شکیبا افخمی راد | شهرآرانیوز؛ سعید توکلی در تئاتر با هنرمندان شناخته شده ای، چون محمد رحمانیان و رضا صابری همکاری داشته و علاوه بر «داستان دست انداز» در فیلم‌های سینمایی دیگری مانند «سینما نیمکت»، «پنجشنبه، آخر ماه»، «سه جلد» و «مدیترانه» بازی کرده است.
«داستان دست انداز» از تولیدات سال ۱۳۹۸ سینما محسوب می‌شود که اکرانش به دلایل مختلفی، از جمله شیوع بیماری کرونا، تا مرداد ۱۴۰۲ به تعویق افتاد. توکلی در این فیلم با رضا کیانیان، دیگر هنرمند مشهدی، هم بازی شده است. امید نعمتی، هدی زین العابدین، حبیب رضایی و رؤیا نونهالی نیز دیگر بازیگران فیلم «داستان دست انداز» هستند. توکلی که این روز‌ها مشغول بازی در یک سریال شبکه نمایش خانگی و آماده سازی نمایشی برای اجرا در تهران است در گفتگو با شهرآرا درباره تجربه همکاری خود با کمال تبریزی و فعالیت‌های تئاتری اش بیشتر توضیح داده است.
سعید توکلی درباره چگونگی حضور خود در فیلم سینمایی «داستان دست انداز» می‌گوید: در سال ۱۳۹۸ توسط حبیب رضایی برای حضور در این فیلم دعوت شدم. ما مراحل فیلم برداری را در همان سال پشت سر گذاشتیم و قرار بود که فیلم در سی وهشتمین دوره جشنواره فیلم فجر اکران شود، اما به دلایلی توقیف شد و بعد هم کرونا در کشور شیوع پیدا کرد تا سرانجام امسال روی پرده رفت.
او ادامه می‌دهد: من دو نقش در فیلم «داستان دست انداز» ایفا کرده ام. یکی از نقش‌ها کوتاه و دیگری نقش یک افسر پلیس بود. همه صحنه‌های من در این فیلم با رضا کیانیان است و تعداد سکانس‌های یکسانی داریم. حتی در برخی صحنه‌ها با لهجه مشهدی نیز با هم صحبت می‌کنیم.
این هنرمند یادآور شد: رضا کیانیان در بازیگری صاحب سبک و استاد من است. بازی در مقابل او بسیار راحت بود و ما با هم هماهنگ بودیم.
توکلی درباره تجربه همکاری با کمال تبریزی نیز بیان می‌کند: برای من رزومه و شاخص بودن افرادی که می‌خواهم با آن‌ها کار کنم بسیار مهم است. درواقع همیشه ترجیح می‌دهم با یک کارگردان مسلط، قدیمی و صاحب نام سینما و تئاتر همکاری داشته باشم؛ ازاین رو حضور در بسیاری از آثار تصویری و نمایشی را در چهارپنج سالی که به تهران مهاجرت کردم نپذیرفتم، چون می‌دانستم آن کارگردان‌ها به من دانش و مهارتی اضافه نمی‌کنند.
او ادامه می‌دهد: کمال تبریزی یکی از شریف‌ترین افرادی است که من افتخار همکاری با آن‌ها را داشته ام. او بازیگرش را اذیت نمی‌کند؛ یعنی مانند برخی کارگردانان نیست که وسواس دارند و از یک سکانس پانزده برداشت می‌گیرند و در آخر هم هیچ کدام خوب از کار در نمی‌آید، چون سواد لازم را نداشته اند که همه زوایای صحنه را بررسی کند. اما کسی که ماهر باشد با دو برداشت فیلم برداری را پیش می‌برد و همه کارهایش را روی نظم انجام می‌دهد.
این هنرمند درباره تعویق چندساله اکران «داستان دست انداز» نیز می‌گوید: در مدت شیوع بیماری کرونا که فعالیت‌های هنری در کشور تعطیل شده بود، بیشتر وقتم را صرف مطالعه و بازیگری ام را به روز کردم؛ ازاین رو اگر می‌خواستم در سال ۱۴۰۲ همین نقش را ایفا کنم، قطعا مدل دیگری بازی می‌کردم؛ یعنی بازی که الان مخاطب از من در سینما‌ها می‌بیند متعلق به پنج سال پیش است. او یادآور می‌شود: در مجموع اگر «داستان دست انداز» در همان سال ۱۳۹۸ اکران می‌شد، اتفاقات بهتری برایش رخ می‌داد، چون در آن دوران سینما وضعیت بهتری داشت.
توکلی طی سال‌های اخیر در فیلم سینمایی «سه جلد» و دو فیلم کوتاه به ایفای نقش پرداخته است. او در نمایش «عشق روز‌های کرونا» به کارگردانی محمد رحمانیان نیز حضور داشته و چندی پیش برای اجرای نمایشی در یکی از شهر‌های خراسان رضوی روی صحنه رفته است. او که از تجربه حضور دوباره اش بر صحنه تئاتر خراسان رضوی خاطره خوبی ندارد، تأکید می‌کند که دیگر در دیار خودش تئاتر کار نخواهد کرد.
این هنرمند یادآور می‌شود: رابطه خوبی با بچه‌های تئاتر مشهد دارم، ولی با فضای تئاتر مشهد به هیچ عنوان رابطه خوبی ندارم.
او ادامه می‌دهد: فضای تئاتر مشهد بیمار است و در سال‌های اخیر بدتر هم شده است؛ فضایی که تنها یک متولی ندارد و گروه‌ها مجبورند برای اجراهایشان حتی به اداره آب و فاضلاب هم جواب پس بدهند.
