به گزارش شهرآرانیوز - به نظر نمی‌رسد انسان‌ها نیاز داشته باشند که طی تکامل، برای دفاع یا شکار به سلاح زهر مجهز شوند؛ اما جعبه ابزار مورد نیاز برای تکامل زهر را دارند البته خیلی بعید است که آدم‌ها به گروه حیوانات زهرآگینی مانند مار زنگی و پلاتی پوس بپیوندند؛ اما پژوهشی جدید نشان می‌دهد انسان‌ها جعبه ابزار لازم برای تولید زهر را دارند. در واقع تمامی خزندگان و پستانداران این امکانات را دارا هستند. این مجموعه از ژن‌های انعطاف پذیر که به ویژه با غدد بزاقی در انسان‌ها مرتبط هستند، توضیح می‌دهند که زهر چگونه به طور مستقل بیش از صد بار در سلسله جانوران از اجدادی تکامل پیدا کرده است که دارای زهر نبودند.
اگنیش باروا، دانشجوی دکترای ژنتیک تکاملی مؤسسه علم و فناوری اوکیناوا در ژاپن و یکی از نویسندگان مقاله، می‌گوید: «اساسا همه ما عناصر سازنده را در اختیار داریم. اکنون این وظیفه تکامل است که ما را به آنجا ببرد.» زهرِ دهانی در سراسر سلسله جانوران رایج است و در موجودات متنوعی مانند عنکبوت ها، مار‌ها و اسلولوریس‌ها دیده می‌شود. اسلولوریس تنها گونه زهرآگین شناخته شده از نخستین‌ها است. به گزارش لایو ساینس، زیست شناسان از قبل می‌دانستند که غدد زهر دهانی، همان غدد بزاقی هستند که تغییر پیدا کرده اند؛ اما پژوهش جدید مکانیک مولکولی پشت صحنه این تغییر را آشکار می‌کند.
زهر نمونه کاملی از انعطاف پذیری طبیعت است. پژوهشگران این حوزه معتقدند بسیاری از توکسین‌های موجود در زهر در حیوانات بسیار متفاوت مشترک هستند. زهر معمولا به عنوان روشی برای دفاع یا به عنوان راهی برای از پای درآوردن طعمه تکامل پیدا می‌کند. اینکه دقیقا چه نوع زهری تکامل پیدا می‌کند، به نحوه زندگی جانور بستگی دارد.
تکامل به کمک انتخاب طبیعی می‌تواند زهر را در راستای نیاز‌های حیوان سازگار کند. برای مثال، انواعی از مار‌های بیابانی وجود دارد که با اینکه از یک گونه هستند، به دلیل محل زندگی زهر متفاوتی دارند: در کف صحرا، جایی که مار‌ها عمدتاً موش شکار می‌کنند، زهر بیشتر روی سیستم گردش خون عمل می‌کند، زیرا برای مار سخت نیست که موش در حال مرگی را در فاصله کمی روی کف زمین دنبال کند؛ اما در کوهستان‌های سنگی، جایی که مار‌ها عمدتاً مارمولک‌ها را شکار می‌کنند، زهر نوروتوکسینی قوی است، زیرا اگر شکار بلافاصله بی حرکت نشود، به آسانی می‌تواند به درون شکافی فرار کند و برای همیشه ناپدید شود.