گروه ورزش|شهرآرانیوز، جذابیت یک تیم فوتبال را بازیکنانش ایجاد می‌کنند. معمولاً تیم‌های پرستاره حداقل قبل از شروع فصل و درگیر شدن با حواشی و کسب نتایج و اینکه با عملکردشان در طول فصل سنجیده شوند، عنوان‌های جالبی مثل «کهکشانی»، «رویایی» و... را مال خود می‌کنند که بخش مهمی از این صفات و عناوین مربوط به بازیکنانی است که در تیم حضور دارند. در واقع هر چه تیم پرستاره‌تر باشد جذاب‌تر به نظر می‌رسد و تعداد زیادی از علاقه‌مندان فوتبال منتظر تماشای آن بازیکنان در قالب یک تیم و کنار همدیگر هستند. البته در مواردی استثنایی هم اتفاق افتاده که تیمی با یک سرمربی معمولی و بازیکنانی معمولی‌تر به خاطر فوتبالی که ارائه می‌دهد و نتایجی که می‌گیرد آنقدر بولد می‌شود که از دل آن معمولی بودن، علاقه‌مندی‌هایی ایجاد می‌کند و محبوب می‌شود، اما غالباً ستاره‌ها هستند که جذابیت و سپس محبوبیت را بالا می‌برند.
پرسپولیس این فصل پکیجی از بازیکنان شاخص و ستاره داخلی و البته خارجی را شامل می‌شود که تقریباً هیچ کدام از هواداران و پیشکسوتان نمی‌توانند از اسکواد تیم ایراد بگیرند.
البته که جزئیاتی وجود دارد و می‌شود روی آن‌ها ریز شد و ایراد گرفت که مثلاً در دفاع چپ بازیکن تخصصی نداریم یا مثلاً سروش رفیعی در پست ۱۰ تنها بازیکن با خصوصیاتی منحصر به فرد است، اما در کلیت ماجرا تیم پرسپولیس تیم کاملی به نظر می‌رسد و در هر پست دو بازیکن شاخص حضور دارند و رقابت در تمرین در سطح بالایی دیده می‌شود تا جایی که هفته به هفته رسیدن به لیست ۲۰ نفره چالش‌های بیشتری ایجاد می‌کند.
اما یک مقایسه از کیفیت بازیکنانی که از پرسپولیس جدا شدند و نفراتی که به این تیم پیوستند، می‌تواند هواداران و دوستداران این مجموعه را به نتیجه مشخصی برساند که تیم پارسال نفرات بهتر و شاخص‌تری داشت یا این فصل اسکواد یحیی می‌تواند شرایط را برای قهرمانی تسهیل و هموار کند؟
غیر از دو سه بازیکن جوان که در لیست کلی تیم جایی نداشتند پرسپولیس سیزده بازیکن از دست داد و ۱۰ بازیکن جذب کرد. در عین حال با توجه به اضافه شدن یکی دو بازیکن تیم امید به تیم اصلی یک تیم کامل از نفرات جدید را می‌توان مقابل تیمی از نفرات جدا شده قرار داد و کیفیت نفرات را سنجید.
اگر بخواهیم خط به خط مقایسه کنیم حداقل تا اینجای فصل که نتایج بهتر از شش هفته ابتدایی فصل قبل بوده همه درباره کیفیت بالاتر نفرات فصل جدید یا همان تازه‌وارد‌ها حرف می‌زنند. بیرانوند دو گل خورده که یکی از آن‌ها پنالتی بوده و کاملاً مسلط به نظر می‌رسد، پورعلی گنجی و ولسیانی با وجود دوری یکساله یکی‌شان از مسابقه، کم نوسان و امیدوار کننده ظاهر شده‌اند. دانیال بعد از سه بازی راه افتاده و می‌درخشد و احمدی که به نیمکت چسبیده منتظر فرصت است تا خودی نشان دهد. در خط میانی اسدبیگی تازه‌وارد جلوتر از کامیابی‌نیا با هفت فصل سابقه حضور در پرسپولیس قرار گرفته و سروش و صادقی با وجود نوسانی که داشته‌اند مورد اعتماد یحیی هستند و سرمربی از آن‌ها رضایت دارد.
در خط حمله که شرایط متفاوت‌تر است و دو مهاجم باکیفیت خارجی امیدواری‌های زیادی را نزد هواداران برانگیخته‌اند. لوکادیا که بعد از ۴ گل در ۴ بازی حسابی محبوب شده و از حالا همه خواهان تمدید قراردادش هستند و دیاباته هم با وجود سابقه استقلالی‌اش و البته ناآمادگی‌اش بازی نکرده همه را به وجد آورده و همه منتظر تماشای او در زمین با لباس قرمز هستند.
از بین بازیکنان جدا شده پرسپولیس، اما لک بعد از یک فصل درخشان، یک فصل ناامید‌کننده داشت، سیدجلال با وجود قدرت لیدری و تمام توانمندی‌های فنی‌اش به آخر خط رسیده بود، ابراهیمی در قد و قواره پرسپولیس نبود، آقایی بعد از شروع خوب دوران افتی طولانی داشت و هرگز دوباره اوج نگرفت، اسدی اصلاً بازیکنی نشد که بتواند جای نوراللهی را پر کند، شجاعی و شریفی می‌توانستند تبدیل به بازیکنان بهتری شوند، اما از فرصت‌هایشان آنقدر خوب استفاده نکردند که یحیی را مجاب به حفظ‌شان کند، مهدیخانی هرگز در این تیم پیشرفت نکرد، تمیروف و صفروف که اصلاً در اندازه پرسپولیس نبودند و جذب‌شان اشتباه بزرگی بود و فقط شاید بتوان کمی برای از دست دادن رضاییان و پهلوان افسوس خورد که یکی را با قرارداد بالاتر وسوسه کردند و بردند و دیگری هم بازیکنی نبود که در رختکن با بقیه ارتباط بگیرد و شاید جدایی‌اش به مصلحت تیم بود.
حالا با مقایسه این دو ترکیب و کیفیتی که نفرات جدا شده داشتند و بازیکنان تازه‌وارد از خود نشان دادند، فکر می‌کنید کدام تیم پرسپولیس پرستاره‌تر و جذاب‌تر بود؟