شهرآرانیوز - در سال ۲۰۱۵ شرکت «مونوم» (Monohm)، دستگاه Runcible را به نمایش گذاشت؛ یک «دستگاه جیبی هوشمند» که هم گوشی هوشمند بود و هم نبود! حتما شکل دایره‌ای آن توجه شما را هم به خود جلب کرده است.
Runcible صفحه‌ای گِرد با پشت خمیده داشت که از حجم‌های طبیعی، مانند سنگریزه‌‌های صاف الهام گرفته بود. الهام از طبیعت در انتخاب مواد این دستگاه هم دخیل بود؛ از پلاستیک بازیافت‌شده گرفته تا چوب پایدار. پشتی‌های دستگاه قابل تعویض بودند و شرکت قصد داشت از مواد مختلفی استفاده کند تا کاربران بتوانند مطابق سلیقه خود آن را سفارشی کنند.
Runcible یک گوشی کوچک بود، اما برای اینکه بخشی از بازار ساعت‌های هوشمند باشد، بسیار بزرگ به نظر می‌رسید. اما سازنده آن را به عنوان یک «ساعت جیبی» معرفی کرد.
حتی در سال ۲۰۱۵، تیم Monohm درباره اهمیت رفاه دیجیتال تبلیغ می‌کرد، چیزی که سازندگان بزرگ تلفن اخیراً به آن پی برده‌اند. Runcible برای به‌حداقل‌رساندن حواس‌پرتی و دوری از شبکه‌های آنلاین اعتیادآور و اینترنت طراحی شده بود.
اما Runcible یک تلفن بود و می‌توانستید کار‌های تلفنی را با آن انجام دهید: برقراری تماس با هدست بلوتوثی (البته با شماره‌گیر چرخشی)، ارسال و دریافت پیامک، مسیریابی (با استفاده از صفحه نمایش گرد برای نشان‌دادن مسیر) و عکسبرداری (طبیعتا عکس‌های گرد)
Runcible ایده‌های رابط کاربری بسیار جالبی هم داشت. برای مثال، قاب اطراف نمایشگر حساس به لمس بودند، حتی محفظه می‌توانست اثر انگشتان شما را ثبت کند. همه این‌ها به شما این امکان را می‌داد که بدون مسدود کردن صفحه، اسکرول کنید.
این صفحه نمایش ۲.۵ اینچی با وضوح ۶۴۰ در ۶۴۰ پیکسل (۲۵۶ نقطه در اینچ) به شیشه گوریلا گلس ۳ مجهز بود. این صفحه نمایش چندلمسی خازنی، اولین نمایشگر لمسی گِرد جهان بود.
تیم Monohm در اواسط سال ۲۰۱۶ به IndieGoGo روی آورد تا بودجه تولید «گوشی هوشمند غیرهوشمند» را تامین کند. معنی این اصطلاح بخش ذاتی آنچه این دستگاه تلاش می‌کرد باشد -و (مهمتر از آن) چیزی که بعدها به آن تبدیل شد- بود.
مدل‌های مختلف این دستگاه با این نام‌ها شناخته می‌شدند:
Babbage، مدلی با پلاستیک بازیافتی
Lovelace با چوب Madrone
و Faraday با چوب Sinker Redwood.
خوب، اکنون می‌توانیم درباره گوشی‌های هوشمند غیرهوشمند صحبت کنیم. در ابتدا، تیم سازنده می‌خواست از سیستم عامل فایرفاکس استفاده کند. این به خوبی با ماموریت آن‌ها مطابقت داشت. آن‌ها می‌خواستند Runcible متفاوت باشد و کمبود برنامه‌های این سیستم (در مقایسه با اندروید) چندان نگران‌کننده نبود، زیرا هرچه اپلیکیشن‌ها بیشتر باشند حواس‌پرتی دیجیتالی بیشتر می‌شود. بنابراین تیم دنبال چیپستی رفت که بتواند سیستم عامل فایرفاکس را به خوبی اجرا کند. البته که آن‌ها یکی پیدا کردند، اما متأسفانه سازنده تراشه، ساخت آن را درست زمانی که پروژه Runcible شروع به کار کرد، متوقف کرد. اوضاع از این هم بدتر شد زیرا موزیلا، سیستم عامل فایرفاکس را در پایان سال ۲۰۱۵ متوقف کرد. حالا تیم Monohm نه چیپست داشت و نه سیستم عامل.
بنابراین تیم برای فرار از این وضعیت، برخلاف تصمیم ابتدایی‌‌شان، به سمت اندروید رفتند و یک نسخه بسیار سفارشی‌شده با اندروید ساختند که "BuniOS"نام داشت.
مشکل دیگر BuniOS برنامه‌های گوگل‌پلی بود زیرا برنامه‌های اندروید قادر به کنترل نمایشگر گرد نبودند. البته این دستگاه قادر به اجرای برنامه‌ها (هم APKهای بومی و هم برنامه‌های مبتنی بر وب) بود. درواقع Monohm هم توسعه‌دهندگان را برای ساخت آن‌ها استخدام کرده بود، اما هنوز نمی‌دانیم چرا Wear OS گزینه سیستم عامل این دستگاه نبود، زیرا این سیستم عامل به طور طبیعی نمایش‌گرهای گرد را پشتیبانی می‌کرد و برنامه‌هایی برای چنین نمایشگرهایی داشت.
به نظر می‌رسد مشکل اصلی «مونوم» نرم‌افزار نبود. ساخت سخت‌افزار جدید بود؛ به خصوص سخت‌افزار منحصربه‌فردی مثل Runcible. سازندگان سخت‌افزار با سفارش‌های بسیار بزرگ‌تر از این‌ها کار می‌کنند، بنابراین Runcible مشکل سخت‌افزار هم داشت. «مونوهم» تلاش کرد تا بودجه کافی برای این دستگاه به دست آورد، اما هیچ‌گاه موفق نشد.
از می سال ۲۰۱۹ تاکنون هیچ خبری درباره Runcible منتشر نشده است و هرگونه کار سخت‌افزاری و نرم‌افزاری روی آن حتی برای یک گوشی غیرهوشمند تعطیل شده است. بازطراحی چنین دستگاهی چندان ساده نیست؛ پس پایان یک طراحی عجیب برای گوشی هوشمندی که می‌خواست هوشمند نباشد اینگونه رقم خورد.
