من عادت دارم به هم محلی ها، سوپرمارکت و همسایه هایی که در راه رفتن از خانه و بازگشت به خانه می بینمشان سلام کنم. صبح ها که به مقصد روزنامه از خانه بیرون می زنم اولین کسی که می بینم پاکبانی است که سال هاست زحمت کارهای نظافت کوچه ها و خیابان های محله ما را می کشد. من به او هم سلام می‌دهم، احوالش را می پرسم و بعد از خداقوت راهم را ادامه می دهم. بعضی روزها می بینم پاکبان مهربان محله نشسته روی زمین و همسایه برایش صبحانه آورده و او مشغول خوردن صبحانه است.
این خیلی کار ارزشمندی است که ما قدردان فردی باشیم که صبح زود با جارو به جان کوچه می افتد و درحالی که خسته است یک لیوان چای داغ همراه با نان و پنیر بدهیم دستش تا هم خستگی اش را بگیرد و هم صبحانه خورده باشد.
هرقدر ما بتوانیم قدردان افرادی که برای آرامش، آسایش و راحتی ما تلاش می کنند باشیم و در واقع فرهنگ قدردانی را گرامی بداریم جامعه بهتری خواهیم داشت. کسی که برای ما زحمتی می کشد نه تنها خسته نخواهد بود که با انرژی بیشتری کارهایش را انجام می دهد. پاکبان هایی که ما صبح ها آن ها را می بینیم در ساعات اولیه بامداد از خانه بیرون می زنند و در واقع وقتی که ما آن ها را می بینیم ساعات آخر کار آن هاست.
ما می توانیم با دادن یک لیوان آب سرد به آن ها در روزهای گرم و یک لیوان چای در روزهای سرد خستگی آن را از یادشان ببریم. به صورت غیر مستقیم به آن ها بگوییم که ما قدر حضور شما و همکارانتان را در شهر می دانیم و از اینکه برای زیبایی محله مان تلاش می کنید از شما ممنون هستیم. همه این پیام در یک خداقوت به راننده اتوبوس، کارمندان مترو، رانندگان تاکسی و هرکسی که برای مردم زحمت می کشد منتقل می شود.