گروه ورزش/شهرآرانیوز، قهرمانی تیم ملی والیبال ایران در آسیا در " چیبا "ی ژاپن یک قهرمانی متفاوت با سه قهرمانی قبلی بود. جدا از قهرمانی‌ای که برای نخستین بار با کادر داخلی و ایرانی بدست آمد، پیآمد‌های مثبت دیگری هم، چون خوداتکایی به نیرو‌های داخلی و کامل شدن پازل ایرانیزه شدن کادرفنی تمام رده‌های سنی تیم‌های ملی و از همه مهم‌تر ظهور نسل جدیدی از بازیکنان ملی را نیز به همراه داشت. بازیکنانی که بدلیل عدم دید آینده نگرانه در حال محو و فراموش شدن بودند و با این مسابقات نشان دادند که در فضای رقابتی، چگونه می‌توانند رشد کرده و موجب اطمینان خاطر برنامه ریزان شوند.
واقعیت اینکه والیبال ما با وجود رشد و پیشرفت خوبی که در دو دهه اخیر داشت، هنوز در برخی از زمینه‌ها از جمله تغییر نسل و پرورش نیرو‌های انسانی قابل و متخصص در تمامی سطوح اداری و آموزشی و تعیین استراتژی‌های آینده نگرانه، نیازمند فراگیری و تعمق بیشتری در اتاق‌های فکر باز است و اگر نتواند با این تغییر نگرش کنار آید، مطمئنا خسارات سنگینی خواهد خورد.
یکی از نکات مثبت حضور عطایی و طلوع کیان در کادر فنی تیم ملی بود، این دو سال هاست که به اتفاق به عنوان سرمربی و دستیار با هم همکاری می‌کنند، چه در سال‌های قبل در کاله و چه در این سال‌ها در تمامی رده‌های ملی که هدایت آن بر عهده عطایی و امروز همزمان در دو تیم ملی بزرگسالان و جوانان است.
همراهی ابتدایی این دو با هم نیز به سال ۲۰۱۱ مسابقات نوجوانان جهان در آرژانتین، دقیقا یک دهه پیش بر می‌گردد که بعد‌ها به تیم‌های باشگاهی و تیم‌های ملی جوانان و زیر ۲۳ سال و امروز بزرگسالان، امتداد یافته است.
بی تردید آنچه باعث تداوم این همکاری و دوستی نزدیک و دو جانبه بین این دو مربی ارزشمند شده، ریشه در اعتماد و اعتقاد دو جانبه آنان به یکدیگر دارد. درک متقابلی که فقط در سایه اعتقاد به توانمندی یکدیگر شکل می‌گیرد و در همین رقابت‌های ژاپن به هنگام گرفتن وقت استراحت‌ها، در خیلی مواقع شاهد بودیم که طلوع کیان چگونه با استفاده از اعتماد دو جانبه در کنار عطایی به ایفای نقش می‌پرداخت.