نادر طالب‌زاده، دانش‌آموخته سینما از کالیفرنیا و دبیر همایش‌های بین‌المللی ضدآمریکایی افق نو! این ترکیب متناقض‌نما در واقع نشانی بود از افق‌گشایی یک روح جستجوگر و آزاده. برای همین بود که طالب‌زاده، نماد جستن و یافتن شده بود و مصداق «از تو حرکت، از خدا برکت».
این میان، هنر بزرگ طالب‌زاده، وقف کردن خود بلکه گذشتن از خود برای آرمان‌هایش بود؛ جلوه‌ای کوچک از مردن پیش از مردن. موتوا قبل ان تموتوا... از میان برخاستن برای دیده شدن دیگران. بر این اساس، قوت اصلی او، نه رسانه‌ای بودن به‌معنای متعارف، که رسانه شدن برای حرف حق و اهل حقیقت بود.
پس دغدغه طالب‌زاده بزرگ کردن خودش نبود، بزرگ‌داشتن آزادگان جهان و بزرگ شدن رویش‌های انقلابی بود. یک جلوه این دغدغه‌مندی، سال‌ها حضور و کمک خالصانه او در جشنواره عمار و ایستادن در کنار مستندسازان جوان بود. جلوه دیگر، گردهم‌آوردن متفکران و منتقدان حُرّ غربی بر محور به چالش کشیدن آمریکا و اسرائیل زیر پرچم «افق نو» بود.
سال‌ها برنامه‌سازی او در تلویزیون و سخن گفتن از «راز»های «عصر» نوین جهان نیز چیزی جز آواربرداری از حرف‌ها و آدم‌هایی که همیشه قربانی مشهورات و ملاحظات و غفلت‌ها بودند، نبود. پیگیری متواضعانه و بی ملاحظه موضوعات انتقادی، برنامه‌سازی‌های او را به پیشران و سرمشق تولیدکنندگان انقلابی رسانه در دهه اخیر تبدیل کرده بود.
هرچند ناچار بود برای این خط‌شکنی، مدام به موضوعات جدیدی سرک بکشد که لزوما به برند رسانه‌ای شخصی او ربط نداشت. بنابراین طالب‌زاده برای افق‌گشایی در موضوعات رسانه‌ای، مدام روی مین‌های جدیدی می‌رفت که از دید محافظه‌کارانه هر یک می‌توانست برای او مخاطره‌ای جدی بیافریند. اما او اهل مخاطره بود، نه محافظه‌کاری. او نه جانباز جزیره مجنون، که مجنونانه جانباز ابلاغ حقیقت به وجدان‌های بیدار بود. روحش شاد و راهش هماره گشاده باد.