هافبک وسط پیام در دهه ۶۰ فوتبال را از آموزشگاه‌ها استارت زد و خیلی زود به همراه احمد حامد، رفیقش، به عضویت تیم پیام مشهد درآمد. این شروع مسیر فوتبال حرفهای او در تیمی بود که خودش می‌گوید فراتر از فوتبال یک مکتب بود! شماره ۷ پیام مشهد فوتبال را خیلی زود و در بیست‌وهشت‌سالگی کنار گذاشت. او که با ابومسلم قرارداد بسته بود، پیش از آنکه با پیراهن مشکی و قرمز ابومسلم روی چمن فوتبال بازی کند، با یک اشتباه بزرگ زمین‌گیر شد و رباط صلیبی پاره کرد. او که به همراه دوستانش برای فوتبال غیرحرفه‌ای به زمین رفته بود در یک صحنه دچار پارگی رباط صلیبی شد و همان‌جا مجبور شد فوتبال را برای همیشه کنار بگذارد. سید حسین علوی میهمان این هفته «سه‌شنبه‌ها با پیش‌کسوتان فوتبال» است.
به وقت تولد
۳۰ بهمن‌ماه ۱۳۴۶ در نجف عراق به دنیا آمدم، اما از چهارسالگی به مشهد آمدیم و در محله فوتبال‌خیز طلاب ساکن شدیم. ۶ برادر و همگی اهل فوتبال و به آن علاقه‌مند بودیم.
تعداد فرزندان
۳ فرزند دارم: ۲ پسر و یک دختر. پسرم شنا کار می‌کند و دخترم هم ورزش‌های رزمی را دنبال می‌کند.
فعالیت‌ها و افتخارات فوتبالی
فوتبال را با اصرار دوستم، احمد حامد، از باشگاه پیام مشهد شروع کردم و ۹ سال برای پیام بازی کردم. با پیام در لیگ آزادگان حاضر بودیم و بار‌ها در لیگ‌های مشهد و استان صاحب عنوان شدیم. یک سال هم برای تاکسی‌رانی بازی کردم، اما سال آخر که با ابومسلم قرارداد بستم به خاطر پارگی رباط صلیبی نتوانستم برای این تیم بازی کنم و برای همیشه فوتبال را کنار گذاشتم.
دوران مربیگری
سه چهار سالی مربی فرش‌آرا بودم، امید‌ها و بزرگ‌سالان، آن موقع که فرش‌آرا تیم فوتبال هم داشت. اما بعدا نتوانستم کار مربیگری را ادامه بدهم. من بچه مکتب پیام بودم و برخی از روحیات را برای کار مربیگری نداشتم. نمی‌توانستم بپذیرم به هر قیمتی مربیگری کنم. این شد که دیگر مربیگری نکردم.
شغل در کنار فوتبال
معلم زیست آموزش و پرورش هستم و ۵ سال از خدمتم باقی است.
خودرو و منزل
یک دستگاه خودرو ۴۰۵ و یک واحد منزل مسکونی در محله طلاب مشهد دارم.
آخرین فعالیت ورزشی
همان موقع که مربی فرش‌آرا بودم. بعد از آن، دیگر فعالیت حرفهای ورزشی انجام ندادم.
تلخ‌ترین و شیرین‌ترین اتفاق فوتبالی
تلخ‌ترین اتفاق فوتبال مشهد به نظرم بی‌توجهی به نیرو‌های بومی است. شرایط مشهد جوری است که از نیرو‌ها و بازیکنان بومی استفاده نمی‌کنند و این خیلی دردناک است، اما شیرین‌ترین اتفاق شاید آسیایی شدن شهرخودرو باشد. البته آن هم کاش با بازیکنان بومی صورت می‌گرفت.
حال و روز امروز فوتبال مشهد
امروز فوتبال مشهد بن و ریشه ندارد. زمانی فوتبال محلات ریشه و هویت فوتبال این شهر بود، اما الان دیگر خبری از آن همه اشتیاق و هویت فوتبالی نیست. فوتبال مشهد امروز پشتوانه ندارد. مدارس فوتبال بیشتر حالت بنگاه‌های تجاری پیدا کرده‌اند و این اصلا شایسته نیست.
گله فوتبالی
من هیچ‌وقت از هیچ‌کس گله‌ای نداشته‌ام و ندارم. فقط از همه می‌خواهم در زندگی با خدا معامله کنند تا پیشرفت کنند. کاش در فوتبال ما در کنار کار فنی، کار اعتقادی هم انجام شود.