شریعتی | شهرآرانیوز؛ اشتغال بانوان از ابعاد مختلف، موضوعی مهم و قابل بحث و بررسی است؛ اما به نظر می‌رسد رابطه اشتغال بانوان با سلامت خانواده و آثار مترتب بر آن اهمیت بیشتری نسبت به سایر ابعاد داشته باشد، چراکه هم بروز و ظهور و شمول بیشتری دارد و هم هرگونه آثار مثبت یا منفی ناشی از آن بنیان خانواده و جامعه را عمیقا تحت تأثیر قرار می‌دهد.
عاطفه صادق مسجدی، کارشناس ارشد روان شناسی، دراین باره معتقد است: در زمینه حضور والدین در کنار فرزند، کیفیت حرف اول را می‌زند و اینکه والدین صبح تا شب در خانه باشند، لزوما به معنای آسیب ندیدن فرزندان و تربیت موفق نیست. گاهی والدین فقط جسمشان در خانه حضور دارد و حواس و توجهشان جای دیگری است.
کم نیستند مادرانی که با وجود حضور در خانه و شاغل نبودن بیرون از خانه، آگاهانه یا ناآگاهانه با رفتار‌هایی مثل مشاجره با همسر، بی احترامی به همسر و فرزندان، نداشتن استقلال و وابستگی شخصیت، قربانی بودن به جای مؤثربودن و... به فرزندانشان آسیب می‌زنند و شخصیت آن‌ها را دچار اختلال می‌کنند. تبعات این وضع به مراتب بیش از سرکاررفتن مادر است. از طرفی، مادران شاغل هم به دلیل غرق شدن در کار و بی توجهی به خانواده ممکن است آسیب زا باشند.
به باور او، اینکه برخی بانوان در کنار مادری و همسری که جزئی از روند طبیعی زندگی است، کار بیرون از منزل هم دارند، نشان می‌دهد که دنبال هدف و استعداد و مأموریتشان در زندگی بوده اند و می‌خواهند فراتر از امورات روزمره در نظام هستی نقش آفرینی کنند. چنین مادرانی الگو‌های خیلی خوبی برای فرزندانشان هستند. عده‌ای از خانم‌ها به بهانه مادری کردن، در خانه می‌نشینند، اما همین نقش را هم به درستی ایفا نمی‌کنند، برایش آموزش نمی‌بینند و زمان نمی‌گذارند؛ زیرا از این نکته غافل اند که مادری کردن برای فرزند صرفا به رفع نیاز‌های جسمی او محدود نمی‌شود.
از دیدگاه این روان شناس، مادران شاغلی که از شغلشان احساس رضایتمندی دارند، به احساس ارزشمندی از درون و عزت و اعتمادبه نفس می‌رسند. چنین مادرانی به جای خستگی، شور و انرژی با خود به خانه می‌آورند و این یکی از نشانه‌های رشددهنده بودن شغل بانوان است. عکس این حالت هم در نارضایتی شغلی اتفاق می‌افتد که در نتیجه آن، مادر خستگی، افسردگی و حال بد را همراه خودش می‌آورد.
صادق مسجدی درباره نگرانی و دغدغه‌هایی که مادران در محل کار نسبت به فرزندانشان دارند نیز خاطرنشان می‌کند: این نگرانی برای فرزند اگر از حد بگذرد، باعث می‌شود مادر توجه به کار را هم از دست بدهد؛ بنابراین لازم است از هر لحاظ محیطی امن برای نگهداری بچه‌ها فراهم شود تا هم مادر و هم فرزند خیالشان راحت باشد. ازجمله اینکه هرگز بچه را درحالی که خواب است، ترک نکنیم و تنها نگذاریم.
فکر نکنیم اگر پنهانی برویم، او متوجه نمی‌شود، بلکه از هر سنی احساس کردیم تا حدی درک می‌کند، باید به زبان ساده برایش توضیح دهیم کجا می‌رویم، چرا می‌رویم و چه زمانی برمی گردیم تا احساس ناامنی و بی اعتمادی در کودک ایجاد نشود. سرکار هم که هستیم، گاهی به صورت تلفنی یا تصویری با بچه‌ها ارتباط برقرار کنیم و در مجموع به گونه‌ای مدیریت کنیم که هزینه‌های مادی و معنوی درمان تبعات تنهایی فرزندان از عواید اشتغالمان بیشتر شود.
او ادامه می‌دهد: گریه کردن و بی قراری بچه هنگام رفتن مادر، طبیعی است، اما اگر خیلی بی تابی کرد و منجر به علائم جسمانی شد، نشان می‌دهد کودک دچار فریب و تعارض شده است. هنگام ترک خانه حتما باید او را از علاقه و نیز بازگشت خود مطمئن کنیم و حتی پیشنهاد بدهیم اگر دل تنگ شد، با ما تماس بگیرد. وقتی هم به خانه برگشتیم، حتما با روش‌های مختلف به او ابراز محبت کنیم تا بداند غیبت ما از سر بی علاقگی و بی تفاوتی نبوده است.
این روان شناس به مادران شاغلی که نه خانواده و اقوامشان امکان نگهداری از فرزند آن‌ها را دارند و نه می‌توانند برای مهدکودک یا پرستار هزینه کنند، توصیه کرد در خانه بنشینند تا فرزندشان به سن مناسب برسد و بعد فکر اشتغال باشند، چراکه والدین در قبال امنیت و سلامت فرزند مسئول هستند: این گروه از مادران نباید فراموش کنند که همیشه نمی‌شود همه کار‌ها را باهم و در بهترین سطح انجام داد. از طرفی، باید حواسشان را جمع کنند که خانه نشینی موقت، موجب احساس محرومیت و قربانی بودن در آن‌ها نشود.
او در پایان تأکید می‌کند: کودکانی که نیازهایشان بموقع، متناسب و به اندازه تأمین می‌شود، ایمن و طبیعی هستند. در غیر این صورت، اگر رسیدگی کمتر باشد، فرزندان مضطرب و گوشه گیر می‌شوند و اگر رسیدگی بیش از حد لازم باشد، غیرطبیعی و لوس پرورش می‌یابند.