ظهر پنجشنبه پاکبان مشهدی در تصادف با خودرو پراید جانش را از دست داد. گاهی از این دست خبر‌ها می‌شنویم؛ خبر‌هایی که بسیار دردآور است. مانند این خبر که مرد زحمت کشی که درواقع از سربازان پاکیزگی این شهر است و از جهتی مطابق ادبیات دینی ما در مسیر جهاد مقدس درآوردن روزی حلال برای خانواده اش جانش را می‌دهد. امام صادق (ع) فرمود: «اَلْکَادُّ عَلَى عِیَالِهِ کَالْمُجَاهِدِ فِی سَبِیلِ اَللَّهِ»؛ «کسى که خود را براى تحصیل روزى خانواده اش به رنج بیفکند، همانند جهادگر در راه خداست» (کافی: ج۵، ص۸۸).
اگر این انسانی که در نگاه اولیای دین مجاهد و رزمنده در راه خداست، جانش را در این راه از دست بدهد، بدون شک در مقام شهید قرار می‌گیرد و اجر شهید در نگاه اخروی نصیبش خواهد بود. اکنون سؤال این است که ما چه نگاهی به او داریم و چه کاری برای ارج نهادن به عمل او انجام می‌دهیم و چگونه می‌خواهیم نبود او را برای خانواده اش جبران کنیم؟! چه کسی می‌تواند تصور کند خانواده آبرومندی که در طبقات پایین جامعه از نظر اقتصادی هستند، پس از این اتفاق ناگوار چه بلایی به سرشان می‌آید؟ آیا پس از آنکه نان آور این خانواده هنگام انجام وظیفه فدای این شهر شد، خواهند توانست در این سختی روزگار، گذران ایام کنند؟
سؤال این است که غیر از تدابیر امنیتی که نتوانسته است و نخواهد توانست این گونه حوادث ناگوار را به صفر برساند، مسئولان ما توانسته اند وظیفه شان را در قبال امثال او و خانواده هایشان انجام دهند؟
چرا نباید متولیان امر از این فرصت خدمت که خداوند به ایشان داده است، استفاده کنند و به عنوان خدمتی ماندگار طرحی را در حمایت از این قشر آبرومند جامعه پایه ریزی و اجرا کنند که اگر این سرباز پاکیزگی جانش را فدای شهر کرده است، گرچه جبران جای خالی او نمی‌شود، همسر و فرزندانش دست کم در حمایت مالی قرار گیرند تا بتوانند پس از فوت عزیزشان آبرومندانه زندگی کنند.
از خداوند بزرگ می‌خواهیم که همه ما را درباره اطراف و اطرافیان و وظایفی که در قبال آنان داریم، حساس قرار بدهد و به مسئولان ما توفیق خدمت‌های ماندگار در این راستا عطا کند.