم که: «وَخِز یَره، مدرسه ت دیر رفت.» بِچه چِشاشه مِماله و مِگه: «وِلُم بِدِن، مگه نشنُفتِن مدرسه‌ها امروز تعطیل رِفته؟» یکم فِک کِردُم که مگه مِشه؟ الان که برف نِمیه، حتما دِره چاخانُم مُکُنه. یَگ دِفه دِگه قایِم‌تر زِدُم پس کِلَه ش که: «وَخِز یَره، مُو ره سیاه نِکُن، مُو خودُم زغال‌فروشُم.» مِگه: «بُخُدا تلویزیون مُگُفت دولَخه، تعطیل کِردَن.» گفتُم: «دولَخ کُجه بوده؟» و هموجو رفتم پِنجره ره وا کِردُم. چِش‌تا روز بد نِبینه، ایقَذه دولَخ رِفته بود و یَگ شمالِ خیطی مِیامَد که چِش چِشه نِمِدید.
هموجو که داشتُم سرفه مِکِردُم، تا آمدُم پِنجره ره بِبَستُم، دیدُم یَگ یَرِگه که دیده نِمِره کِله‌اش ره تو کِرده و دِره مِگه: «چِشُم روشن، دِداش دِرِن چِکا مُکُنِن؟» بذِش گُفتُم: «یَره دم در بده، بفرما داخل! شما کی باشِن؟» کِله مِگه: «چطور مُو ره نِمِشناسی؟» گفتٌم: «به چِشُم آشنا مِیِن، ولی لاکِردار ایقذه هوا لِمَشت رِفته دیده نِمِرِن.» ورمدره مِگه: «مُو جِلالُم دِگه، صاحب خِنِه‌تا. مُو اینجه ره به چند نفر کرایه دادُم؟» گفتُم: «آقا جِلال شمایِن؟ مُگُفتِن یگ گاوی، گوسفندی زیمین مِزدِم. نِمدِنُم بُخُدا، فِک کُنُم به سه نِفَر. تا جایی که مِدِنُم هنوز که اِضاف نِرَفتِم... عیال! بیبین آقاجِلال چی مِگه؟ خِبَریه؟» مِگه: «نِه یَره دِرُم خودته مُگُم، مگه نَشنُفتی رئیس سازمان محیط‌زیست مِگه‌ای دولَخی که رِفته منشأ خارجی دِره و ما نِمتِنِم کاری کُنِم. هموجو پِنجره ره وا مُکُنی یَگ عالمه ریزگرد خارجی مهمون خِنِه‌تا مِره، بایَس اَقَلِ‌کَندش پونصد تِمَن کرایه ره بُبُرُم بالا.»
شانس نِدِرِم بُخُدا، از همی خارج دولَخِش به ما مِرِسه. حالایَم مورد نِدره، وقتی اینا مِگَن خارجی هستِگ و ما نِمتِنِم کاری کُنِم، مُو خودُم رفتُم فِک کِردُم و چند تا راه به نِظَرُم رسید که بِذِتا مُگُم:
حالا که مِگَن اینا مالِ صحرای قره‌قوم ترکمنستان مِره و از اونجه وَرمِخِزه مِیه اینجه و زورمایَم بِذِشا نِمِرسه که اینا رِه وِل نِدَن اینجه، بایَس یَگ یاا... به ترکمنستانیا بِزِنِم و بگِم مهمون نِمِخِن همسده؟ ایجور کُنِم اینایَم جلدی مِرَن آب‌پاشی جارو مُکُنَن که مِخه بِرِشا مهمون بیه، بعد وقتی خیس بره دِگه شمالم بِیه دولَخ نِمِره.
شِنُفتُم که دِداش گُلُم «عیسی کلانتری» مِگه‌ای یَرِگه‌هایی که خارجی مِرَن ره نِمتِنُم کاری کُنُم، ولی ریزگردای داخلی ره دِرِم مهار مُکُنِم. کاری که مِشه کرد ایه که بیبینِم کدوم ریزگردا خارجی مِرَن، کدوما مال اینجه‌یَن. وقتی ریزگردا مِرِسَن، بگم دِداش میلان پشتی دِرَن شُله مِدَن! ریزگردایی که جلدی وَرمِخِزَن مِرَن اونجه، اونا مال اینجه‌یَن. اونایی که مثه موسی‌کوتقی واستادن و دِرَن ما ره نِگا مُکُنَن، اینا مال اونجه‌یَن.
وَخِزِم بِرِم همی سد دوستی که لب مرز هستِگ، اونجه آب ره پیشینگ بِدِم طرف ترکمنستان که زیمیناشا خیس بِره و از دست همی ریزگردا خلاص بِرِم.
یگ کار دِگه هم مِشه کرد، همه مِشَدیا جمع بِرِم هم یگ پوفِ قایمی بُکُنِم که همی ریزگردا وَخِزِه بِره سمت تهرون، اونجه که دولَخ بِره دِگه نِمِشه و نِمتِنِم و خودش درست مِره نِمِگَن، جلدی وَرمِخِزَن مِرَن درستش مُکُنَن.
آخرین کاری که به ذهنُم مِرِسه ایه که خودمان آستین وَربِمالِم و کِله‌وَنگ ریزگردا بِرِم. بِذِشا بِگم «دِداش ریز میبینُم‌تا» و فِرار کُنِم. بعد اونا خُلقِ‌شا تَنگ مِره و دنبال سرِ ما مُکُنَن. مایم هموجو برِم و برِم تا لب مرز، بعد جاخال بِدِم که رَد بِرَن و از دستشا خلاص بِرِم.ها بُخُدا.