امام رضا (ع)، ثامن الحجج نامیده شده اند؛ در صورتی که پدر بزرگوار ایشان را سابع الحجج و فرزندشان را تاسع الحجج نمی‌گوییم. ایشان فصل ممیز بین شیعیان غیر امامیه و شیعه‌های اثنا عشری هستند. چون همه شیعه‌های دیگر که واقعیت ندارند، مانند زیدیه و اسماعیلیه، قبل از امام رضا (ع) به وجود آمده اند؛ ولی امام رضا (ع) وقتی که آمدند، مسئله امامت و ولایت را آن طور که باید گفته می‌شد، فرمودند. در دوره خلفای بنی امیه و بنی عباس تا امام رضا (ع) کسی جرئت گفتن لفظ امام را نداشت و این لغت از لغت‌های ممنوعه بود. اگر کسی امام امام می‌کرد، جزو لیست سیاه محسوب می‌شد.
این در حالی است که امام رضا (ع) در خانه خلیفه، روی فرش خلیفه کنار علمای بزرگ مناظره می‌کردند و مسئله امامت را بیان می‌فرمودند؛ بنابراین مردم در این موضوع روشن شدند. از امام رضا (ع) به بعد، شیعه‌ای که شعبه شیعه شده باشد، نمی‌بینید. هر کسی امام رضا (ع) را به عنوان امام هشتم قبول داشته باشد، شیعه اثنا عشری است.
گاهی به کفشداران می‌گویم شما به اینکه در این بارگاه کفشدار هستید، باید افتخار کنید. برای اینکه کفش هر کسی را که می‌گیرید، شیعه اثنا عشری است. در کربلا، نجف وکاظمین این طور نیست؛ ولی در مشهد این طور است. چون هیچ کس به زیارت امام رضا (ع) نمی‌آید، مگر اینکه شیعه اثنا عشری باشد و این افتخاری برای ما شیعیان دوازده امامی و امامیه است که امام رضا (ع) نصیبمان کرد.
اگر بخواهیم به یک نسخه کاربردی از بیانات حضرت اشاره کنیم، می‌توان گفت هیچ نسخه‌ای برای مداوای همه درد‌ها و عذاب‌ها و ناراحتی‌های بشر مثل نسخه‌ای که حضرت رضا (ع) بیان فرمودند، نیست. وقتی حضرت وارد نیشابور شدند، از ایشان تقاضای هدیه و ارمغانی کردند، آقا هم در این موقعیت حدیث سلسلة الذهب را بیان فرمودند.
این حدیث بسیار مهم است؛ یعنی از پیغمبر (ص) گرفته تا علی (ع) آن را نقل کرده اند و همین طور امام رضا (ع) که «کَلِمَةُ لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ حِصْنی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنی اَمِنَ مِنْ عَذابی»؛ یعنی ایمان به خدا، دژ و حصاری است که انسان را به مصونیت می‌رساند، مثل مصونیت پارلمانی و دیپلماتیک. این حدیث مصونیت الهی می‌دهد؛ یعنی وقتی کسی داخل شود، «امن من عذابی»، از هر گونه رنجی در امان است. این نسخه عالی‌ترین نسخه‌ای است که خداوند برای بشر به وسیله امام رضا (ع) بیان فرموده است.