مرتضی اخوان | شهرآرانیوز؛ درست همان‌قدر که «عجب کشتی‌گیر چغر و بدبدنی است این کشتی‌گیر» یا «خسته‌نباشی دلاور، خداقوت پهلوان» به تکیه‌کلام مردم کوچه‌وخیابان بعد از گزارش‌های آقای گزارشگر بدل شد، «شیر مادر و نان پدر حلالت» هم به ترند فراگیر شبکه‌های مجازی و صدالبته تکیه‌کلام مردم در روز‌های اخیر تبدیل شده است.
هادی عامل، خبرنگارگزارشگر مشهدی که به‌تن‌هایی هویت کشتی ایران به‌حساب می‌آید، هفتمین‌بار المپیک را تجربه کرد و در توکیو ۲۰۲۰ بازهم به‌عنوان گزارشگر صداوسیما حاضر بود. گزارشگری با گزارش‌هایی از جنس عشق و جنون که هر بیننده‌ای را پای دایره طلایی کشتی میخ‌کوب می‌کند.
حتی اگر اهل ورزش هم نباشید، وقتی فریاد‌ها و گزارش پراحساس آقای گزارشگر را بشنوید، ناخودآگاه به جعبه جادو و مبارزه روی دایره طلایی خیره خواهید شد. بی‌حواس از تمام نادانسته‌هایتان از کشتی بالا و پایین می‌پرید و هیجان تمام وجودتان را می‌گیرد. هادی عامل خبرنگاری است که در مقام گزارشگر تلویزیونی همپای یک مدال‌آور المپیک پیش رفت و حالا به برندی در زمینه گزارشگری کشتی بدل شده است. او در روز پایانی المپیک توکیو و در آستانه ۱۷ مرداد، روز خبرنگار، از فراز امواج اینترنت جهانی با شهرآراورزشی هم‌کلام می‌شود و از این تجربه گران‌بها و تمام آنچه منجر به عشق او به کشتی شده است، می‌گوید.
تا امروز در ۷ المپیک حاضر بودم و ۶ دوره بازی‌های آسیایی را هم تجربه کردم. مسابقات جام‌جهانی و قهرمانی جهان که زیاد بوده است.
بله. کشور‌های مختلفی رفتم. شاید تا الان به بیش از ۱۶۰ کشور سفر کردم و در ۵ قاره برای گزارش مسابقات مختلف بین‌المللی و جهانی حاضر بودم.
در وهله اول من خودم کشتی‌گیر بودم و دستم شکست و نتوانستم ادامه بدهم. یادم می‌آید المپیک آتلانتا اولین المپیکی بود که گزارش می‌کردم و بعد از اولین گزارشم ۱۵ دقیقه گریه کردم. با خودم می‌گفتم خدایا شکرت حالا که نتوانستم کشتی را ادامه بدهم، دست‌کم در این سطح گزارشگری می‌کنم. اما در وهله دوم می‌خواهم بگویم مهم‌ترین انگیزه و و انرژی برای ادامه کار من محبتی است که مردم به من دارند. این مهم‌ترین عامل است که هر روز باانگیزه و انرژی بیشتر ادامه می‌دهم.
لطف خدا بود که به دل مردم نشست. «شیر مادر و نان پدر حلالت» ادای دینی بود به پدران و مادران که برای ورزشکاران زحمت می‌کشند. این واژه قدردانی از پدر و مادرهاست و خواستم به این شیوه از آن‌ها یادی کرده باشم.
از حیث فنی المپیک خوبی داشتیم. ببینید ما در این دوره از مسابقات در رشته کشتی یک طلا، ۲ نقره و یک برنز گرفتیم و کل کاروان ایران یک طلا و یک برنز گرفتند. پس عملکرد کشتی بد نبود. در مسابقات کشتی المپیک ۱۸ مدال طلا، ۱۸ نقره و ۳۶ برنز توزیع می‌شود و واقعیت آن است که کل دنیا برای این مسابقات برنامه‌ریزی می‌کنند. معتقدم المپیک هر دوره از دوره قبل سخت‌تر است. شما نگاه کنید چینی‌ها ۳۰ سال پیش در کشتی هیچ نبودند، اما الان کشتی‌گیران خوب و بابرنامه‌ای دارند. هر سال که جلو می‌رویم، سطح مسابقات بهتر و کار سخت‌تر می‌شود.
این المپیک به‌دلیل وضعیت کرونایی المپیک متفاوتی بود. رقابت‌ها بدون تماشاگر بود و همین مسئله سبب میشد زیاد به ما نچسبد. ژاپنی‌ها هم خیلی سخت‌گیر بودند و این کار را برای ما سخت‌تر می‌کرد.
زمانی که به توکیو آمدیم، عبدا... روا کرونا گرفت و من هم با وجود اینکه ۱۴ ساعت در کنار او بودم، به‌لطف خدا مبتلا نشدم و از این بابت خوش‌حالم. ۱۴ روز در قرنطینه بودم و در یک اتاق ۲ در ۳ خیلی شرایط سخت بود. اما در تمام طول این مدت به ۲ موضوع امیدوارکننده فکر می‌کردم؛ اول اینکه خداراشکر من از عبدا... نگرفتم و دوم اینکه ۲ روز قبل از شروع مسابقات کشتی قرنطینه من تمام می‌شود و می‌توانم مسابقات کشتی را گزارش کنم. همیشه سعی می‌کنم مثبت فکر کنم و هیچ‌وقت منفی‌نگر نیستم.
المپیک‌ها همه خوب بودند و اگر بخواهی یکی را انتخاب کنی، کمی بی‌انصافی است. در المپیک بحث مدال نیست و فلسفه آن این است که انسا‌ن‌های کره‌زمین با هر عقیده و رنگ پوستی گردهم بیایند و در صلح و آرامش با یکدیگر رقابت ورزشی کنند. حالا مدتی است که طلا و نقره و مسئله مدال مهم شده است. اما با همه این اوصاف من المپیک لندن را به‌دلیل کسب ۳ طلا در کشتی که سپس مدال کمیل قاسمی هم به آن اضافه شد، بیشتر دوست دارم. با وجود این هر ۷ المپیک برای من ارزشمند بود.
قبل از توکیو به حرم امام‌رضا (ع) رفتم و از آقا خواستم کمک کند به این المپیک برسم. چون به‌هرحال شرایط کرونایی بود و ممکن بود هر لحظه کرونا بگیرم یا اتفاقی بیفتد و از این المپیک دور بمانم. الان خیلی خوش‌حالم که المپیک توکیو را تجربه کردم و امیدوارم تا زمان المپیک پاریس هم باشم و بتوانم با گزارش‌هایم در خدمت مردم ایران باشم.