نوروز رضوی به رسم مهربانی

نوروز در پیش است و قبل از آن باید به مبارک باد میلادی برویم که زمین و زمان را به عطر نرگس، تابی و قراری روح افزا می‌بخشد. به جشن تولد کسی دعوتیم که قرار است برات امامت زمین را در دولتش عیدی بدهد. چقدر سر کیف می‌شود آدم وقتی از زبان خداوند بلندمرتبه می‌خواند: «ما می‌خواهیم بر مستضعفان زمین منت نهیم و آنان را پیشوایان و وارثان روی زمین قرار دهیم.»

چقدر بر سر شوق می‌آید تا ذوقش به تغزل بپردازد از بشارتی که جان را و جهان را زیبا می‌کند. چقدر آدمی در خویش احساس برانگیختگی می‌کند. حق هم همین است. مگر نه اینکه امام رضا (ع) این شوق و شور را به دعا از خداوند خواسته است؛ «در کار او، ما را به دلتنگى و تنبلى و سستى و ضعف، مبتلا مفرما و ما را از کسانى قرار ده که به وسیله آنان، دینت را یارى مى رسانى.»

کسی که منتظر حضرت قائم (عج) است، باید مدام تمرین خواستن و برخاستن کند. روز‌ها را در انتظار ظهور مصلح، با اصلاح خوی بشمرد. رسم تربیت برای بهترین روز‌های حیات بشر، بهتر تربیت یافتن است. اولین گام نوروزی ما هم می‌تواند از یک «لبخند» آغاز شود که حضرت شمس الشموس (ع) فرموده است: «هرکس به روی برادر مومنش لبخند بزند، خداوند برایش یک ثواب می‌نویسد و کسی که خدا برایش ثوابی بنویسد، عذابش‌ نمی‌کند.»

بخندیم و به شادی مومنانه، دیگران را هم بخندانیم. این ابتدایی‌ترین کاری است که می‌توانیم برای مردم انجام دهیم. اگر دست ما بسته است، دلیل نمی‌شود که ابروگشادگی را از یاد ببریم. این اولین قدم است برای گره گشایی از کار مردم؛ چون آنان قبل از اینکه به «در باز» فکر کنند، به «روی باز» می‌اندیشند و می‌آیند. فرصت گره گشایی و سعادت خدمت، این گونه فراهم می‌شود. نتیجه هم همان می‌شود که در کلام نورانی امام رضا (ع) تثبیت شده است؛ «هر کس اندوه مؤمنی را بزداید، خداوند در روز قیامت، غم از دلش‌ می‌زداید.»

باری، نوروز در پیش است؛ نوروزی که از کوچه‌های شعبان خود را به ما می‌رساند. باید به استقبالش رفت با لبی که خندان است. با دستی که به برکت دستگیری از نیازمندان، کرامت یافته است. با نگاهی که به یمن به مهر نگریستن، چراغ شده است. امر امامت هم مهربانی با خلق خداست. به دست گرفتن ازپاافتادگان معنا می‌شود.

آن قدر زیبایی در این ساحت باریده است که کافی است پرده را کنار بزنیم تا ببینند مولای ما امام علی بن موسی الرضا (ع) چه فرموده است: «رحمت خدا بر بنده‌ای که امر ما را زنده کند، دانش‌های ما را فرا گیرد و به مردم بیاموزد! اگر مردم زیبایی‌های سخنان ما را می‌دانستند، از ما پیروی می‌کردند.» نوروز در پیش است؛ فرصتی که به احیای امر امامت، باید بهشت آفرین بشود. شروع کنیم از خود به یک لبخند.

پی نوشت:
۱) سوره مبارکه قصص، آیه ۵،
۲) گزیده حکمت نامه رضوی، ص ۲۵۰،
۳) الکافی، ج ۲، ص ۲۰۰،
۴) معانی الاخبار، ص ۱۸۰، ح ۱