باوجوداین توکلی به دوران خوبی که در تئاتر مشهد گذرانده است نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: من طی بیست سالی که در تئاتر خراسان و مشهد حضور داشته ام با استعداد‌های فوق العاده‌ای روبه رو شده ام. گرمای بازی بازیگران تئاتر مشهد و هوششان برای اجرا روی صحنه، نویسندگی و کارگردانی عالی است، اما متأسفانه به خاطر حاشیه‌ها این استعداد‌ها هدر می‌روند.
او خاطرنشان می‌کند: مشهد بسیاری از هنرمندان تئاترش را فراری داده است و آنان که باقی مانده اند نیز به فکر مهاجرت به تهران هستند.
به گفته توکلی هیچ حراجی‌ای مانند مشهد بلد نیست به این راحتی جنس هایش را بفروشد و در واقع سرمایه هایش را از دست بدهد.
این هنرمند تأکید می‌کند: احساس می‌کنم مسئولان علاقه‌ای به اجرای تئاتر در مشهد ندارند و الان در رودربایستی با هنرمندان قرار گرفته اند. جامعه‌ای که تئاتر نداشته باشد، بی فرهنگ محسوب می‌شود.
او یادآور می‌شود: باوجودآنکه در این سال‌ها بسیاری از اهالی تئاتر مشهد به من لطف داشته اند و برای حضور در نمایش هایشان از من دعوت کرده اند، علاقه‌ای به بازگشت به این فضا ندارم. توکلی باور دارد که در مشهد، احترام پیشکسوتان تئاتر چندان جدی گرفته نمی‌شود. این هنرمند خاطرنشان می‌کند: ما می‌توانیم از نسل قدیم تئاتر مشهد معرفت یاد بگیریم. احترام به این افراد همیشه برای من اهمیت ویژه‌ای داشته است و امیدوارم نسل جدید هم حرمت آن‌ها را نگه دارد.
این بازیگر و کارگردان تئاتر قرار است طی بیست روز آینده تمرین‌های نمایشی را به کارگردانی خودش در تهران آغاز کند. او که بعد از مدت‌ها به عرصه کارگردانی پا گذاشته است درباره کم کار بودنش در این حوزه می‌گوید: کارگردانی دغدغه من نیست، مگر اینکه نمایشنامه‌ای را که دوست دارم پیدا کنم و شرایط هم برای اجرا مهیا باشد تا کاری را روی صحنه ببرم.
او ادامه می‌دهد: به نظر من کارگردانان تئاتر راه را اشتباه رفته اند و کار‌هایی را که وظیفه شان نیست انجام می‌دهند. این درحالی است که کارگردان برای روی صحنه بردن اثری خوب فقط باید بر ایجاد نظم و به کارگیری خلاقیت هایش تمرکز داشته باشد. به همین علت من در بسیاری از مواقع علاقه‌ای به کارگردانی نداشته ام.
این هنرمند تأکید می‌کند: من هر زمان که تصمیم به اجرای اثری می‌گیرم، باید خیالم از همه مسائل جانبی راحت باشد و دغدغه مالی هم نداشته باشم.
توکلی درباره انتخاب خود میان بازیگری در تئاتر و سینما نیز می‌گوید: من عمرم را برای بازیگری گذاشته ام و در ۳۷ سالی که از سنم می‌گذرد کاری جز بازیگری انجام نداده ام. بازیگری در هردو این عرصه‌ها را هم دوست دارم، ولی ترجیح می‌دهم در سینما پول دربیاورم و در تئاتر پول خرج کنم. او که بازیگری را یک علم می‌داند، با اشاره به تفاوت‌های اجرای روی صحنه و جلوی دوربین بیان می‌کند: بازیگری تئاتر و جلوی دوربین شبیه به یکدیگر نیستند و دو حرفه متفاوت محسوب می‌شوند.
برای مثال در فیلم حتی یک چرخش سر و پلک زدن زیاد می‌تواند بازی بازیگر را خراب کند، ولی در تئاتر شاید این موارد چندان تأثیرگذار نباشد. باوجوداین بسیاری از بازیگران فرقی بین این دو قائل نیستند و از همین رو ما می‌بینیم برخی از بازیگران تئاتر جلوی دوربین موفق نیستند، یا برعکس.
توکلی یادآور می‌شود: حتی بازی در سالن قاب صحنه‌ای یک شیوه بازیگری را می‌طلبد و در سالن‌های بلک باکسی باید از شیوه دیگری بهره گرفت. اگر بازیگری تفاوت اجرا در سالن‌های متفاوت را بلد نباشد، باید آموزش ببیند.
او که در عرصه آموزش بازیگری نیز فعال است، خاطرنشان می‌کند: متأسفانه خیلی از افرادی که در تئاتر و سینما فعالیت می‌کنند آموزش ندیده اند؛ آن‌ها فقط از یک گروه به گروه دیگری می‌روند، درحالی که هیچ مطالعه‌ای ندارند و هیچ کلاسی نرفته اند.
این هنرمند ادامه می‌دهد: متأسفانه برخی هنرمندان به دلیل غرور کاذب فکر می‌کنند همه موضوعات را بلدند و این غرور و توهم مشکلاتی را ایجاد می‌کند.
توکلی ابراز امیدواری می‌کند که به درخت آفت زده تئاتر و هنر در این مملکت بیشتر رسیدگی شود، چون وضعیت خوبی ندارد.