گروه ورزش/شهرآرانیوز، شاید امروز با توجه به تقویم پرحجم رقابت‌های بین المللی والیبال در سال ۲۰۲۲، برخی‌ها را به صرافت داشتن دو تیم ملی الف و ب انداخته باشد، اما حرف ما در همه سال‌های گذشته، این بود که والیبال در تمامی برهه ها، نیازمند داشتن تیم دوم و حتی اگر شرایط مهیا باشد، تیم سومی نیز هست.
ایجاد تیم دوم و حتی سوم بی تردید باعث ایجاد رقابت و مانع از اشباع شدن و والیبال زدگی و افزایش مصدومان احتمالی مثل این روز‌ها در تیم ملی بزرگسالان خواهد شد و حضور تیم ملی ب در خیلی از رویداد‌های کم اهمیت تر، تقویت بنیه تیم ملی اصلی را به همراه خواهد داشت. کاری که تمامی کشور‌های صاحب نام هم با استفاده از ظرفیت والیبال خود انجام می‌دهند. نمونه بارزش ایتالیا که با دو تیم در سال جاری در لیگ ملت‌ها و بازی‌های المپیک حاضر شد و با تلفیقی از بازیکنان دو تیم بعد از سال‌ها دوباره قهرمان اروپا شد.
موضوع داشتن دو تیم اگرچه در دوران حضور ولاسکو جدی‌تر از گذشته به آن توجه شد و جدا از حضور تیم‌های امید و یا منتخب در سه دوره از مسابقات AVC کاپ به سرمربیگری وکیلی، شهنازی و عطایی که با یک قهرمانی و دو نایب قهرمانی همراه بود و یا شرکت تیم ملی و امید در جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۵ تهران و ۲۰۱۷ اندونزی بی دستآورد نبود و از دیدگاهی درست نشات گرفت، اما در دو سال اخیر و در دوران کولاکوویچ با تغییر سیاست رخ داده؛ کمی در این باره به نظر می‌رسد، پیش بینی‌های لازم انجام نشد.
قهرمانی تیم ملی جوانان قبل از حضور در رقابت‌های جهانی ۲۰۱۷ جمهوری چک و اعزام تیم قهرمان جوانان جهان ۲۰۱۹ به رقابت‌های AVC کاپ در ویتنام نیز در نبود تیم ب یا تیم دوم، صورت گرفت و اگر امروز دلسوزان والیبال بر این نکته پافشاری می‌کنند، حرف دور از منطقی نیست و نباید نسبت به آن واکنش منفی داشت!