شوشتری| شهرآرانیوز؛ خیلی‌ها، ورزشکاران زورخانه‌ای را مردانی قوی و درشت‌هیکل تصور می‌کنند که پای گود زورخانه سال‌ها زانو زده‌اند و ریش در گود سفید کرده‌اند، اما تیزچرخ زورخانه‌های مشهد برهم‌زننده این تصویر است. زیرا نه هیکل دم‌کرده‌ای دارد، نه چاق است و نه درشت، بلکه پسر لاغراندام و جوانی است که از شش‌سالگی در زورخانه زانو زده و با مرام و جوانمردی مولا علی (ع) رشد کرده است؛ کسی‌که این روز‌ها عنوان‌دار حدود ۱۰ مسابقه ورزش باستانی و سنتی کشور است و در آخرین مسابقه‌اش (قبل از آغاز کرونا) موفق شد ۸۰ دور را در ۴۰ ثانیه تیز بچرخد و مدال نقره کشوری را به خانه بیاورد.
با امیر صفانگار متولد ۱۳۷۹ در زورخانه شهدا که این روز‌ها محل تمرینش است، گپ زدیم و او به سؤالمان درباره نیفتادن چرخ‌زن‌ها چنین پاسخ داد: بعد از یک‌ماه تمرین چرخ‌زدن، عادت ذهنت می‌شود که با درست‌گذاشتن پاها، هرچقدر هم بچرخی، دیگر هیچ‌وقت سرت گیج نمی‌رود.
امیر صفانگار نامی بود که در مسابقات باستانی کشور در سال ۱۳۹۸ به عنوان چرخ‌زن پیچید. مسابقات آن سال در تهران برای این رشته ۱۰ شرکت‌کننده داشت که امیر از تیم خراسان‌رضوی موفق شد در ۴۰ ثانیه درنظر گرفته‌شده، هرثانیه ۲ دور کامل بچرخد و نقره‌دار شود. پدر امیر و استاد ریاحی، چرخ‌زن قدیمی مشهد، این درخشش را پیش‌بینی کرده بودند: پدرم از ۴۰ سال پیش تا امروز زورخانه‌رفتنش برای ورزش ترک نشده است. ۲ برادر دیگرم هم همین‌طور. به‌دلیل وجود آن‌ها من هم به زورخانه بیشتر علاقه‌مند بودم تا باشگاه. وقتی ۱۵ سال قبل و در شش‌سالگی وارد زورخانه شدم، پدرم و استاد ریاحی استعدادم را در چرخ‌زدن دیدند. این شد که به‌صورت حرفه‌ای چرخ تیز را تمرین کردم و اکنون ۱۰ سال از عضویتم در تیم «ورزش‌های تیمی» استان می‌گذرد.
او که رکورد چرخ‌زدن‌هایش در مسابقات آزاد به یک‌ونیم دقیقه هم می‌رسد، می‌گوید: چرخ‌زن باید پاها، پشت و کمر قوی داشته باشد تا بتواند سرعتی کار کند. در روز‌های اول و تا زمانی‌که یادبگیری یک پا را ستون و ثابت نگه داری و پای دیگرت را زنبورکی بزنی زمین، سرت گیج می‌رود، اما خیلی زود این چرخیدن عادت ذهنت می‌شود و هرچقدر که بچرخی، گیج نمی‌شوی.
آن‌طور که او می‌گوید، ورزش باستانی در زورخانه شامل رشته‌های چرخ تیز (سرعت زیاد در دایره کوچک)، چرخ چمنی (سرعت کمتر در دایره بزرگ)، کباده، سنگ، میل‌بازی، میل سنگی و تیمی می‌شود که از میان این‌ها چرخیدن یکی از شیرین‌ترین و جذاب‌ترین بخش‌هاست و اگر فردی استعداد داشته باشد، خیلی زود یاد می‌گیرد و می‌تواند تا آخرین نفس بچرخد، بدون اینکه زمین بخورد.
زبان امیر در طول گزارش مدام روی این می‌چرخد که باید ورزش باستانی بیشتر تبلیغ شود و والدین به‌دلیل مسائل تربیتی هم که شده، فرزندانشان را به زورخانه بفرستند: من از شش‌سالگی تا امروز ورزش زورخانه را رها نکرده‌ام. اگر این همه وقت گذاشته‌ام و تمرین ورزش کرده‌ام و برایم پول نداشته، درس داشته است. زیرا باعث شده است افتادگی و راه درست زندگی را یاد بگیرم.
امیر به قول خودش پولی در این راه کسب نکرده است، اما عنوان کم ندارد و در این روز‌ها روی تشک کشتی حاضر می‌شود تا کشتی‌گیر آزاد شود: هر هفته ۳ نوبت در زورخانه تمرین می‌کنم که بخشی از آن با تمرین کشتی پهلوانی می‌گذرد. البته در این رشته یک‌بار در مسابقات کشوری شرکت کردم و با مدال نقره ۶۰ کیلوگرم همراه شد. امیدوارم بعد از کرونا بتوانم نتایج بهتری کسب کنم.
او حرف آخرش را با تأکید دوباره بر حضور کودکان و نوجوانان در زورخانه می‌زند و می‌گوید: اگر اقتصادی هم نگاه کنیم، این ورزش کم‌هزینه است. به‌عنوان نمونه شلوارک سنتی آن ۱۵۰ هزار تومان است و شهریه‌اش هم خیلی کمتر از باشگاه تمام می‌شود.