گروه ورزش/شهرآرانیوز، این روز‌ها در حالی حضور نماینده ایران در مسابقات باشگاه‌های جهان برای مسئولان والیبال ما، تبدیل به یک دغدغه و چالش بزرگ شده، که برای مسئولان سایر لیگ‌های معتبر دنیا، این اتفاق امری پیش پا افتاده و خصوصی برای یک تیم باشگاهی قلمداد می‌شود و تیم ها، هیچ نیازی به دلسوزی با تفکرات آماتوری فدراسیون‌های ملی ندارند.
تفاوت والیبال کشور ما با کشور‌های پیشرو، فقط در بحث امکانات سخت و نرم افزاری خلاصه نمی‌شود و بخش بزرگی از این تفاوت، به تفکرات مدیریتی دو طرف بر می‌گردد. به عنوان مثال ببینید که در لیگ سری آ - سازمان دهندگان برای اینکه آسیبی به لیگ داخلی شان نرسد، در اقدامی برنامه ریزی شده شرایطی مهیا کردند تا دو تیم لوبه و ترنتینو (شرکت کننده در مسابقات باشگاه‌های جهان) بازی‌های هفته‌هایی را که غایبند، پیشاپیش با رقبای خود برگزار کنند و یا زاکسا قهرمان اروپا بدلیل صدمه نخوردن و تعضیف موقعیت اش در پلاس لیگا و لیگ قهرمانان، از حضور در مسابقات انصراف داد.
آنوقت ما نه تنها چنین نکرده ایم، بلکه با وجود مخالفت تیم ها، در صدد تعطیلی لیگ برتری هستیم که تیم‌ها تازه در چرخه مسابقات جا افتاده اند و از این توقف ناراضی اند! بماند اینکه تازه از آن‌ها می‌خواهیم که بازیکنان خود را با وجود خطرات خستگی و آسیب دیدگی احتمالی در اختیار تیمی قرار دهند که بخت چندانی برای خود در همگروهی با دو مدعی قهرمانی (ساداکروزیروی برزیل و ترنتینوی ایتالیا) دارند.