محمد ناصر حق خواه | شهرآرانیوز - وقتی خبر انتشار یک برنامه گفتگو محور دیگر در پلتفرم‌های برخط پخش فیلم و سریال بیرون آمد، احتمالا خیلی از ما منتظر یک برنامه تکراری و خسته کننده دیگر بودیم. چیزی مثل هم رفیق یا شب آهنگی؛ برنامه‌ای که در آن یک فرد سرشناس رو به روی سرشناسی دیگر بنشیند و درباره اینکه قیمه بیشتر دوست دارد یا قرمه سؤال کند و به اینکه چطور شده که تا الان ازدواج نکرده است پیله کند و بقیه برنامه را هم به ضرب وزور خاطره تعریف کردن و سر کار گذاشتن تماشاچیان و گروه دکوری موسیقی پر کند.
اما پیشگوی پژمان جمشیدی این طور نبود. البته اگر می‌خواستیم خیلی خوش بین باشیم، قبل از پخش برنامه هم می‌شد احتمال داد که پیشگو برنامه به نسبت موفقی باشد؛ پژمانی که در بازیگری به بلوغ رسیده و حالا وارد اجرا شده است؛ به علاوه تیم برنامه سازی که اتاق فکری جوان و قوی دارد، به این حدس کمک می‌کرد. اما قسمت اول پیشگو همه حدس و پیش بینی‌ها را نقش برآب کرد.
یک برنامه با ایده‌ای درخشان که از تکرار خسته کننده خاطرات قدیمی و نوستالژی بازی‌های فیک دهه شصتی خلاص شده است و با مهمان و مخاطبانش از آینده حرف می‌زند. از اینکه قرار است چه بکنیم تا چه بشود، نه اینکه چه کرده ایم که این شده است. پژمان جمشیدی مسلط و مهمان نواز و بدون لودگی شوخ طبع است و از مهمان سؤالات شخصی به دردنخور نمی‌کند؛ یعنی مثل حامد آهنگی و مهران مدیری نیست. او به ایده اصلی برنامه پایبند است و البته که این ایده نگاه به آینده را در حد کلیشه‌های صداوسیمایی پایین نمی‌آورد؛ یعنی شهاب حسینی هم نیست.
از سوی دیگر استفاده از صحنه و گروه موسیقی فقط یک زینت المجلس تصنعی نیست. گروه دال بند با احترام در بخش‌هایی از برنامه در جایگاه مخصوص می‌نوازد و بعد می‌رود تا اجرای بعد؛ یعنی مثل بقیه برنامه‌ها گوشه‌ای مثل پسران خوب نمی‌نشینند تا شوخی‌های نچسب مهمانان و مجری را گوش کنند و در پاسخ فقط لبخند بزنند.
گروه ایده پردازی برنامه هم خودش را راحت نکرده و نگفته است که «خب پژمان جان برو درباره آینده حرف بزن دیگه!» پیشگو ۲ بخش دارد و بخش دوم رقابت مانندی است که در آن ۱۰ احتمال و اتفاق که ممکن است در ۱۰ سال آینده برای مهمان بیفتد فهرست می‌شود و او این امکان را دارد که این ۱۰ اتفاق را با میل خود در ۱۰ سال آینده بچیند. این بازی گونه در دل خود کلی تزریق جهان بینی و فکر خوب و البته سرگرمی و خنده دارد. یعنی ایده آل‌ترین چیزی که می‌توان از یک برنامه گفت و گومحور انتظار داشت؛ البته که جذاب شدن این برنامه به شدت به مهمان هم بستگی دارد. امیر آقایی، مهمان اول این برنامه، توانست با هوش بالا و البته عمق حرف هایش برنامه اول را جذاب کند و چندتپق و جاماندن پژمان را که البته برای اولین برنامه طبیعی هم بود پوشش دهد.
اما حالا باید نشست و دید که ادامه برنامه هم این طور خواهد بود یا قرار است به تدریج به دام عاشق شدی‌ها بیفتیم. شاید گفتن این نکته هم در پایان بد نباشد که با دیدن یک قسمت نه می‌توان و نه باید برنامه‌ای را به کلی تحسین یا نقد کرد. اما پیشگو آن قدر خوش ایده و خوش ریتم است که وقت بگذاریم و در بین این همه برنامه تکراری و مجری‌های نچسب، پیشگو و پژمان را ببینیم.