عروجی | شهرآرانیوز؛ کاری کردند که خاورمیانه تا مدت‌ها باید زجر بکشد و دم برنیاورد. جهانی که دوست دارد خاورمیانه را درگیر جنگ ببیند و کارخانه‌های اسلحه سازی شان یک لحظه از کار نیفتد.
آن‌ها هربار به بهانه و دروغی و با طمع غارت نفت و گاز و کشورگشایی از آن سر دنیا لشکرکشی کردند تا مثل زالو همه داروندارشان را بمکند و با خود ببرند و بعد هم مدعی حقوق بشر شوند و صدای انسانیتشان گوش فلک را کر کند و مرغ پخته را به خنده وا دارد.
نیازی نیست به کتاب‌های تاریخ رجوع کنیم. حالا دیگر با یک جست وجوی ساده هم امکان دسترسی دارد. دو دهه پیش آمریکا با دروغ بزرگی به عراق آمد تا به اصطلاح مردمش را از شر دیکتاتوری صدام نجات بدهد و به جهان ثابت کند که رئیس حزب بعث سلاح هسته‌ای دارد. آمدند و ویران کردند و دیدند هیچ خبری از زرّاد خانه‌های کشتارجمعی نیست و البته خبری از هیچ چیز دیگری هم نبود؛ ولی برای دو دهه باعث ناامنی و کشتار و آواره شدن میلیون‌ها عراقی شدند.
افغانستان را هم با همین بهانه به ناامن‌ترین کشور دنیا تبدیل کردند. همان جایی که کودکانش روی مین تروریست‌های داخلی و خارجی رفتند و معلول شدند، زنانشان بیوه شدند و مردانشان کور شدند و جوان هایش آینده را دست نیافتی می‌دیدند.
آن‌ها برای مبارزه با طالبان آنجا بودند؛ ولی دیدید که چطور ناگهان تصمیم گرفتند که بروند و چه فضاحتی به بار آوردند و چطور حتی موقع خروج هم هزاران نفر را به کام مرگ فرستادند. آمریکایی‌ها رفته بودند تا به بهانه انتقام از مسببان حمله به برج‌های دوقلویشان رهبران القائده را از پا بیندازند؛ ولی سر راهشان دو ملت را از زندگی ساقط کردند.
همان دشمنانی که هیلاری کلینتون در مناظره‌های انتخاباتی اش بار‌ها گفته بود که القائده و داعش را خودمان ساختیم. یادتان هست همین چندوقت پیش پهپاد‌های آمریکایی چطور ماشینی با هفت کودک در حیاط خانه شان منفجر کرد و بعد هم گفت اشتباه کرده اند. جهان در مقابل کشته شدن ناگهانی هفت بچه چه واکنشی نشان داد؟ هیچ.
کودک کشی البته این بار در یمن ابعاد تازه تری به خود گرفت. شاید برای همین است که حمله روسیه به اوکراین در بین برخی از کاربران فارسی زبان فضای مجازی واکنش‌های زیادی داشت.
اینکه چرا آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها لحظه به لحظه اخبار حمله نیرو‌های روسی را رصد می‌کنند، واکنش نشان می‌دهند و تصاویر وداع زنان و دختران اوکراینی با عزیزانشان را با سوز وگداز منتشر می‌کنند؛ ولی کسی جسم چروکیده و لبان خشک و تن استخوانی کودکان یمنی و چشمان اشکبار مادران یمنی را نمی‌بینند که کودک محتضرشان را در آغوش گرفته اند و رو به دوربین عکاسان نشسته و منتظر مرگشان هستند؟ چرا چاقوی یک خارجی در پاریس به تیتراول رسانه‌ها تبدیل می‌شود؛ ولی کشتار و قتل عام در یمن و عراق و افغانستان به چشم هیچ کدامشان نمی‌آید و انگار نه انگار؟
غرب حالا در یک آزمون تاریخی قرار دارد. حالا که رهبران کشور‌ها یکی پس از دیگری پشتش را خالی می‌کنند و جز مشتی پرت وپلا‌های دیپلماتیک و موضع گیری‌های سطحی و زرد چیزی برای ارائه ندارند. پس آن همه شاخ وشانه کشیدن و تشکیل ائتلاف‌های مختلف فقط همین بود؟ غرب حالا باید تاوان خون بچه‌های خاورمیانه را بدهد. دست کم باید مزه ترس را بچشد هرچند جنگ و خونریزی در هرجای جهان که باشد مذموم است و محکوم. آن ها، اما باید بفهمند جنگ و ناامنی در نزدیکی مرزهایشان چه ترسی دارد و چطور می‌تواند چند نسل را درگیر خودش کند.