بسیاری از اقدامات انتحاری دنیای کفر علیه مبانی و مظاهر اسلامی، پیش دستانه و انحرافی است؛ یا برای جلوگیری از یک حادثه بزرگ اسلامی یا به حاشیه بردن آن.
آخر چه کسی باور می‌کند که در شش ماه گذشته دست کم شش بار آن هم به صورت رسمی و در کنف حمایت کامل آمریکا و پیروانش، در چند کشور دست دوم اروپایی، به عزیزترین کتاب آسمانی جسارت و هتاکی شده باشد؟!
آیا اقدامی افراطی از طرف یک انسان جسور یا یک گروه عنود در فضای آزادی بیان باغ اروپا رخ داده است یا قضیه فراتر از این هاست؟!
اگر جسارت‌های اخیر را از منظر فرد هتاک و مکان هتک بررسی کنیم، بخشی از برنامه دشمن خودنمایی خواهد کرد؛ فرد هتاک در سوئد، اصالتی عراقی داشت و مکان هتاکی در دانمارک، جلو سفارت عراق بود و در نتیجه آن، بیشترین و شدیدترین واکنش‌ها در عراق اتفاق افتاد!
و امروز نا آرامی در عراق به هر بهانه ای، یعنی تیز شدن مجدد تیغ تفرقه افکنی انگلیس و آمریکا از یک طرف و به حاشیه رفتن «حسین (ع)» از طرف دیگر. سرویس‌های جاسوسی دنیای پلید غرب نه در سال‌های گذشته، بلکه از سالیان دور به عظمت «حسین (ع)» و قدرت برانگیختگی او در دل ملت‌ها پی بردند. آنان البته در سال‌های گذشته به وجه دیگری از قدرت «حسین (ع)» پی بردند که می‌تواند کیان آنان را به خطر بیندازد؛ وحدت افزایی معجزگون «اربعین حسینی» در میان شیعیان و مسلمانان و موحدان و آزادگان عالم.
چه چیزی خطرناک‌تر از این برای دشمنی که شعارش «تفرقه بینداز و نابود کن» است؟! «حسین (ع)» دوباره با سپاه سیاه پوشان و سینه زنان و زنجیرزنانش درست مثل عاشورای ۶۱قمری به قلب سپاه دشمن زده و مهم‌ترین سیاست آن‌ها را که همان تفرقه افکنی در میان مستضعفان عالم است، به چالش کشیده است. اگر امروز اندکی قضایای عالم را با نگاه آخرالزمانی بنگریم، بی گمان دست قدرتمندی را خواهیم دید که درحال هموارکردن مسیر ظهور است؛ دست باکفایت «حسین (ع)».
امروز نسخه کشف حجاب و هتاکی به مظاهر و محافل و هیئات حسینی برای «ایران علی (ع)» و هتاکی به قرآن بزرگ برای «عراق حسین (ع)» پیچیده شده است؛ آن هم فقط برای رسیدن به یک هدف: «جلوگیری از قدرت نمایی و راهگشایی و وحدت افزایی و ایمان افزایی حسین بن علی (ع) و یاران شیدای او.»
بی تردید در روز‌های آینده و با نزدیک شدن به بزرگ‌ترین همایش معنوی جهان در اربعین، این هتاکی‌ها بیشتر و عریان‌تر خواهد شد.
وظیفه کاملا روشن است: برپایی هرچه باشکوه‌تر عزای حسینی؛ و کیست که نداند آمدن «قرآن» در دل هیئات و عزاداران، چقدر بر شکوه و استقامت و بصیرت و معنویت عاشوراییان می‌افزاید؟!
امروز از نوجوانی که کنار خیابان برای «حسین (ع)» موکب زده است تا بانویی که با فرزند در بغل در محافل حسینی شرکت می‌کند تا پیرمردی که عصازنان پشت سر دسته‌های حسینی اشک ریزان راه می‌رود و تا واعظ و مادح و ذاکر و میان دار و سینه زن و بانی و مستمع، همگی باید بدانند که شعار «لبیک یا حسین (ع)» در حقیقت همان سینه سپرکردن برای «قرآن عزیز» است و این نیز یکی دیگر از وجوه تشابه قرآن و حسین (ع) است.