به گزارش شهرآرانیوز - در سومین هفته دادگاه شکایت جانی دپ از امبر هرد، شانون کوری که به عنوان شاهد جانی دپ در دادگاه حاضر شده گفته است امبر هرد مبتلا به دو اختلال روانی «اختلال شخصیت مرزی» و «اختلال شخصیت هیستریونیک» (نمایشی) است. این تشخیص حاصل بررسی ارزیابی‌های روانشناختی قبلی امبر هرد علاوه بر معاینه مستقیم در دو نوبت و شرکت در آزمون پرسشنامه شخصیت چندمرحله‌ای مینه‌سوتا (MMPI) است.
شکایت جدید جانی دپ به نامه سرگشاده‌ای اشاره دارد که امبر هرد ۳۵ ساله در سال ۲۰۱۹ در واشنگتن‌پست منتشر کرد و در آن نوشت که او به یک شخصیت عمومی نماینده آزار خانگی تبدیل شده است. البته او در این نوشته نامی از دپ یا جزئیات آن ذکر نکرده است اما همچنین گفته او تمام خشم زنان که از آن صحبت می‌کنند را تجربه کرده است.
جانی دپ پیش از این شکایتی نیز علیه روزنامه انگلیسی سان مطرح کرده بود که در مقاله‌ای او را فردی توصیف کرده بود که همسرش را کتک می‌زند و در نهایت قاضی حکم داد مطالب منتشرشده در این گزارش تا حد زیادی درست بوده است و در جریان دادگاه امبر هرد عنوان کرد در چندین نوبت در مواجهه با دپ امنیت جانی نداشته است.
«اختلال شخصیت مرزی» و «اختلال شخصیت هیستریونیک» جزوی از اختلالات روانی هستند که در ادامه آن‌ها را از نظر روان‌شناسی بررسی می‌کنیم.
بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در مرز روان‌نژندی و روان‌پریشی قرار دارند و مشخصه آن‌ها ناپایداری حالت عاطفی، خلق، رفتار، روابط ابژه‌ای، و خودانگاره آن‌هاست. افراد مبتلا به این اختلال، خودانگاره (خودپنداره) بسیار بی‌ثباتی دارند، روابط میان‌فردی‌شان نیز بسیار بی‌ثبات است. آنان معمولاً سابقه روابط شدید، اما پرآشوب دارند که معمولاً آرمانی‌کردن مفرط دوستان یا معشوق‌ها را شامل می‌شود، اما بعداً به‌سرخوردگی و ناامیدی می‌انجامد.
خشم شدید و نشانه‌های بی‌ثباتی عاطفی و اقدام‌های مکرر به خودکشی ویژگی‌های مهم این اختلال است. بی‌ثباتی عاطفی آنان همراه با سطح بالای تکانش‌گری، اغلب به رفتار‌های خود ویرانگری مانند (رانندگی بی‌باک) منجر می‌شود. اقدامات خودکشی (اغلب به شکل فریبکارانه)، بخشی از تصویر بالینی این اختلال است. با این‌حال، این‌گونه اقدامات همیشه فریبکارانه نیستند. آسیب‌زدن به خویشتن، ویژگی دیگر این اختلال است. رفتار صدمه‌زدن به خود، با رهایی‌یافتن از اضطراب یا ملالت ارتباط دارد.
این افراد، حساسیت زیادی به شرایط محیطی دارند. آن‌ها ترس‌های شدید مربوط به طرد و رهاشدگی و خشم نامناسب را، حتی در حین مواجهه با یک جدایی کوتاه‌مدت واقع‌گرایانه و یا هنگامی‌که تغییرات غیرقابل اجتناب در نقشه‌ها پیش‌می‌آید، تجربه می‌کنند.
این افراد ممکن است بر این باور باشند که رهاشدگی یا طرد به‌طور تلویحی به این معناست که آنان «بد» هستند. این ترس‌های رهاشدگی، با عدم تحمل تنهایی و نیاز به بودن با دیگران رابطه دارد. کوشش‌های بی‌وقفه آنان برای اجتناب از طرد و رهاشدگی، ممکن است شامل اعمال تکانشی همچون آسیب‌زدن به خود یا رفتار‌های انتحاری باشد.
