مرتضی اخوان | شهرآرانیوز؛ رقابت‌های لیگ‌برتر فصل جدید دو هفته‌ای است که آغاز شده است و دراین‌میان، جای خالی فوتبال ساحلی استان در این پیکار‌ها به چشم می‌آید. غیبتی که حالا ۱۰ ساله می‌شود و شواهد و قرائن حاکی از آن است که فوتبال ساحلی در استان به فراموشی سپرده شده است. رشته‌ای که روزگاری نه‌چندان دور در بدو رشد و بلوغ فوتبال ساحلی در کشور توانسته بود برای خودش جایی دست‌وپا کند و تیم وقت مشهد با نام دانشگاه فردوسی در لیگ‌برتر خوش بدرخشد.
تیمی که البته بازیکنان زیادی را هم به تیم‌ملی تحویل می‌داد و معمولا در هر اردوی تیم‌ملی فوتبال ساحلی دوسه بازیکن مشهدی حضور داشتند. بااین‌همه، بعد از نابودی کامل تیم فردوسی و دوری مشهد از لیگ‌برتر، رفته‌رفته غبار فراموشی بر این رشته ورزشی نشست تا جایی که دیگر حالا کمیته فوتبال ساحلی هیئت فوتبال استان تقریبا هیچ فعالیت رسمی در این زمینه نداشته باشد؛ دیگر نه خبری از تیم فوتبال ساحلی در مشهد است و نه ستاره‌ای از دل آن به تیم‌ملی می‌رود.
تیم فوتبال ساحلی دانشگاه فردوسی مشهد اواخر دهه ۸۰ تا تقریبا سال ۱۳۹۱ در لیگ‌برتر فوتبال ساحلی حضور داشت. در سال‌هایی که رفته‌رفته با اوکتاویو، سرمربی نام‌آشنای دنیای فوتبال ساحلی، این رشته ورزشی در بین مردم شناخته می‌شد و تیم‌ملی فوتبال ساحلی سروشکل گرفته بود، خراسان رضوی هم پیرو سایر استان‌ها در مسیر پیشرفت در این رشته ورزشی قرار گرفت و اتفاقا یکی از پیشتاز‌ها و صاحب استعداد‌ها در این زمینه بود.
حضور ملی‌پوشان زیاد از تیم مشهد در اردو‌های تیم‌ملی یکی از شاهدان این مدعا بود و در مقابل، ظهور مربیانی مانند کوروش شجاع که حالا مدرس درجه‌یک ای‌اف‌سی است و متین مقدم‌هایی که در عرصه داوری از مشهد به فوتبال ساحلی کشور معرفی شدند، همه و همه از حال خوب فوتبال ساحلی مشهد در آن سالها حکایت داشت.
تیم دانشگاه فردوسی هیچ‌گاه قهرمان لیگ‌برتر فوتبال ساحلی نشد، اما در سال‌های حضورش در لیگ‌برتر همواره از تیم‌های دندان‌گیر و چغر مسابقات بود. تیمی که برای مدعیان دردسرساز بود و همین حریفان را به ترس انداخته بود. اوایل دهه ۹۰ بود که مدیریت وقت دانشگاه فردوسی مشهد به‌عقیده کوروش شجاع، سرمربی وقت تیم، اقدام به تغییر کاربری زمین فوتبال ساحلی دانشگاه به زمین پینت‌بال و بعدتر تیراندازی و اسب‌سواری کرد.
اقدامی که رسما پایانی بود بر تیم‌داری دانشگاه فردوسی در این رشته ورزشی. البته عدم تأمین منابع مالی، انجام‌نشدن تعهدات مالی از سوی اسپانسر‌ها و غیبت در دو بازی متوالی در لیگ‌برتر فصل
۹۱-۹۰ سبب شد تیم فوتبال ساحلی مشهد از سوی فدراسیون به دسته پایین‌تر سقوط کند و بعد از آن هم دیگر هیچ‌کس حاضر نشد زیر پروبال این تیم را بگیرد.
کوروش شجاع، مدرس ای‌اف‌سی و سرمربی سابق تیم فوتبال ساحلی فردوسی مشهد، دراین‌باره می‌گوید: «شما اگر پنجاه خلبان و پنجاه هواپیمای ایرباس داشته باشید، اما باند فرودگاه نداشته باشید، به هیچ دردی نمی‌خورد. حکایت فوتبال ساحلی ما هم همین است. ما در مشهد زمینی برای فوتبال ساحلی نداریم و بدون زمین هم هیچ‌کاری نمی‌توان انجام داد.» شجاع البته این را تنها دلیل این خاموشی مطلق نمی‌داند و خاطرنشان می‌کند: «من معتقدم همان موقع هم همتی برای فعالیت فوتبال ساحلی در استان نبود و الان هم همین‌طور است.» وی می‌افزاید: «روزی که اصولی به‌عنوان رئیس هیئت فوتبال می‌خواست رأی بیاورد، گفت برای فوتبال ساحلی فلان کار را می‌کنم، اما هیچ کاری نکرد.»
«محسن رضوانی» و «محسن بهراد»، دو محسن ملی‌پوش فوتبال ساحلی مشهد هستند که در بیست‌ودوسه سالگی و در دوران تحصیل در دانشگاه فردوسی برای تیم مشهد در لیگ‌برتر به میدان می‌رفتند و از قضا به اردو‌های تیم‌ملی هم دعوت می‌شدند.
محسن رضوانی، کاپیتان تیم فردوسی مشهد، دلیل نابودی مطلق فوتبال ساحلی در مشهد را این‌چنین روایت می‌کند: «هیئت وقت فوتبال استان هدفش چیز دیگری بود که نمی‌دانم آقایان از حضور در این هیئت به اهدافشان رسیدند یا نه، اما به فوتبال ساحلی هیچ اهمیتی نمی‌دادند. الان هم همین‌طور است. به‌نظر می‌رسد هدف آقایان بیشتر رزومه‌سازی و مسائل سیاسی است.» وی می‌افزاید: «نمی‌گویم مقصر این وضعیت کیست، اما می‌توانم بگویم اراده‌ای برای پرداختن به این رشته از سوی هیئت فوتبال استان نیست. شاید به این دلیل است که این رشته طوری نیست که اسمشان سر زبان‌ها بیفتد و هر روز در تلویزیون مصاحبه کنند!»
حرف‌هایی که محسن بهراد هم آن‌ها را تأیید می‌کند و می‌گوید: «متأسفانه جایی که پول و تبلیغات نباشد، کسی دوروبرش نمی‌رود. شاید به همین دلیل است که فوتبال ساحلی در مشهد به فراموشی سپرده شده است.» وی خاطرنشان می‌کند: «وقتی در آخرین فصل حضور فردوسی در لیگ‌برتر فوتبال ساحلی به‌علت مشکلات مالی حاضر نشدیم در مسابقه مقابل شهرداری تبریز به میدان برویم و تیم به لیگ پایین‌تر افتاد، هیچ‌کس نیامد بگوید چرا در مسابقه شرکت نکردید! انگار برای هیچ‌کس مهم نبود. الان هم همین‌طور، هیچ‌کس حاضر نیست برای این رشته کاری انجام بدهد و کاملا به دست فراموشی سپرده شده است.»