به گزارش شهرآرانیوز؛ نشنال اینترست در مطلبی به قلم کامران پالانی نوشت: پارلمان جدید عراق در یک جلسه دراماتیک در ۹ ژانویه، محمد الحلبوسی را برای دومین بار به عنوان رئیس انتخاب کرد. این موضوع اختلافات بین شیعیان را بیشتر کرد، همچنین توانایی روحانی شیعه مقتدی صدر را برای تغییر پویایی سیاسی در سراسر عراق نشان داد. جنبش صدر، ائتلاف سنی تقدوم و العظیم، حزب دموکرات کردستان و دیگر جناح‌های کوچکتر در این جلسه شرکت داشتند و به الحلبوسی و دو معاونش رای دادند.
طبق قانون اساسی عراق، پارلمان پس از برگزاری اولین جلسه سی روز فرصت دارد تا رئیس جمهور جدید را انتخاب کند، سپس رئیس جمهور از بزرگترین بلوک پارلمان درخواست تشکیل دولت خواهد کرد. تا به امروز، هیچ توافقی بین قدرت‌های سیاسی اصلی عراق دیده نشده است. پس از سال ۲۰۰۳ سیستم سیاسی در عراق بر یک ترتیبات غیررسمی تقسیم قدرت میان اعراب شیعه و سنی و کرد‌ها متمرکز شده است. بر اساس این سیستم غیررسمی، پست نخست وزیری برای یک شیعه، پست سخنگویی برای یک سنی محفوظ است و رئیس جمهور باید کرد باشد.
انتخاب الحلبوسی را می‌توان پیروزی بلوک صدر بر چارچوب هماهنگی دانست. امروز، نمایندگی سیاسی جامعه شیعیان عراق به وضوح به دو بلوک اصلی تقسیم شده است. اولین مورد، جنبش صدر است که توسط روحانی مقتدی صدر، یکی از برجسته‌ترین رهبران سیاسی عراق پس از سال ۲۰۰۳ رهبری می‌شود. بلوک دیگر شیعه «چارچوب هماهنگی» است که یک ائتلاف سست از احزاب عمدتاً شیعه شامل دو نخست وزیر سابق و دیگر شخصیت‌های سیاسی تأثیرگذار شیعه به شمار می‌رود.
صدری‌ها تقریباً ۴۰ درصد از کرسی‌هایی را که شیعیان در انتخابات اکتبر ۲۰۲۱ کسب کردند، به دست آوردند. به دلیل ماهیت پیچیده ائتلاف این گروه، هنوز مشخص نیست که چارچوب هماهنگی چند کرسی خواهد داشت. با این وجود، به نظر می‌رسد که آن‌ها حداقل هفتاد کرسی را در کنترل خود خواهند داشت.
صدری‌ها به عنوان بزرگترین حزب واحد در پارلمان، به انتخاب مجدد الحلبوسی رای دادند، در حالی که چارچوب هماهنگی این رای گیری را تحریم کرد. اختلاف مشابهی در میان کرد‌ها رخ داد. حزب دموکرات کردستان به رهبری مسعود بارزانی در رای گیری شرکت کرد، در حالی که اتحادیه میهنی کردستان در تحریم این رای گیری به چارچوب هماهنگی پیوست.
صدر این رای را گامی مهم در جهت تشکیل دولت اکثریت ملی توصیف کرد. از زمان انتخابات اکتبر ۲۰۲۱، صدری‌ها تلاش برای تشکیل یک دولت اکثریت ملی در ائتلاف با احزاب غیر شیعه یا رضایت دادن به نقش اپوزیسیون سیاسی عراق را در نظر گرفته اند. چارچوب هماهنگی تنها یک گزینه را پیشنهاد کرده است که آن هم تشکیل دولت اجماع است. برای صدر، تشکیل دولت اکثریت به معنای دستیابی به برندگان اصلی در جوامع سنی و کرد و در عین حال حذف سایر نیرو‌های سیاسی در سراسر طیف است. دولت اکثریت قطعاً می‌تواند یک دولت مسئول و کارآمد با وظایف، انتظارات و مسئولیت‌های روشن باشد. با این حال، این ایده از سوی چارچوب هماهنگی و هر حزب بزرگی به جز حزب صدر رد شده است.
صدر در مورد تشکیل دولت اکثریت که وضعیت موجود پس از سال ۲۰۰۳ را در عراق به چالش می‌کشد، جدی است. در عین حال او می‌داند که هیچ حمایت تضمینی از طرف‌های دیگر ندارد. در حالی که سنی‌ها و حزب دموکرات کردستان در رای گیری برای رئیس مجلس به صدر پیوستند، انتخاب رئیس جمهور و نخست وزیر بسیار پیچیده‌تر است. هر دولت اکثریت ملی صدری به حمایت حزب دموکرات کردستان و اتحاد جدید بین تقدوم و العظیم که برندگان سیاسی اصلی در میان کرد‌ها و سنی‌های عراق هستند، وابسته است. صدر با داشتن کرسی یکی دیگر از احزاب کردی یعنی اتحادیه میهنی کردستان، می‌تواند دولت جدید را نیز رهبری کند. از سوی دیگر، صدر می‌تواند با ایجاد تفرقه در میان چارچوب هماهنگی و جلب حمایت ائتلاف‌های شیعه مانند ائتلاف ملی و ائتلاف فتح، یک دولت اکثریت ملی تشکیل دهد.