اختلال شخصیت مرزی، اغلب با اختلال‌های خُلقی به‌طور هم‌زمان رخ‌می‌دهد و هنگامی‌که ملاک‌های هر دو اختلال مطابقت کنند، می‌توان هر دو تشخیص را مطرح کرد. چون جلوه‌ی مقطعی اختلال شخصیت مرزی ممکن است شبیه یک دوره اختلال خلقی باشد،
درباره علل این اختلال به عوامل ژنتیک و مغزی و علل اکتسابی یا تجارب ناشاد در دوران کودکی اشاره شده است که به نظر برخی روانشناسان هردو عامل و تعامل آن در ایجاد این اختلال نقش دارد. اما نقش تجارب دوران کودکی خصوصاً سه سال اول عمر بسیار مهم است. بی ثباتی مادر به دلائل مختلف، طرد کودک و عدم وجود دلبستگی امن در دوران کودکی، درگیری بین والدین، تنبیه کودک و بی توجهی به احساسات او، طلاق والدین، والدین گرفتار و ناسازگار و... از علل اصلی این اختلال شخصیت است.
۱- روابط متزلزل
افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، دارای روابطی ناپایدار با خانواده، فامیل و دوستان خود هستند.
این افراد ممکن است سریعاً علاقه شدیدی به یک فرد پیدا کنند و ناگهان از آن شخص متنفر شوند.
۲- رفتار‌های پرخطر
پول خرج کردن بی رویه یکی از رفتار‌های افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی می‌باشد. روابط جنسی نامناسب، پرخوری و یا رانندگی کردن خطرزا از رفتار‌های پرخطر این افراد می‌باشد.
۳- زیاده روی در مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی
این افراد برای فرار از مشکلات و یا آرام شدن، به مواد مخدر و مشروبات الکلی رو می‌آورند. برای کنترل بهتر علائم این اختلال، همه این موارد باید درمان گردند.
۴- خشم بی‌جا
شرایط خارج از کنترل و یا ناچیز می‌توانند افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی را بسیار خشمگین کنند.
برای مثال اگر والدین و یا همکاران برای مدت کوتاهی، به فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی اعتنا نکنند، این فرد از احساس طرد و انزوا، بسیار خشمگین می‌شود.
۵- آسیب رساندن به خود
فرد مبتلا به این اختلال می‌تواند دارای علائم خطرناکی باشد و مشکلاتی را در ارتباط با تصویر بدن خود و عزت نفس داشته باشند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به خودشان صدمه می‌زنند، مثل بریدن بدن خود با چاقو. حتی ممکن است فکر خودکشی کنند، در این صورت باید فوراً به روانپزشک مراجعه کنند.
۶- احساس پوچی
هنگامی که این افراد به یک چیز و یا کسی علاقه داشته باشند و آن چیز و یا آنکس از پیش آن‌ها برود، احساس پوچی و انزوا می‌کنند و توانایی مقابله کردن با این احساس را ندارند.
علائم اختلال شخصیت مرزی می‌تواند شامل احساس بی ارزشی، بی عشقی و پوچی باشد. یک درمان جدید به نام رفتار دیالیتیکی می‌تواند برای افراد مبتلا مفید باشد.
۷- ترس از تنها ماندن
خشم و ترس شدید در این افراد از تنها ماندن سرچشمه می‌گیرد. این افراد حتی اگر تجسم کنند که تنها هستند، دچار ترس و عصبانیت می‌شوند. ترس از تنها بودن، یک مشکل جدی در روابط خانوادگی ایجاد می‌کند.
منبع: مرکز مشاوره دانشگاه تهران
این اختلال در دسته دوم اختلالات شخصیتی قرار می‌گیرد که گروه بزرگی از اختلالات روانشناختی از قبیل شخصیت خودشیفته، اختلال شخصیت مرزی، اختلال شخصیت ضداجتماعی و ... است. ویژگی عمده اختلالات این گروه نمایشی، هیجانی و دمدمی‌مزاج بودن آن‌ها است.
