به گزارش شهرآرانیوز؛ مومیایی‌ها اغلب کانون توجه و از دیدنی‌ترین اشیای موجود در بسیاری از موزه‌های بزرگ جهان هستند. در پشت ویترین‌های شیشه‌ای این موزه ها، اجسادی که هزاران سال قدمت دارند، در دمای به دقت تنظیم شده نگهداری می‌شوند. جایی در این مومیایی‌ها تاریخچه زندگی مردمانی محفوظ مانده است که هزاران سال در کرانه رود نیل زندگی می‌کردند. به همین دلیل، دانشمندان و محققان امروزی ضمن احترام فراوان به مومیایی‌ها با دقت فراوانی بررسی‌های علمی خود را انجام می‌دهند.
اوضاع همیشه به این منوال نبوده است؛ بلکه تا همین اواخر، اروپاییان از مومیایی‌های مصری نه برای مقاصد علمی، بلکه برای کاربرد‌های عملی استفاده می‌کردند. آن‌ها این اجساد باستانی را به دلیل خاصیت‌های درمانی و حتی نیرو‌های ماورایی به چشم یک کالا می‌دیدند. با شروع قرن پانزدهم میلادی، بازرگانانی که به دنبال سود‌های کلان بودند، دست به قاچاق مومیایی‌ها به خارج از مصر و به ویژه اروپا زدند و بدین ترتیب، تجارت مومیایی رفته رفته به کسب وکاری پررونق و سودآور بدل شد.
تبدیل انسانی که به تازگی فوت کرده به مومیایی‌ای شبیه به نمونه‌های مصر باستان روند خوفناکی داشت. لوئیس دو اورتا، راهب اسپانیایی فرقه دومینیکن، در رساله چاپ سال ۱۶۱۰ خود «تاریخ پادشاهی‌های اتیوپی» شرح مفصلی از این روش به دست داده است. او اشاره کرد که برای تهیه چنین مومیایی‌هایی ابتدا اسیرانی را برای مدت‌های مدیدی گرسنگی می‌دادند، سپس به آن‌ها دارو‌های ویژه‌ای می‌خوراندند و در نهایت سر قربانی را در خواب می‌برّیدند.
در ادامه خون جسد را کاملا تخلیه و بدن را با گیاهان معطر پر می‌کردند و در یونجه می‌پیچیدند و برای مدت ۱۵ روز دفن می‌کردند. پس از آن، جسد را پس از نبش قبر به مدت ۲۴ ساعت زیر آفتاب می‌خشکاندند. در این فرایند هولناک، گوشت قربانی، رنگی تیره و سوخته به خود می‌گرفت. جالب اینکه راهب اسپانیایی در نوشته‌های خود این مومیایی‌های متأخر را نه تنها تمیزتر و بهتر از مومیایی‌های باستانی دانسته؛ بلکه بیان کرده است که از لحاظ خواص درمانی قوی‌تر از نمونه‌های باستانی بوده اند.