به گزارش شهرآرانیوز - یک شرکت استارتاپی آمریکایی در تلاش است تا دی اکسیدکربن موجود در جو زمین را دریافت و با انجام فرایند شیمیایی روی آن، گوشت‌هایی با طعم مطلوب و طبیعی تولید کند.
لیزا دایسون و جان رید، اولی فیزیکدان و دومی دانشمند مواد در آزمایشگاه برکلی وزارت انرژی ایالات متحده با هم کار می‌کردند و هدف مشترکی داشتند: آن‌ها می‌خواستند به مهار تغییرات آب‌و‌هوایی کمک کنند و یکی از راه‌های مناسب و کارآمد برای انجام این کار را هم می‌دانستند؛ راه‌حلی که یک‌سوی آن به بشقاب‌های غذای روزمره اغلب انسان‌های زمین گره می‌خورد. بخش کشاورزی مسئول انتشار سالانه یک‌چهارم کل مقدار گاز‌های گلخانه‌ای در اتمسفر کره زمین است.
کشاورزی بیش از کل صنعت حمل‌ونقل روی سیاره ما گاز‌های آلاینده وارد جو می‌کند و در میان بخش‌های مختلف صنعت کشاورزی هم صنعت گوشت بیشترین سهم از انتشار گاز را دارد. با این حال، مردم به خوردن گوشت ادامه می‌دهند؛ مصرف جهانی گوشت حدود ۳۵۰میلیون تن در سال است و این رقم روزبه‌روز بیشتر هم می‌شود. تخمین زده می‌شود تا سال ۲۰۵۰، جمعیت جهان به ۱۰ میلیارد نفر افزایش یابد.
افزایش فوق بدین معنی است که در آینده باید پروتئین‌های بیشتری تأمین کنیم برای جمعیتی که به جمعیت فعلی زمین اضافه خواهد شد؛ اما این دو دانشمند در ابتدای مسیر به‌طور کامل درباره چگونگی انجام کار مدنظرشان مطمئن نبودند؛ تا اینکه یک روز طی بررسی‌های خود با تحقیقاتی از ناسا که در دهه ۱۹۶۰ انجام شده و بعدتر طی زمان به دست فراموشی سپرده شده بود، روبه‌رو شدند. در یک سند از سال ۱۹۶۷ راه‌های تغذیه فضانوردان در سفر‌های فضایی طولانی بررسی شد. از اصلی‌ترین شاخصه سفر‌های فضایی این است که منابع کم و محدودی در سفر وجود دارد. یکی از ایده‌های مطرح‌شده در تحقیق آن سال‌های ناسا، ترکیب میکروب‌ها با دی‌اکسید کربنی بود که فضانوردان برای تولید غذا بیرون می‌دادند.
در سال ۲۰۱۹، آن‌ها استارتاپ مستقر در کالیفرنیا موسوم به Air Protein را هم به‌عنوان یک پروژه جانبی تأسیس کردند. هدف این استارتاپ تولید گوشت از هوای رقیق بود. این شرکت گاز دی‌اکسید کربن (گاز گلخانه‌ای مخربی که سیاره ما را گرم می‌کند.) گرفته و آن را به یک استیک آبدار یا یک فیله ماهی سالمون ظریف تبدیل می‌کند! این فرایند مشابه نحوه تولید ماست از شیر است.
Air Protein، میکروب‌های هیدروژنوتروفیک را در داخل مخازن تخمیر پرورش می‌دهد و آن‌ها را با ترکیبی از دی‌اکسید کربن، اکسیژن، مواد معدنی، آب و نیتروژن تغذیه می‌کند. نتیجه نهایی یک آرد غنی از پروتئین با مشخصات اسید آمینه مشابه پروتئین گوشت است. شاید پرسشی به ذهنتان رسیده باشد: موضوع ذائقه و تغییر نوع گوشتِ هدف، چگونه امکان‌پذیر است؟ برای نمونه آیا امکان تبدیل گاز دی‌اکسید کربن به سینه مرغ هم وجود دارد؟ دایسون درباره پرسش فوق این‌گونه توضیح می‌دهد: «ما با استفاده از ترکیبی از تکنیک‌های فشار، دما و پخت، فقط روش‌های آشپزی را به فرایند اضافه می‌کنیم تا بافت‌های [گوشتی]متفاوت مدنظرتان را به شما بدهد.»