به گزارش شهرآرانیوز - سخنان و خطبه‌های امام علی (ع) در سال ۴۰۰ قمری را سیدرضی در کتابی با عنوان «نهج‌البلاغه» گردآوری کرده است. پیش از سیدرضی این سخنان در منابع قدیمی‌تر نیز ثبت و ضبط شده است. سیدرضی در این کتاب خطبه‌ها و سخنانی را نقل کرده که به جنبه فصاحت و بلاغت آن توجه شده است. پس از تألیف این کتاب اندیشمندان و عالمان همه مذاهب اسلامی به این اثر متوجه شدند. کاتبان در شهر‌های گوناگون تمدن اسلامی به کتابت این کتاب ارزشمند پرداختند و کم‌کم نسخه‌هایی از این اثر در شهر‌های مختلف اسلامی یافت شد.
یکی از نسخه‌های مهم نهج‌البلاغه را اندیشمند صاحب‌نام ایرانی، صفی‌الدین عبدالمؤمن بن ابی‌المفاخر یوسف بن فاخر ارموی، کتابت کرده است. صفی‌الدین را مؤسس مکتب منتظمیه و بانی موسیقی سیستماتیک و کلاسیک جهان اسلام می‌دانند. مکتب منتظمیه که جریانی نظری در موسیقی است، از نیمه دوم قرن هفتم ظهور یافت و او به‌عنوان مؤسس این مکتب، بنای موسیقی ایران را تجدید کرد. ارموی در کودکی به بغداد مهاجرت کرد و بیشتر عمرش را در آنجا گذراند.
قسمتی از این دوره در زمان خلافت عباسی بود و قسمت دیگرش پس از فتح بغداد به‌دست هلاکو و زیر سلطه مغولان بود. صفی‌الدین که در موسیقی و خوش‌نویسی بسیار توانا بود، در هر ۲ دوره صاحب جایگاه درباری بود. رابطه وی با خاندان جوینی در موفقیتش در زمان حکومت مغولان بر بغداد مؤثر بود، اما درنهایت با تزلزل جایگاه خاندان جوینی، حمایتش را از دست داد و درحالی‌که به‌دلیل بدهکاری به زندان افتاده بود، درگذشت.
براساس متنی که در آخر نسخه نوشته شده است، این نسخه نهج‌البلاغه را او در زندان کتابت کرده است. وی می‌نویسد: «حرره ... فی رمضان سنه ثلاث و ثمانین و ستماه محبوسا و نسال ا... الخلاص و اعتاق رقبته من الدیون و حقوق الناس.»