به گزارش شهرآرانیوز مرکز آمار ایران در گزارشی، اطلاعات مربوط به طرح آمارگیری از درآمد و هزینه خانوار شهری و روستایی در سال ۱۴۰۱ را منتشر کرده است. گزارش مفصل است و اعداد و ارقام جالبی دارد که بیانگر سبک زندگی خانوار ایرانی و البته شرایط سخت اقتصادی است که در آن زندگی می‌کنیم.
پیش از آنکه وارد جزئیات این گزارش و تحلیل آن شویم، لازم است بدانید که این آمارگیری از سراسر ایران انجام شده است. در این طرح وضعیت بیش از ۱۹ هزار خانوار شهری و بیش از ۱۸ هزار خانوار روستایی بررسی شده است. درواقع این گزارش، بازنمایی میانگینی از وضعیت جامعه است.
بر اساس گزارش مرکز آمار ایران، درآمد‌های خانوار شهری در خراسان رضوی در سال ۱۴۰۱ بیش از ۱۵ میلیون تومان از هزینه هایش بیشتر بوده است. در سال گذشته هزینه‌های خانوار شهری در استان ما (۱۱۶ میلیون و ۸۷۰ هزار تومان) و درآمدهایش (۱۳۲ میلیون تومان) بوده است. همچنین درآمد‌های خانوار روستایی در سال گذشته (۷ میلیون و ۵۸۲ هزار تومان) از هزینه هایش بیشتر بوده است. در سال ۱۴۰۱ درآمد خانوار روستایی در خراسان رضوی (۸۰ میلیون تومان) و هزینه هایش (۷۲ میلیون و ۴۱۲ هزارتومان) بوده است.
بررسی این اعداد نشان می‌دهد که در سال ۱۴۰۱ خانوار شهری توان بیشتری برای پس اندازکردن در مقایسه با خانوار روستایی در خراسان رضوی داشته است. چراکه هر خانوار شهری در استان ما در سال گذشته، ۱۳ درصد از درآمد خودش را توانسته است پس انداز کند، اما خانواده روستایی فقط ۱۰ درصد از درآمدش را پس انداز کرده است.
بر اساس اعلام مرکز آمار ایران، در سال ۱۴۰۱ درآمد‌های خانوار شهری نسبت به سال قبلش ۴۸.۳ درصد افزایش پیدا کرده است. این در حالی است که در همین مدت هزینه‌های خانوار شهری ۴۸.۵ درصد افزایش یافته است. به معنای دقیق‌تر ظرف این دوسال رشد درآمد‌های خانوار شهری در ایران ۰.۱ درصد کمتر از رشد هزینه هایش بوده است.
این شرایط برای خانوار‌های روستایی بدتر است. درآمد خانوار روستایی در سال ۱۴۰۱ نسبت به سال قبل ۵۱.۹ درصد افزایش یافته است. این درحالی است که در همین مدت هزینه‌های خانوار روستایی ۵۴.۸ درصد رشد کرده است. این یعنی رشد درآمد‌های خانوار روستایی در این مدت ۲.۹ درصد کمتر از هزینه هایش بوده است.
به زبان ساده‌تر در سال ۱۴۰۱ نسبت به سال ۱۴۰۰ توان پس انداز خانوار روستایی ۲.۹ درصد و توان پس اندازی خانوار شهری ۰.۱ درصد آب رفته است.
مرکز آمار ایران اعلام کرده است که ۷۲.۵ درصد هزینه‌های خانوار شهری در ایران غیرخوراکی است و فقط ۲۷.۵ درصد از هزینه‌های خانوار شهری صرف خوردوخوراک می‌شود. احتمالا شما هم پیش بینی می‌کنید که در میان هزینه‌های غیرخوراکی بخش مهم آن صرف مسکن می‌شود.
مرکز آمار ایران نیز اعلام کرده است که ۵۲.۵ درصد از هزینه‌های غیرخوراکی خانوار شهری در سال ۱۴۰۱ صرف مسکن، سوخت و روشنایی شده است. در بین هزینه‌های خوراکی نیز بیشترین هزینه، یعنی ۲۰ درصد صرف خرید گوشت شده است.
این اعداد و ارقام برای خانوار روستایی متفاوت است. در سال ۱۴۰۱ خانوار‌های روستایی ۴۱.۷ درصد از هزینه‌های سالانه شان صرف خوردوخوراک شده است و ۵۸.۳ درصد از هزینه هایشان غیرخوراکی بوده است. در خانوار روستایی بیشترین هزینه از سبد هزینه‌های غیرخوراکی مربوط به مسکن، سوخت و روشنایی است که سهم ۳۲.۸ درصدی دارد. در سبد هزینه‌های خوراکی نیز سهم گوشت با ۲۰.۷ درصد بیشتر از سایر هزینه هاست.
به زبان ساده این اعداد نشان می‌دهد که بیشترین هزینه در خانوار شهری و روستایی مربوط به مسکن و گوشت است و این آمار حکایت از گران بودن این محصولات دارد. به طور مشخص هزینه مسکن برای خانوار شهری بسیار سرسام آور است، چراکه نیمی از هزینه‌های غیرخوراکی خانوار را به خود اختصاص داده است.