تفكرُ ساعةٍ افضل من عبادة سبعین سنةٍ"، ساعتی اندیشیدن برتر از هفتاد سال عبادت است. این کلام راهنمای نبوی است که ما را به هماره اندیشیدن می خواند. به این که به ازای هر نفسی که فرو می رود بیاندیشیم و چون باز می آید به نگاهی تازه برسیم. این یک باید ایمانی است که باید به رفتار ایمانی تبدیل شود.
یادم هست که پیشتر ها جایی خواندم، تولد اگر چه مهم است اما تحول از آن مهم تر است. تولد، علتِ موجده انسان است اما آنچه انسان را در مدار انسانیت نگه می دارد و اعتلا می بخشد، تحول است پس می توان آن را علتِ مبقیه نامید و عاملِ بقا بر جوهری که از نفخه الهی شکل گرفته است.
در همین راستا می توان نگاهی به شناسنامه ها انداخت و"محلِ صدور" که در آن قید شده است و نسبت آدمی را با موطن و جغرافیای زادن، مشخص می کند. مهم هم هست این اما مهمتر از آن، "محلِ حصول" است جایی که انسان به دستاورد های معرفتی تلاشش، دست می یابد. روشن است که همه ما، هرکدام، یک شناسنامه کاغذی داریم که تاریخِ تولد و محل صدور را نوشته است اما باید به سجلِ معرفتی هم توجه داشته باشیم که برای هرکدام از ما توسط فرشتگان موکل، که همان رقیب و عتید باشند نوشته می شود که زمانِ تحول و محلِ حصول ما را و همه فراز و فرود های که از سرمی گذرانیم را ثبت و ضبط می کنند.
شناسنامه کاغذی ما احتمال گم شدن را دارد ولی سجل معرفتی ما نه گم می شود و نه ذره ای کم و زیاد. این جاست که عقل حکم می کند که به جد مراقب این دومی باشیم. یعنی مراقب آنچه به عنوان پندار در ذهن مان می نشیند و آنچه گفتار می شود و از زبان مان برمی خیزد و آنچه رفتار می شود در جوارح ما. اگر این سه گانه در مدرسه تربیتی امام رضا، نظام یابد، رضوی خواهیم شد و اگر به سبک دیگران باشد، نه در این دنیا می توانیم خود را با امام تعریف کنیم و نه در آن دنیا می توانیم همراه ایشان شویم که خداوند خود در آیه ۷۱ سوره شریفه اسراء در باره روز قیامت می فرماید:"يوم ندعوا کل أناس بإمـامهم؛ هر گروهی را با امام شان فرا می خوانیم".
اگر می خواهیم فردا بتوانیم با امام رضا(ع) در قیامت حاضر شویم امروز باید این رابطه را تنظیم کنیم و قوام بخشیم که هر لحظه تاخیر ما را از رسیدن به این مهم محروم می کند. که می داند که فردا زنده خواهد بود تا کار تربیت خویش به سبک امام رضا را به فردا حواله دهد؟ نه، هیچ کس چنین سندی دریافت نکرده است و چنین تضمینی ندارد پس همین الان، عهد، نو کنیم با امام همیشه حی و حاضر و شناسنامه ما هر محل صدوری که دارد، به محل حصول مان که آستان رضاست توجه کنیم و هر تاریخی که تولد ما را به یاد دارد، ما به تاریخ تحول خود نگاه کنیم و رضوی شویم که راه رسیدن به رضوان الهی جز این مسیری ندارد.
رضوی شدن فراتر از جوار جغرافیایی است. "این همانیِ" معنوی و عملی را طلب می کند. این که به رفتار چنان خود را به آموزه های رضوی بیاراییم که هر کس ما را دید، بی گفت و گو از رفتار ما بخواند که شیعیان علی بن موسی الرضا هستیم. بودنی چنین است که در قیامت ما را با حضرت رضا محشور می کند.
برای حشری چنان پرشکوه امروز باید پا جای پای امام مان بگذاریم. نقشه راه را امام خود با احادیث خویش، پیش روی ما گذاشته است. این همان مسیر نورانیی است، که خود بگویدمان که چون باید رفت.....