لهجه نیشابوری را خیلی خوب صحبت می‌کند، البته نه‌فقط برای اینکه بازیگری توانمند است، بلکه به این دلیل که سال‌های کودکی و نوجوانی‌اش را در نیشابور زندگی کرده و بعد به تهران رفته است. بازیگری که خیلی‌ها به‌دلیل بازی در «پایتخت» او را تا مدت‌ها «بهبود» صدا می‌زدند، اما در نقش «نعیم» سریال «مهرآباد» هم همان اندازه سادگی‌اش را حفظ کرد.
خیلی‌ها در حافظه‌شان بازی او را در ژانر کمدی بیشتر به‌خاطر دارند، اما در نقش‌های جدی و آدم‌های خاکستری یا حتی تبهکار هم استادانه بازی کرده است. مهران احمدی معتقد است داستان برایش حرف اول را می‌زند و بیش از هر چیزی قصه و فیلم‌نامه باید با دغدغه‌هایش هم‌خوانی داشته باشد. نقش‌هایی که بازی می‌کند، همان آدم‌هایی هستند که روزی در کوچه، خیابان، محل کار و... ممکن است دیده باشیم، اما برای او هر کسی یک ایده و یک نقش است که در زندگی روزمره به حافظه‌اش می‌سپارد تا روزی در نقشی، شخصیتی را که دیده است، بازآفرینی کند. شاید برای همین است که هم می‌تواند در فیلم «هزارپا» مخاطب را بخنداند و هم در فیلم «ماحی» به‌دلیل شخصیت سیاهی که بازی کرد، مخاطب را از خودش منزجر کند. هم می‌تواند همان «نعیم» ساده با لهجه نیشابوری در خیابان‌های تهران باشد و هم حاجی‌دشتی، شخصیت مرموز و پیچیده «می‌خواهم زنده بمانم». اگر‌چه، تجربه بیش از سی سال بازیگری در بیش از ۴۵ اثر سینمایی و ۲۰ اثر تلویزیونی او را هم نباید نادیده گرفت.
مهران احمدی فعالیت هنری‌اش را از گروه‌های آماتوری تئاتر در نیشابور آغاز کرد و کارش در سال ۱۳۷۰ رفته‌رفته جدی شد و کم‌کم با ورود به سریال‌های تلویزیونی و پس از آن سینما، روزبه‌روز حرفه‌ای‌تر شد. مهران احمدی، بازیگر چهل‌ونه‌ساله سینما و تلویزیون و دانش‌آموخته بازیگری در رشته تئاتر، در کارنامه‌اش فعالیت‌های هنری دیگری مانند برنامه‌ریز، دستیار کارگردان و کارگردانی را نیز دارد و سال ۱۳۸۹ برای بازی در فیلم‌سینمایی «آلزایمر» برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد از بخش «جلوه‌گاه شرق» از بیست‌ونهمین جشنواره فیلم فجر شد. امسال نیز در چهل‌ویکمین جشنواره فیلم فجر در دو فیلم «غریب» و «روایت ناتمام سیما» نقش آفرینی می‌کند که در بخش نامزد بهترین نقش مکمل مرد، با بازی در فیلم «غریب» رقابت حرفه‌ای‌اش را نیز در عرصه بازیگری بار دیگر محک می‌زند.