کار‌های بزرگ را آدم‌های بزرگ تمام می‌کنند. ما هم همیشه حسرت می‌خوریم و از دور تشویقشان می‌کنیم. کلیپ آقارضا را که دیدم، آن‌قدر دلبری کرده بود که دلم نیامد قصه شیرینش را روایت نکنم. پزشکی از دیار مسجدسلیمان که در ۲۹ سالگی جراح مغز و اعصاب شده است. تا اینجای قصه فراز و فرود چندانی ندارد؛ اما آن‌قدر صداقت از بر و روی آقای دکتر می‌بارد که آدم مبهوت کلمات و جملاتش می‌شود. جایی از کلیپ، خبرنگار می‌پرسد چرا برخی از عمل‌هایتان را رایگان انجام می‌دهید؟ آقارضا خیلی آهسته و با همان صدای خش‌دارش می‌گوید: «از مردم خجالت می‌کشم، اصلا راضی نیستم صحبت کنم.» خبرنگار اصرار می‌کند و آقارضا می‌گوید: «واقعا راضی نیستم صحبت کنم.» خبرنگار دوباره اصرار می‌کند. آقارضا می‌گوید: «چطور می‌تونم وقتی کسی به من نیاز داره، ردش کنم؟ من شب خوابم نمی‌بره اگه کاری براش انجام ندم، حالا پولم نداشت نداشت...»
سکوت در اتاق عمل که محل مصاحبه با آقای دکتر جباری است، حاکم می‌شود. وقتی از او می‌پرسند که چقدر پول داری و او می‌گوید احتمالا ۷ میلیون تومان، کسی باورش نمی‌شود. جراح مغز و اعصاب که ماهیانه بین ۸۰ تا ۱۰۰ عمل جراحی انجام می‌دهد، خانه‌اش اجاره‌ای است و پس‌انداز چندانی ندارد. داستان همین‌طور جلو می‌رود تا اینکه فهرستی برای خبرنگار می‌آورند و می‌گوید از این فهرستی که به من داده‌اند، ۵۰ درصدش را آقای جباری به‌طور رایگان عمل می‌کند. آقارضا بی‌درنگ می‌گوید: «مبالغه می‌کنند؛ کاری نکردم. منتی روی کسی نیست.» خبرنگار می‌گوید دکتر‌هایی هستند که قبل از عمل پول طلب می‌کنند. آقارضا می‌گوید: «نه... این‌طور نیست. از اینکه مردم پولی هم به من می‌دن، خجالت می‌کشم. اصلا نباید وارد این کار می‌شدم!»
چند نفر حاضرند که مدیر بیمارستانی باشند و در بیمارستانشان رایگان عمل کنند؟ چند نفر حاضرند از ثروت دست بکشند و بیشتر از آنکه به فکر خودشان باشند، به فکر مردم باشند؟ میان این روز‌های آلوده به غبار کینه و دشمنی، لذت دیدن این کلیپ دل آدم را قرص می‌کند. دل آدم قرص می‌شود که یک نفر دلش برای مردم می‌تپد؛ آن هم بدون ادعا. این صداقتی را که روی قلبش حک شده است، با هیچ چیز و هیچ کس نمی‌شود معاوضه کرد. ما به داشتن رضا‌هایی همچون شما می‌بالیم...