تکتم جاوید | شهرآرانیوز؛ خدا نکند گذرتان به بیمارستان کودکان بیفتد. هرقدر هم که فضا مرتب و امکانات فراهم باشد، مشاهده پدر یا مادری که برای آرام کردن شیون‌های کودکش بار‌ها طول و عرض سالن را می‌رود و می‌آید یا والدینی که با چشم نگران در صف انتظار نشسته اند تا تشخیص پزشک را بشنوند، رنج آور است. بیمارستان کودکان اکبر مراجعان کوچک و بزرگ زیادی دارد. در این بیمارستان، یک بیمار مساوی است با چند همراه.
تعداد زیادی خودرو داخل پارکینگ و خانواده‌های منتظر که گوشه وکنار حیاط بیمارستان نشسته اند، تصویر مداوم آنجاست. بیمارستان اکبر به گفته خانواده‌های بیماران، مرجع بسیار خوبی از تمرکز پزشکان حاذق کودکان در یک شهر است که همه همشهریان و مسافران استان‌ها و کشور‌های هم جوار را به اینجا می‌کشاند، اما همان پدر و مادر‌ها از برخی چیز‌ها گلایه دارند. انتظار طولانی مدت برای رسیدن نوبت یکی از مهم‌ترین آن هاست. شکایت هایشان را به گوش ریاست بیمارستان رساندیم و پاسخ‌ها را در گزارشی که می‌خوانید، آوردیم.
بخشی از فضای بیمارستان به خدمات بستری و جراحی اختصاص دارد، اما شلوغ‌ترین قسمت، درمانگاه خصوصی است. همان جا که پزشکان، هر روز بیمار ویزیت می‌کنند و از زمان شیوع بیماری کرونا نوبت دهی حضوری آن حذف شده است. عده‌ای از والدین منتظر روی صندلی‌ها مانده اند و چشم دوخته اند به تلویزیون روبه رو که نوبت هر مراجع را اعلام می‌کند، اما برخی هرازگاه از انتظار خسته می‌شوند و به باجه پذیرش سری می‌زنند تا نوبتشان را دوباره پرس وجو کنند.
هستند پدر یا مادرانی که فرزند خود را بیرون از سالن سرگرم می‌کنند تا به نحوی دیگر زمان بگذرد. یکی از آن‌ها مادر جوانی است که نوزادش را در بغل گرفته و برای نشستن روی صندلی قرار ندارد. سن فرزندش را نمی‌شود حدس زد با صورتی که زیر چادر است. مادرش می‌گوید: اینجا دکتر‌های متخصص خوبی دارد، اما معطلی اش هم زیاد است. من شماره ۳۹ بودم و از ساعت ۹:۳۰ صبح اینجا نشسته ام.
هنوز در حال توضیح دادن است که نوبتش از بلندگو اعلام می‌شود. آن هم در ساعت ۱۲:۱۵ دقیقه.
باوجوداینکه نوبت دهی اینترنتی است، بیشتر حاضران از تفاوت بین ساعت نوبتی که می‌گیرند و انتظاری که در اینجا می‌کشند، سخن می‌گویند. پدری که کودک چهاریا پنج ساله اش روی ویلچر نشسته است در اعتراض به این انتظار طولانی توضیح می‌دهد: پسرم معلولیت مادرزادی دارد و تقریبا هر ماه باید به پزشکش مراجعه کنیم.
چند ساعت معطلی رفت وآمد مسیر خانه از حاشیه شهر و انتظار در بیمارستان، یک روز کامل کاری مرا که یک کارگر ساده هستم می‌گیرد. او می‌گوید: هر بار که نوبت می‌گیریم دست کم دو ساعت معطل می‌شویم. گرفتن دارو و تزریقات را هم به زمان معطلی اضافه کنید.
«البته بستگی به این دارد که چقدر زودتر آمده باشیم.» این جمله را پدر دیگری که کنارش نشسته است می‌گوید و درباره نوبت گرفتن و انتظار در بیمارستان اضافه می‌کند: ما نوبت را اینترنتی می‌گیریم، اما وقتی به اینجا می‌آییم باید دوباره یک نوبت از پذیرش بگیریم. به واسطه این رویه عجیب بیمارستان یاد گرفته ایم یک ساعت قبل از نوبتی که برایمان ثبت شده است اینجا باشیم تا کمتر در صف بمانیم.
اعتراض مادری دیگر به زمان بین ساعت ۱۲ ظهر و ۴ عصر و نبود پزشک متخصص است. آنچه از گفته مراجعان برمی آید این است که بین شیفت صبح و عصر درمانگاه متخصصی برای ویزیت حضور ندارد. والد دیگری که فرزندش درد‌های مبهم شکمی داشته و حالا زیر نظر فوق تخصص گوارش تحت درمان است، می‌گوید: حال پسرم خیلی وخیم بود.
برای پیگیری سریع تر، فرزندم را حوالی ساعت یک ظهر به بیمارستان آوردم، اما شنیدم که پزشک ندارند. درحالی که بیمارستان تخصصی نباید بدون وجود پزشک متخصص بماند. گفتند ساعت ۳:۴۵ دقیقه بیایید برای گرفتن نوبت. آمدیم و ساعت ۷:۳۰ شب نوبتمان شد. البته ما تنها نبودیم و والدین زیادی مانند ما معطل نوبت گرفتن بودند.
پدر و مادر‌های زیادی می‌آیند برای گرفتن حضوری نوبت، اما بی نتیجه برمی گردند. یکی شان از سوی یکی از پزشکان شهر به متخصص ریه بیمارستان ارجاع داده شده و اولین بار است که گذرش به بیمارستان اکبر افتاده و چیزی از جزئیات کارشان نمی‌داند. می‌گوید:ای کاش مشکل تأخیر نوبت را حل می‌کردند. حیف است بیمارستانی با این همه پزشک خوب، باعث دردسر و نگرانی والدین باشد.
بیرون از ساختمان یا پدری داخل خودرو نشسته است یا زن وشوهری زیراندازی پهن کرده و نشسته اند. یکی از همان پدر‌ها می‌گوید: بیمارستان فضای به این بزرگی دارد، اما باید برای ورود به پارکینگ پول بدهیم. هرکدام در کمترین حالت دو ساعت معطل می‌شویم.
اگر بیمار بستری باشد که هیچ. استفاده از پارکینگ اجباری است، چون نمی‌شود در فضای بیرون از بیمارستان و حاشیه بولوار توقف کرد. این یعنی درآمدزایی از جیب مردمی که از روی چهره هم می‌شود، فهمید بعضی هایشان چقدر نیازمند هستند.
در میان صحبت‌های جسته وگریخته، از نبود تهویه در سالن درمانگاه و نور کافی هم شکایت دارند. شب‌ها سالن نور کافی ندارد. آنجا که در حال شنیدن گلایه شهروندانیم، نیرو‌های تأسیسات در حال تعمیر هستند و یکی دومرتبه چراغ‌های سالن خاموش و روشن می‌شوند که شاهدی بر این ادعاست.