جواد علیزاده، فیلم‌ساز و کارگردان | شهرآرانیوز - سینمای انقلاب اسلامی پس از پیروزی انقلاب نطفه‌اش شکل گرفت و کارگردان‌ها، فیلم‌ساز‌ها یا تهیه‌کنندگان سینما شروع به ساخت فیلم کردند. «خونبارش» اثر امیر قویدل و «سرباز اسلام» اثر امان منطقی جزو اولین فیلم‌های سینمای انقلاب بودند. این‌دو را می‌شود سردمدار یا اولین ساخته‌های پس از انقلاب معرفی کرد که اکران عمومی شدند. خاطرم هست سینماهویزه یک سالن داشت و با اکران این فیلم‌ها خیلی شلوغ شد. آن زمان تک‌سالن سینماهویزه ۲۰۰۰ صندلی داشت و حتی از سینماآزادی تهران هم بزرگ‌تر بود. کم‌کم سیروس الوند فیلمی ساخت به‌نام «ریشه در خون» که فرامرز قریبیان در آن بازی می‌کرد. بعد از آن امیر قویدل فیلمی ساخت به‌نام «برنج خونین» و همین‌طور فیلم‌های سینمایی درباره انقلاب اسلامی پشت‌سرهم ساخته می‌شد تا اینکه جنگ شروع شد.
امیر قویدل یکی از فیلم‌سازان مطرح بود که در بخشی از آثارش به انقلاب پرداخت، مثل فیلم «ترن» که موسیقی حماسی خوبی هم دارد. او مشهدی بود و در محله بازار سرشور بزرگ شده بود و قبل از انقلاب به تهران رفته بود. دیگر فیلم‌سازانی که بعد از انقلاب رشد پیدا کرده بودند و به نظام و انقلاب اسلامی معتقد و متعهد بودند مثل ابراهیم حاتمی‌کیا، رسول ملاقلی‌پور و محمدرضا هنرمند، به سینمای اجتماعی و سینمای دفاع‌مقدس یا اصطلاحا سینمای جنگ روی آوردند. از اینجا بود که موضوع سینمای انقلاب اسلامی در کار‌های فیلم‌سازان کم‌رنگ شد. اکنون ما سال‌هاست فیلم‌های سینمایی کمی درباره موضوع انقلاب داریم. یکی از دلایلش شاید این باشد که فیلم‌سازان به‌دلیل احتیاط‌ها و ممیزی‌ها کمتر سراغ این دست فیلم‌ها می‌رفتند، اما دلیل اصلی این است که بیشتر فیلم‌سازان کشیده شدند به سمت موضوع‌های جنگ و دفاع‌مقدس و واقعا موضوع‌های پربارتر و دراماتیک‌تری در آن نهفته و تأثیرگذارتر است. نمی‌خواهم بگویم سینمای انقلاب موضوع یا قصه‌های دراماتیک ندارد یا کمتر از دفاع‌مقدس دارد، اما به هر دلیلی فیلم‌سازان متعهد و کسانی که بعد از انقلاب کارشان را شروع کردند که مرتبط با نظام و انقلاب بودند، بیشتر به سمت سینمای دفاع‌مقدس رفتند و با شروع جنگ تحمیلی، از موضوع‌های انقلاب دور شدند. در سریال‌های تلویزیونی هم کمتر به سینمای انقلاب اسلامی پرداخته شده است. در عین حال، جامعه کنونی به سینمای انقلاب و دفاع‌مقدس نیاز دارد. زیرا برهه‌ای مهم از تاریخ کشورمان بوده است. تاریخ سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ما را انقلاب عوض کرد. سینمای انقلاب برای نسلی که زمان انقلاب نبوده و حالا بیشتر از ۴۰ سال از انقلاب گذشته است، باید برای او شرح دهد که قصه چه بود و اصلا چرا انقلاب شد؟ این درحالی‌است که هنوز درباره انقلاب کبیر فرانسه در اروپا فیلم می‌سازند. به‌نظر من لازم است که فیلم‌سازان و هنرمندان در زمینه سینما و نمایش، فعالیت و مطالعه بیشتری داشته باشند. زیرا باید بررسی و کندوکاو شود؛ هم دوره دفاع‌مقدس و هم انقلاب اسلامی. این‌ها در تاریخ اجتماعی و فرهنگی و حتی اعتقادی ملت ایران تأثیر گذاشت.
اغنای این سینما هم به دست هنرمندان و فیلم‌سازان است. باید به این موضوع روی بیاورند و علاقه نشان بدهند. از طرفی مسئولان فرهنگی و هنری کشور باید هنرمندان را ترغیب کنند. می‌گویند کار سفارشی خوب نیست و بازخورد خوبی ندارد و شعاری می‌شود، اما به‌نظر من از یک طرف مسئولان و کارگزاران فرهنگی کشور و از طرفی خود هنرمندان و فیلم‌سازان رغبت کنند و بیایند و سرمایه‌های لازم نیز در اختیار فیلم‌سازان گذاشته شود. به‌طور مثال ۲ سال پیش بود که بخش‌نامه‌ای به سازمان صداوسیما ارسال شد و از هنرمندان خواستند اگر فیلم‌نامه بلند یا کوتاه درباره انقلاب اسلامی دارید، ارائه دهید تا برای تولید حمایت شود. زمانی‌که انقلاب اسلامی ایران پیروز شد، من در مقطع راهنمایی بودم و در تظاهرات و راهپیمایی‌ها حضور داشتم. اتفاقا منزل پدری‌ام در نزدیکی بازار سرشور و منزل آیت‌ا... شیرازی و آیت‌ا... قمی بود. من به‌عنوان فیلم‌ساز این فضا را در مدرسه و محل زندگی دیده بودم. همین فراخوان در من انگیزه ایجاد کرد تا با اقتباس از داستان کوتاهی از نعیمه ترکمن‌نیا، فیلم‌نامه‌ای بنویسم. نتیجه این کار باعث شد تا با بودجه سازمان صداوسیمای خراسان‌رضوی فیلمی به نام «الیزابت» ساخته شود. این فیلم داستانی نیمه‌بلند که در یک خیاط‌خانه زنانه اتفاق می‌افتد، هم در جشنواره فیلم فجر خراسان‌رضوی سال ۱۳۹۸ نمایش داده شد و هم از شبکه خراسان‌رضوی پخش شد.
در پایان امیدوارم هم مسئولان فرهنگی‌هنری کشور از ساخت فیلم درباره محتوای انقلاب اسلامی با جنبه‌های مختلفش حمایت کنند و هم فیلم‌سازان راغب باشند تا در این زمینه فیلم بسازند.