به گزارش شهرآرانیوز، قدمت ورزش نوین در خراسان به اواخر قرن ۱۳ خورشیدی برمی گردد. در حدود ۱۲۰ سالی که از اولین نشانه‌های بروز ورزش‌های نوین در مشهد می‌گذرد، صد‌ها ورزشکار در رشته‌های مختلف افتخارآفرینی کرده اند. نام‌هایی که برخی از آن‌ها نه تنها در تاریخ ورزش خراسان، بلکه در پهنه ورزش ایران ماندگار شده اند. آنچه در ادامه می‌خوانید، معرفی یکی از این صد‌ها بزرگ ورزش خراسان است که به همت و تلاش ستودنی حسن باغبان در سه جلد کتاب ارزشمند دایرةالمعارف نامداران ورزش خراسان گردآوری و تدوین شده است.
پدرش رئیس دارالتربیه بود و آخرین روز اسفند ۱۳۱۸ در کوچه درختی خیابان تهران مشهد متولد شد. دوران تحصیل را در مدارس فردوسی، همت، حکمت، شاهرضا گذراند و دیپلم ادبی را از دبیرستان فیوضات گرفت.
پس از اخذ کارشناسی تاریخ و جغرافیا از دانشگاه فردوسی مشهد، یک‌سال نیز دوره تربیت دبیری دانشسرای عالی تهران را پشت‌سر گذاشت و به استخدام آموزش‌وپرورش درآمد، اما پس از مدتی، تدریس را کنار گذاشت و ابتدا در تربیت‌بدنی آموزش‌وپرورش و سپس دانشگاه فردوسی فعالیت کرد. سال ۱۳۴۸ پایه‌های زندگی مشترکش ریخته شد و پس از ازدواج کانون خانوادگی او و همسرش با وجود دو فرزند (دختر) گرمتر شد. اول دبیرستان بود که به‌وسیله مرحوم کاظم میلانیان ابتدا به شطرنج روی آورد، سپس سال ۱۳۳۶ در مسابقات دوچرخه‌سواری دبیرستان‌های مشهد سوم شد و همان سال تنیس‌روی‌میز را هم تجربه کرد و این تجربه تا پایان دانشکده همراه وی بود و بار‌ها مقام‌های مختلف دانشگاه را در رشته‌های شطرنج، دوومیدانی و تنیس‌روی‌میز کسب کرد.
ارمگان میگفت: «سال ۱۳۳۶ آغاز دیگری برای من بود، آن هم شرکت در مسابقات بوکس دبیرستان‌های مشهد که با مقام نایب‌قهرمانی این مسابقات را ترک کردم. سال ۱۳۳۹ در مسابقات بوکس زیتون طلایی، حریفی از آبادان، نیل‌ساز، یوحنا سلماسی، کارگران، خرچوساطوریان و سلماسی را با شکست بدرقه کردم.»
او سال ۱۳۴۰ به تیم‌ملی ب ایران راه یافت و در مسابقه با تیم بوکس آلمان در تهران حریف آلمانی خود را از پا درآورد. سال ۱۳۴۲ عضویت تیم‌ملی را به‌دست آورد تا به‌مصاف بوکسور‌های آلمان برود. وی سال بعد، پس از حضور در مسابقات بوکس کشور به انتخابی تیم‌ملی دعوت شد و ساکوملکیان را که از وزن شش به پنج آمده بود، با شکست بدرقه کرد و برای مسابقات المپیک ۱۹۶۴ توکیو انتخاب شد.
اما به شهادت نشریات آن زمان، حق وی پایمال شد و او به‌طور رسمی در مسابقات مهمی مانند المپیک از تیم‌ملی دور ماند یا در مسابقات تیم‌ملی برای اعزام به آلمان در مسابقه با غنی‌زاده در سه راند پی‌درپی برنده مسابقه بود که با رأی ناداوران بازنده اعلام شد و تماشاگران حاضر در سالن شورش کردند و شعار می‌دادند ارمگان برنده است.
این مسئله با دخالت پلیس خاتمه یافت. در مسابقات قهرمانی کشور و انتخابی تیم‌ملی در سال ۱۳۴۳ در مسابقات فینال به‌لطف ناداوری‌ها طلوعی را برنده اعلام کردند. سال ۱۳۴۲ بازهم در وزن چهارم در مسابقه انتخابی تیم‌ملی برای اعزام به آلمان داوران ناداور حق ارمگان را پایمال کردند و دست ویلیام آدمزاده به‌عنوان فرد برنده بالا رفت! وی در مسابقات برگشت تیم آلمان در ایران با تیم‌ملی (چون سفر خارجی در کار نبود) عضو تیم‌ملی شد و فرانزدانکل را در دو راند ضربه فنی و ناک‌اوت کرد و او تنها بوکسور ایران در این مسابقات بود که حریف خود را ناک‌اوت کرد و با این کار پاسخ دندان‌شکنی به ناداوران داد.
ارمگان در دوران قهرمانی‌اش از مربیگری شادوران کاظم میلانیان، زنده‌یاد علی یزدزاد و هوشنگ ویژه سود برده است. رضا ابتدا به باشگاه شاهین رفت و در ادامه در باشگاه‌های طاهر، خیام، تاج تهران عضویت پیدا کرد. وی با حریفانی مانند ساکو ملکیان، لم‌یزرع از آبادان، درطلوعی از بندرانزلی، مجدآبادی و هویت‌دوست از اهواز، دلپذیران، غنی‌زاده، کرامت ندیمی، امین طالبی، یوسف سجودی از رشت روی رینگ رفت. ارمگان فردی رئوف و بااراده است و در بوکس استایل و گارد زیبایی داشت و ضربه‌های مستقیم وی معروف بود. او در مسابقات، با شیوه جنگ و گریز مبارزه می‌کرد.