تصویر ذهنی که هر فرد از خودش دارد، پایه و اساس ویژگی‌های شخصیتی او را تشکیل می‌دهد. افراد مبتلا به این اختلال تصویر ذهنی درستی از خود ندارد و برای خود ارزش قائل نیستند؛ بلکه تنها زمانی احساس عزت نفس می‌کنند که دیگران آن‌ها را تأیید کنند. به همین دلیل نیازمند جلب توجه دیگران هستند که باعث می‌شود دست به کار‌های غیرمعمول و یا نمایشی بزنند.
بر خلاف اختلال‌های شخصیتی دیگر، افراد مبتلا به اختلال هیستریونیک هیچ نشانه ظاهری ندارند. طبق راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (ویرایش پنجم)، افراد مبتلا به اختلال شخصیت هیستریونیک حداقل پنج مورد یا تعداد بیشتری از علائم زیر را دارند:
تا زمانی که در مرکز توجه قرار نگیرند، در جمع احساس راحتی نمی‌کنند.
لباس‌های تحریک‌آمیز می‌پوشند و یا رفتار فریبنده و اغواگر دارند.
احساسات پایداری ندارند و مود احساسی آن‌ها سریع تغییر می‌کند.
رفتارشان در جمع به نحوی است که گویی در حال اجرای نمایش هستند، حرف‌هایشان اغراق‌آمیز است.
بیش از حد نگران ظاهرشان هستند.
دائماً به دنبال دریافت تأیید دیگران هستند.
نسبت به انتقاد یا عدم پذیرش بیش از حد حساس هستند.
به‌سرعت تحت تأثیر دیگران قرار می‌گیرند.
صبر و تحمل کمی دارند، از کار‌های روزمره به‌راحتی خسته می‌شوند، اغلب پروژه‌ها را نیمه‌کاره رها می‌کنند و از یک شاخه به شاخه دیگر می‌پرند.
بدون فکر، واکنش نشان می‌دهند.
خودمحور هستند و به ندرت نسبت به دیگران ابراز نگرانی می‌کنند.
در موارد حاد ممکن است برای جلب‌توجه دیگران، تهدید یا اقدام به خودکشی کنند.
افراد درگیر این اختلال، در اجتماع به عنوان افرادی موفق شناخته می‌شوند که دارای شخصیتی اغواگر، جذاب، فریبکار، دمدمی و پرجنب و جوش هستند. این افراد از شکل ظاهری خود مانند لباس‌های تحریک‌کننده، تتو‌های زیاد، آرایش غلیظ و ... برای جلب توجه دیگران استفاده می‌کنند. حتی با دوستان و خانواده خود نیز رفتاری نمایشی و ریاکارانه دارند. اگر کسی آن‌ها را تحسین کند، به‌راحتی فریب او را می‌خورند و تحت تأثیر قرار می‌گیرند.
اگرچه علت دقیق این اختلال مشخص نیست، اما احتمالاً اختلالی است که از نظر منشأ چند عاملی در نظر گرفته می‌شود. اختلال شخصیت نمایشی احتمالاً به دلیل مجموعه‌ای از عوامل ارثی و محیطی ایجاد می‌شود. در برخی خانواده‌ها، اختلال در تاریخچه خانوادگی دیده می‌شود که تئوری ارثی بودن اختلال شخصیت نمایشی را تقویت می‌کند. احتمال دیگر این است که کودکان، این رفتار را از والدین خود به ارث نمی‌برند، بلکه از آن‌ها یاد می‌گیرند و یک رفتار آموخته شده است. دلیل دیگر می‌تواند سبک فرزند‌پروری والدین باشد. والدینی که مرز‌های مشخصی ندارند، بیش از حد سخت‌گیر یا سهل‌گیر هستند، عدم توجه والدین و دریافت نکردن تأیید کافی در دوران کودکی، کودک را به سمت این رفتار‌ها به عنوان راهی برای جلب توجه والدین، سوق می‌دهد.
جیسون موموآ، همکار امبر هرد در «آکوامن»، از جانی دپ حمایت کرد