گروه ورزش/شهرآرانیوز، نشست رسانه‌ای آلکنو سرمربی روسی والیبال پایانی بر دلشوره‌ها نبود. از یکسو نگران بازی‌های المپیک هستیم که ملی پوشان ما باید با غول‌های دنیا پیکار کنند و از سوی دیگر جوانانی که با همه شایستگی‌ها به دلیل شرایط ویژه المپیک خط خورده اند.
حساب ما در بازی‌های توکیو با رقیبانی، چون ایتالیا، لهستان، ژاپن و کانادا تا حدودی مشخص است، اما، چون المپیک پایان راه نیست باید به آینده هم فکر کنیم. این روز‌ها که بردیا سعادت، امیرحسین اسفندیار، محمدرضا حضرت پور و ... خط خورده اند، باید به فکر مراقبت شرایط روحی روانی آن‌ها هم باشیم. با آلکنو البته درباره قوت و ضعف تکنیکی این بازیکنان بسیار خوش آتیه گپ زده ایم و او قول داده که آنالیز و تحلیل خود را در مورد رفع نواقص موجود در این بازیکنان به فدراسیون ارائه داده و در اختیار مربیان آینده قرار گیرد.
تردید نداریم که آینده متعلق به این جوانهاست، اما پستی که برخی از این بازیکنان در فضای مجازی می‌گذارند بر دلشوره‌ها می‌افزاید و آن اینکه شرایط روحی خط خورده‌ها چندان مساعد نیست و اگر به لحاظ روانشناختی به این مسایل توجه نشود، آسیب جدی به سرمایه‌های ارزشمند انسانی والیبال وارد خواهد شد.
دیروز امیرحسین اسفندیار که با دو متر و هفت سانتیمتر قد یکی از آینده داران واقعی والیبال ماست شعر فروغ را در تسکین آلان روحی خود نوشته بود: «در جامعه ما پر از صدای پای آدم‌هایی است که همچنان تو را می‌بوسند در ذهن خود طناب دار تو را می‌بافند...» در صورتی که ورزشکاران باید از همان سنین نوجوانی و در آغاز ورزش قهرمانی یاد بگیرند که این صحنه محیط پیکار خستگی ناپذیر است. آلکنو حرف درستی زد اسفندیار، حضرت پور و ... باید کامپیوتر ذهن خود را ریست کنند.