تاریخ انقلاب را باید با نامه‌ای خون‌نگار بر صفحه جان‌ها نوشت و با دیده عبرت بدان نگریست. باید نوشت تا آیندگان بفهمند که این انقلاب و میوه پرطراوت آن، یعنی نظام جمهوری اسلامی آسان به دست نیامده و در پای واژه واژه این کتاب مقدس، خون پاک‌ترین و رشیدترین فرزندان این ملت ریخته شده است. تاریخ انقلاب را باید حفظ کرد، تا آنان که «در» «فجر» چشم به جهان گشوده‌اند و در «روشنایی» پا گرفته‌اند، قدر نعمت «روز» را بدانند و تصویری از سیاهی «شب» در ذهن خویش داشته باشند.
تاریخ انقلاب را باید نگاشت و هر روز آن را مرور کرد تا موریانه‌های غفلت از درون تهی‌مان نکنند. باید برای نسل جوان انقلاب خواند تا بدانند که نیاکانشان برای پیروزی و تداوم آن چه خون دل‌ها خورده‌اند و چه شکنجه‌ها و مرارت‌ها و تبعید‌ها به جان خریده‌اند. باید به نسل جوان و نسل انقلاب یادآوری کرد تا میراث گران سنگ انقلاب را ارزان از دست ندهند و آن را بیهوده در پای دنیاخواهی و شهوت‌طلبی قربانی نکنند.
در تقویم تاریخ، روز ۱۳ جمادی‌الثانی، روز تکریم مادران و همسران شهدا نام گرفته و علت این نام‌گذاری این است که «ام البنین» همسر حضرت امیرالمؤمنین (ع) و مادر حضرت ابوالفضل العباس (ع) در چنین روزی روی در نقاب خاک کشید و از این جهان کوچ کرد و در جوار رحمت حضرت حق آرمید. تکریم مادرانی که به ندای پیر و مراد خود، معمار کبیر انقلاب اسلامی حضرت، امام خمینی (ره)، لبیک گفته و زینب‌گونه در حماسه ۸ سال دفاع مقدس با تشویق همسران و فرزندان برومند خود آن‌ها را برای حضور در جبهه‌ها آماده و آن‌ها را تشویق می‌کردند.
اگر ایثار و شهامت، شجاعت، صبر و استقامت این شیر زنان ایران زمین نبود، خدا می‌دانست چه بر سر نهال نو پای انقلاب می‌آمد، این دلاور زنان بودند که فرزندان جوان و نوجوان خود را برای خط مقدم جبهه آماده و برای دفاع از ولایت سینه سپر می‌کردند تا یک وجب از خاک مقدس این سرزمین در دست دشمن تا دندان مسلح نیفتد. راستی چه روز خاص و ویژه‌ای را روز تکریم از این شیرزنان و دلاورزنان تاریخ در تقویم نامیده‌اند، زنانی که پسران خود را سینه چاک برادر و مقتدای خود ساختند و راه ایثار و شهادت را آموختند و چه زیبا این فرزندان بزرگ ارزش شاگردی دامن مادر را به جای آوردند و به ما آموختند که بال، برای پریدن است و جاده برای دویدن.
به ما آموختند که دم و دقیقههای زندگی غنیمت هستند. ما همه میدان داریم و زمین، میدانی بزرگ است؛ گاهی میدان جنگ، گاهی میدان مسابقه؛ ولی هیچگاه خالی از تکاپو نیست. به ما آموختند که انسانیت یعنی دلبری کردن. زیستن هنر است و هنرمند آنان هستند که شمع میشوند تا صدای بال زدنهای پروانهها برقرار بماند.
آموختند که راه خویش را بشناسیم تا تابلو‌های منحرف کنار جاده، نفریبدمان. آموختند که به قدمهایمان آنقدر راه رفتن را بیاموزیم که خستگی نشناسند، به چشمهایمان آنقدر مهر ورزیدن را بیاموزیم که دشمنی نشناسند و به دستهایمان آنقدر سختی کشیدن را بیاموزیم که سستی نشناسند.
مادران و همسران شهدا حماسه‌های جاویدی ساختند که قلم توانایی نوشتن آن نیست و تاریخ همیشه از آن یاد خواهد کرد. آنان با صبر و استقامت خود دشواری‌ها را تحمل کردند و هم اکنون نیز در تمام عرصه‌های مختلف کشور حضوری پررنگ دارند و دیگر بانوان کشور را پیوسته به این حضور تشویق می‌کنند.