مریم شیعه زاده | شهرآرانیوز؛ از سال ۱۳۴۸ که نخستین سال برگزاری کنکور در ایران بود تا به امروز، کنکور همواره به عنوان یکی از رویداد‌های مهم علمی و فرهنگی کشور با توجه روبه رو بوده است. رویدادی که نه آن قدر دل چسب است که از آن به عنوان نظام پیشرفته‌ای برای ارزیابی علمی یاد کنیم و نه آن قدر معایبش پررنگ جلوه می‌کند که مقابله آن با فساد و تبعیض را نادیده بگیریم.
اهمیت جایگاه کنکور و ورود به دانشگاه و گذراندن تحصیلات آکادمیک در گذر سال ها، دستخوش تغییرات فراوانی شده است و عمده این تغییرات را می‌توان در نتایج انتخاب رشته سال ۱۳۹۹ مشاهده کرد. سالی که تنها ۵۲ درصد از شرکت کنندگان مجاز به انتخاب رشته، راهی دانشگاه شدند و باقی قید حضور در فضای دانشگاه را زدند. نتایج حیرت انگیز سال گذشته، اگرچه ریشه در عوامل متعددی داشت؛ اما به خوبی نشان داد که برداشت افراد از ماهیت کنکور، دیگر برداشت همیشگی نیست.
حالا بهتر از هر زمان دیگری جوانان به این موضوع پی برده اند به همان اندازه که موفقیت در کنکور می‌تواند سرنوشت ساز تلقی شود، به همان اندازه نیز ناکامی می‌تواند به کامیابی و اقبال ختم شود. میدان رقابت کنکور، دیگر میدان قطعی پیروزی افراد بااستعداد و باهوش محسوب نمی‌شود و اهمیت مقطع کارشناسی ارشد و دکتری برای علاقه‌مندان به تحصیلات آکادمیک، برکسی پوشیده نیست. دو مقطعی که از هدفمندی و جدیت بیشتری برخوردارند و در کنار افزودن علم، مهارت‌هایی نظیر سخنوری، پژوهش، مطالعات مستمر شخصی، دست به قلم بردن و... را نیز در افراد تقویت می‌کنند.
افرادی که از تحصیلات دانشگاهی به موفقیت دست پیدا می‌کنند، این تحصیلات را سرنوشت ساز قلمداد می‌کنند و در نقطه مقابل افرادی که از راه‌های دیگری به کامیابی رسیده اند، کنکور را دستمایه شوخی‌ها و طنز‌های خود قرار می‌دهند. مانند موجی که در چند روز اخیر و در شبکه‌های اجتماعی به راه افتاده است و افراد به کمک کارنامه‌های جعلی، با رتبه و رشته قبولی شوخی می‌کنند. این موج به راه افتاده است تا ارزش‌ها و باور‌هایی که همه چیز را در رقابت کنکور خلاصه می‌کند، به چالش بکشد.
آن‌ها از مهارت‌هایی به عنوان رشته نام می‌برند که در دنیای واقعی وجود ندارد و از دانشگاه‌هایی می‌نویسند که یا آرزوی بسیاری برای ادامه تحصیل هستند یا در دورافتاده‌ترین نقاط کشور وجود دارند. این طنز‌های چندلایه و برآمده از بطن جامعه، اگر تنها یک پیام داشته باشد، آن پیام این است که هنر لذت بردن از زندگی و دستیابی به پیروزی، مفهومی بسیار فراتر از موفقیت در یک آزمون است. اگرچه منکر اهمیت این آزمون نمی‌شویم، اما فراموش نکنید که نرسیدن به مطلوبی که در ذهن پرورش داده اید، هرگز مانع بهره وری علمی و تقویت مهارت‌های پایه‌ای شما نخواهد شد.