نجفی | شهرآرانیوز - صداوسیمای ایران بیشتر از ۴۸هزار کارمند دارد و دست کم در مقایسه با برخی از شبکه‌های جهانی، بیشتر از دوبرابر و باز در مقایسه با خیلی از تلویزیون‌های پربیننده دنیا چندبرابر بیشتر کارمند دارد، اما کیفیت خروجی‌های این سازمان چه حرف وحدیث‌هایی درست کرده است؟ شیوه انتشار اخبار، گفتگو‌ها و برنامه‌های بی تعارفش چطور؟ صحبت کردن از کیفیت و رویه برنامه‌های صداوسیما دیگر به کار نخ نما و کلیشه‌ای تبدیل شده است و کسی گوشش بدهکار حرف منتقدان نیست. حتی چندوقت پیش سایت «عصر ایران» در یادداشتی نوشته بود چرا اسامی برخی مسئولان صداوسیما در رده‌های میانی منتشر نمی‌شود؟
مثلا کسی نمی‌داند سردبیر خبر بخش‌های مختلف خبری این سازمان به عهده چه کسانی است و حتی موقع پیگیری هم کسی پاسخگو نیست. یا اینکه معلوم نیست چرا صداوسیما به عده‌ای هرچقدر که دلشان می‌خواهد، تریبون می‌دهد و عده‌ای این اجازه را ندارند. رضا درستکار، یکی از منتقدان سینما و تلویزیون هم همین چندوقت پیش گفته بود که برخی از برنامه‌های مناسبتی تلویزیونی به چند بخش تقسیم می‌شوند که عمدتا بخش‌های جالبی نیستند که توانایی جذب مخاطب را داشته باشند.
بخش مهمی از برنامه‌ها معطوف به پخش انواع سخنرانی است. بعضی از این سخنرانان سخنران نیستند، بلکه تلویزیون فرصتی را برای آنان ایجاد کرده است. اما آیا این سازمان اهمیتی برای نظر مخاطبانش قائل است؟ آیا آمار رضایت مخاطبان از فیلم و سریال‌های تلویزیون حقیقت دارد و مردم تا این مقدار برنامه هایش را دنبال می‌کنند؟
از یک سو دریافت بودجه‌های کلان و از سویی نتیجه‌ای که عاید مردم نمی‌شود. علت این تناقض را کجا و چگونه باید جستجو کرد. اصلا یک سوال بدیهی تر؛ آیا دلیل گله مندی بسیاری از هنرمندان که بابت دیرکرد دستمزد‌های خود گله دارند را هم باید همین جا جستجو کرد؟
اینجا بحث سر چیز دیگری است. هنوز بودجه سه هزارمیلیارد تومانی و واکسیناسیون خارج از نوبت این سازمان عریض و طویل محل انتقاد بود که برداشت ۱۵۰میلیون یورویی این نهاد از صندوق توسعه ملی واکنش‌ها را برانگیخت. گویا این کار آن‌ها هم غیرقانونی نیست و قانون چنین برداشتی را برای آن‌ها در نظر گرفته است، آن هم با هدف توسعه کمی و کیفی برنامه‌های تولیدی اش! ولی پرسش اصلی اینجاست که امسال ۲۶۱۹میلیارد تومان بودجه به صداوسیما داده شده بود، آن هم درحالی که سهم نهاد‌های مهمی مثل ستاد بحران کشور از بودجه کل، فقط ۱۳میلیارد و ۷۰۰میلیون تومان بود. این موضوع حالا محل بحث بسیاری از رسانه هاست. حتی روزنامه کیهان هم با انتشار مطلبی به این موضوع اشاره کرده؛ البته فقط در حد انتشار فهرست وار برخی از این مبالغ برداشت شده.
بایزید مردوخی، یکی از اعضای سابق هیئت امنای حساب ذخیره ارزی کشور، گفته است: صندوق توسعه ملی مدت هاست که با وضع برخی قوانین تازه بسیاری از مسائل را پوشش ارزی می‌دهد، درحالی که این موارد در قانون و اساسنامه اصلی صندوق توسعه ملی وجود نداشته است. مردوخی تأکید کرده است که: قرار بود منابع صندوق توسعه ملی صرف تأمین نیاز‌های ارزی طرح‌های سرمایه گذاری تولیدی شود؛ مثلا وقتی که صاحب صنعتی می‌خواهد ماشین آلات خارجی وارد کند.
اما حالا مسیر صندوق را تغییر داده اند. اگر این مبلغ از صندوق به ریال تبدیل شود، بی شک نقدینگی را افزایش می‌دهد، اما این امکان هم وجود دارد که صداوسیما هزینه ارزی در خارج از کشور داشته باشد و این پول را به صورت ارز دریافت کرده باشد، نه ریال.» یعنی این پول هرجای دیگری غیر از صداوسیما می‌رفت، اتفاق بهتری رقم می‌خورد. به خصوص حالا که کرونا و فشار‌های اقتصادی باعث شده است خیلی از کسب وکار‌ها از رونق بیفتد و افراد زیادی از کار بی کار شوند. آیا این صندوق ارزی برای بحرانی که کرونا و سوءمدیریت‌ها باعث شده، جایی باز کرده است؟
برداشت این پول از صندوق ارزی توسعه کشور دست مایه اعتراض‌ها و شوخی‌های زیادی در فضای مجازی شده است. مثلا یکی از کاربران نوشته است: «نکته اینه که اگه یک سوم این پول رو به اچ بی او (یکی از پلتفرم‌های تولید سریال) می‌دادن و محتوای خودشون رو هم به اونا سفارش می‌دادن، قطعا مخاطب ده‌ها برابر بیشتر از الان بود. همون داستان خودرو خارجی که با صدبرابر کیفیت یک سوم خودرو ملی قیمت داره و به بهانه حمایت از تولید داخل نمی‌ذارن وارد بشه.» یکی از دیگر کاربران نوشته است: «از صندوق توسعه ملی که قرار بوده ذخیره ارزی کشور باشه، ۱۵۰میلیون یورو برداشت کردن برای تولید فیلم و سریال. با این پول می‌شد نصف اتوبوسای فرسوده تهران رو نو کرد. یا این قدری واگن مترو خرید که مردم دست کم یه دقیقه کمتر معطل بشن. یا به صد‌ها روستا آب رسانی کرد. آیا مردم راضی اند؟»
دیگر کاربران به این موضوع هم اشاره کرده اند که صداوسیما حتی با این پول‌ها سریال‌های فاخر هم نمی‌سازد و درنهایت همان سریال‌ها قبلی مثل مختارنامه، سریال پایتخت و... را برای بار چندم پخش می‌کند. واقعیت موضوع این است که این صندوق قرار بود در مواقع ضروری و بحرانی مثل وقوع زلزله و سیل به کمک مردم بیاید، ولی حالا هر سازمانی به دلایل مختلف می‌تواند از این صندوق پول برداشت کند.