مرتضی اخوان | شهرآرانیوز؛ درست در دایره مرکزی زمین می‌ایستیم؛ چشم‌هایمان را می‌بندیم و به صدای هفتاد سال خاطره گوش می‌دهیم. به هیاهوی ۱۵ هزار تماشاچی که ورزشگاه مرکز شهر را به غوغاکده‌ای برای حریف بدل کرده‌اند. هواداران مشهدی که فوتبال را با گوشت و پوست و استخوانشان دوست دارند و «تختی» یا همان «سعدآباد» قدیم در تک‌تک خاطرات ورزشی‌شان جا دارد. اینجا ورزشگاه تختی مشهد است.
ورزشگاه پیر شهر که در تاریخ هفتادساله‌اش گرد پیری به صورت دارد، مدت‌هاست به مخروبه‌ای می‌ماند که همچنان شیره جانش را برای فوتبال می‌کشند، اما تدبیر و ترمیمی بر زخم‌های این بنای قدیمی از سوی مسئولان نیست. در اینکه باید ورزشگاه تختی مشهد بازسازی و نوسازی شود، شکی نیست و همه می‌دانند دیگر رمقی برای این ورزشگاه باقی نمانده است. بااین‌همه، نه پای بودجه‌ای برای نونوارکردن لباس تختی در میان است و نه عزم و همتی از سوی مسئولان برای این مهم وجود دارد. همت و اقدامی که وظیفه اداره‌کل ورزش‌وجوانان استان است تا از ورزشگاه پیر شهر که یکی از سرمایه‌های فوتبال مشهد است، حمایت کند.
اگر این روز‌ها سروکارتان به ورزشگاه پیر شهر افتاده باشد، شاید به‌روشنی گرد پیری را بر چهره تختی دیده باشید. بااین‌همه، وقتی وارد ورزشگاه می‌شوید و چهره زمین چمن را می‌بینید، شوکه می‌شوید. زمینی که روزی میزبان بازی‌های بزرگان فوتبال مشهد بوده است، حالا به پارچه‌پاره‌ای سبزرنگ می‌ماند که جای‌جایش را وصله‌پینه کرده‌اند. سر بالا می‌آورید و دروازه‌هایی را می‌بینید که تیرک‌هایش خمیده است و تور ندارد. تارتان اطراف زمین چمن هم پر از چاله‌چوله‌هایی است که هرکدامشان می‌توانند منبعی خوب برای احداث سد باشند تا در صورت بارش باران، آب پشت آن‌ها جمع شود.
از سکو‌های ورزشگاه هم نباید زیاد گفت؛ سکو‌هایی که همین حالا ترک‌هایی به‌قد ترک‌برداشته‌های زمین کویر در زمین‌رانش‌های بزرگ دارد و بیم آن می‌رود با یک زلزله چندریشتری بند دلشان پاره شود و خرابی به بار بیاورند. جایگاه مثلاویژه ورزشگاه هم اسف‌بارتر از همه این زخم‌هاست؛ جایگاه ویژه‌ای که به زباله‌دانی تختی بدل شده است و ریخت‌وقواره‌اش بیشتر به مخروبه‌های شامی می‌ماند! البته این همه زخم‌های ورزشگاه پیر نیست؛ شب که می‌شود، سوی چشمان دکل‌های برق تختی هم آن‌قدر کم می‌شود که دویدن و فوتبال‌بازی‌کردن در آن بیشتر شبیه یک شوخی می‌شود.
تختی با وجود همه این اوضاع، همچنان محلی دائمی برای برگزاری مسابقات فوتبال است. البته کیفیت نازل این ورزشگاه دیگر مناسب برگزاری مسابقات لیگ‌های کشوری نیست، اما مسابقات لیگ‌های فوتبال استان در رده‌های مختلف سنی در این زمین برگزار می‌شود؛ زمینی که به‌گفته خود مدیران هیئت فوتبال، بازی‌ها را به‌سختی در آن برگزار می‌کنند. شاید تعبیر بهتر این سختی، با بدبختی باشد! درعین‌حال، مدیران هیئت فوتبال خراسان مدعی‌اند هزینه‌های گاه‌وبیگاهی برای این زمین می‌کنند تا بتوان دست‌کم همین بازی‌ها را برگزار کرد. هزینه‌هایی که به‌باور خودشان «آفتابه خرج لحیم کردن» است، زیرا تختی شماره‌یک نیازمند بازسازی و نوسازی اساسی است.
آخرین بازسازی بنای تختی به دوسه سال قبل برمی‌گردد، جایی که به‌ناگاه رختکن‌های ورزشگاه پیر که دیگر رسما به زباله‌دانی بدل شده و آشغال‌های مجموعه را آنجا می‌ریختند، به‌دست هیئت فوتبال استان بازسازی شد. بازسازی‌ای که با حمایت شهرداری مشهد انجام شد، ولی تأثیر چندانی بر چهره زخمی ورزشگاه نداشت.
وضعیت اسف‌بار تختی صدای بازیکنان، مربیان و خانواده‌ها را هم درآورده است. برگزاری مسابقات لیگ استان در رده‌های سنی در این زمین سبب شده است نگرانیها بابت مصدومیت‌های سنگین بازیکنان بیشتر شود. یکی از مربیان تیم‌های لیگ فوتبال استان می‌گوید: «با راه‌رفتن در این زمین ممکن است آدم رباط صلیبی پاره کند، چه برسد به دویدن و فوتبال‌بازی‌کردن!»
مسئله‌ای که تقریبا همه به آن اعتراف می‌کنند و یکی از دروازه‌بانان لیگ استان می‌گوید: «گاهی وقتی در این زمین شیرجه می‌زنم، احساس می‌کنم کمرم روی تخته سنگی فرود آمده و همین که بلند می‌شوم و می‌بینم سالمم، خدا را شکر می‌کنم.» حتی دوومیدانی‌کارانی هم که روزگاری تارتان تختی برایشان محل تمرین بود، حالا می‌گویند دیگر حاضر به دویدن در این زمین نیستند و بهتر است صبح‌ها به پارک بروند و تمرین کنند! پس لطفا برای گذار در تختی، ولو برای تهیه این گزارش، مراقب رباط صلیبی‌تان باشید! ورزشگاهی که برای بازسازی‌اش بودجه‌ای چندمیلیاردی و عزمی بزرگ لازم است.