صدر در هر تلاشی برای ایجاد اتحاد با کرد‌ها و سنی‌ها با سه چالش کلیدی روبرو خواهد بود. اولاً، اگرچه قبل از انتخابات تفاهم بین صدر، بارزانی و الحلبوسی وجود داشت، حزب دموکرات کردستان و احزاب سنی تاکنون ایده تشکیل ائتلاف تنها با یک بلوک شیعه را رد کرده اند. علاوه بر این، نوری المالکی، نخست وزیر سابق، رهبر چارچوب هماهنگی، تلاش کرده است تا اتحاد‌های جدیدی را در تلاش برای افزایش کرسی‌های این چارچوب ایجاد کند. این امر باعث ایجاد توازن در کرسی‌ها بین دو بلوک سنی شده است و ادعای رهبری انحصاری یا نمایندگی سنی‌های عراق را برای الحلبوسی دشوار می‌سازد. در نهایت، اگر صدر بتواند حمایت حزب دموکرات کردستان و الحلبوسی را به دست آورد، صدری‌ها به عنوان جزئی از شیعیان ائتلاف اکثریت را تشکیل نخواهند داد و این اولین دولتی است که از سال ۲۰۰۳ تحت سلطه شیعیان نیست. این ممکن است منجر به مبارزه‌ای برای جلب حمایت جامعه شیعه شود.
چالش‌هایی که گفته شد این احتمال را افزایش می‌دهد که صدر سعی کند با قدرت‌های شیعه در چارچوب هماهنگی برای تشکیل یک دولت اجماع به رهبری خودش ارتباط برقرار کند. صدری‌ها همچنین ممکن است شکل دادن به یک اپوزیسیون را نیز در نظر بگیرند. گزینه دوم ممکن است برای صدر جذاب باشد، کسی که همیشه خود را به عنوان یک معترض معرفی کرده است که دولت بغداد را مسئول می‌داند. حامیان صدر که انتخاب‌های او را زیر سوال نمی‌برند، ممکن است صدر را یک رهبر واقعی ببینند که قدرت سیاسی را به خاطر ملت قربانی کرده است. این اولین بار نیست که صدر تهدید به ترک یک دولت و پیوستن به مخالفان می‌کند. آنچه امروز متفاوت است این است که صدری‌ها بیش از هفتاد کرسی دارند و می‌توانند حمایت جناح‌های کوچکتر را برای ایجاد یک بلوک اپوزیسیون قابل توجه به دست آورند. اگر صدر تصمیم بگیرد این مسیر را طی کند، مهم‌ترین نیروی اپوزیسیون را در نظام سیاسی عراق پس از سال ۲۰۰۳ ایجاد خواهد کرد.
با این حال، موانع مهمی وجود دارد که احتمالاً بیشتر از مزایای درک شده از تشکیل ائتلاف مخالف است. اگر صدر یک ائتلاف اپوزیسیون تشکیل دهد، تنها به این دلیل است که از تشکیل دولت اکثریت ممانعت به عمل آمده است. با توجه به رقابت شخصی بین مالکی و صدر، این نتیجه پیامد‌های گسترده تری برای وجهه و اعتبار صدر خواهد داشت.
از دست دادن توانایی تعیین انتصاب برای هزاران پست ارشد و ویژه در دولت عراق نیز ممکن است صدر را برای تشکیل ائتلاف مخالف مردد کند. کنترل این انتصابات به سیاستمداران اجازه می‌دهد تا سیاست ملی را هدایت کنند و منافع سیاسی، قومی و اقتصادی خود را پیش ببرند. حضور در اپوزیسیون مانع از استفاده صدر از این فرصت می‌شود.
در حالی که صدر از پایگاه منظمی برخوردار است و می‌تواند بدون از دست دادن حمایت، مواضع خود را تغییر دهد، او می‌داند که پیروزی او تا حد زیادی به دلیل مدیریت ماهرانه صدری‌ها با قوانین جدید انتخاباتی بوده است. در حالی که آن‌ها در انتخابات اخیر ۱۹ کرسی به دست آوردند، سهم آن‌ها از آرای مردم به میزان قابل توجهی کاهش یافت. برای بسیاری از فعالان سیاسی در جنبش صدر، به ویژه آن‌هایی که در طول مبارزات انتخاباتی سخت تلاش کردند، حضور در اپوزیسیون را مانع از به دست آوردن پاداش‌هایی می‌دانند که معتقدند صدر به آن‌ها مدیون است.
در نهایت، اگر صدر در دولت بعدی قرار نگیرد، چارچوب هماهنگی و شبه نظامیان همسو با آن بر عراق مسلط خواهند شد. این امر به شبه‌نظامیان این امکان را می‌دهد تا بدون مواجهه با فشار دولت، خارج از نیرو‌های امنیتی عراق به فعالیت خود ادامه دهند. رسیدگی به موضوع سلاح‌های دارای مالکیت غیرقانونی که صدر قولش را داده بود، اجرا نمی‌شود و صدر حامیان بین‌المللی را که به او به عنوان وسیله‌ای برای کاهش نفوذ گروه‌های مسلح امید بسته بودند، ناامید می‌کند.
منبع: انتخاب