مژده رنگیان | شهرآرانیوز؛ درست یک‌سال پیش بود که نسرین شاهی، بانوی ملی‌پوش مشهدی، در مسابقات جهانی با کسب مدال نقره، سهمیه مسابقات پاراالمپیک ۲۰۲۴پاریس را به‌دست آورد و حالا کمتر از یک‌سال دیگر زمان دارد تا خود را آماده این میدان بزرگ کند. بانوی تیرانداز مشهدی را می‌توان چهره نوظهور تیم‌ملی تیراندازی جانبازان و معلولان دانست که فقط در مدت دو سال حضورش در تیم‌ملی دست به کار‌های بزرگی زد و مدال‌های طلا و نقره جهانی و سهمیه پاراالمپیک را به دست آورد.
این درخشش طلایی باعث شد حساب ویژه‌ای روی او در بازی‌های آسیایی هانگژو باز شود، اما بازگشت بدون مدال او همه را غافل‌گیر کرد. با این وجود، کسی درباره آن صحبتی نمی‌کند. ادامه راه این ستاره مشهدی حالا بیش از پیش به حمایت مستمر مسئولان استان نیاز دارد تا او بتواند دست به کار بزرگ‌تری بزند.
نسرین می‌توانست زندگی متفاوتی داشته باشد. پس از اینکه در سیزده‌سالگی نامزد کرد، در هفده‌سالگی خانه‌داری را شروع کرد و تحصیل را دیگر ادامه نداد. اگر دو سال پس از شروع زندگی مشترکش و در نوزده‌سالگی آن حادثه برایش رقم نخورده بود، او احتمالا یکی از مردم معمولی این شهر بود، اما جریان اعجاب‌انگیز زندگی گاهی ما را با خود به جا‌های عجیبی می‌برد که فکرش را هم نمی‌کردیم و حالا او یکی از تیراندازان مطرح جهان است.
زمانی که حتی رنگ بیست‌سالگی را ندیده بود، یک شب در حادثه رانندگی دچار ضایعه نخاعی شد و توانایی راه‌رفتن را از دست داد. حالا از آن روز یازده سال می‌گذرد و او هم‌نشین ویلچر است. خودش بعدا گفته بود: اتفاقات آن شب و قطع نخاع، برای من نه‌تن‌ها نقطه توقف نبود، بلکه از آن سکوی پرشی ساختم برای رسیدن به آرزوهایم.
پس از آن حادثه بزرگ، زندگی‌اش تغییر کرد و شروع کرد به کشف‌کردن خود. تصمیم گرفت تحصیل کند و به کلاس‌های رایانه و گرافیک در مرکز توان‌یابان رفت و دیپلمش را در رشته گرافیک گرفت. متوجه شد به نقاشی علاقه دارد. «پرداختن به هنر روحم را آرام می‌کرد. استعداد‌های درونی‌ام یکی‌یکی شکوفا می‌شد.» او جایی با اطمینان گفته بود: «من پس از معلولیت معنی زندگی را درک کردم.» در این مدت کار‌های مختلفی را تجربه کرد؛ از اپراتوری تا کار در فررشگاه و بورس و سفالگری.
نمی‌شود مجاور حضرت‌رضا (ع) باشی و درددل‌هایت را برای او نبرده باشی. یکی از روز‌ها پشت پنجره‌فولاد از امام‌رضا (ع) شفا گرفت. همان‌جا و در همان لحظه با دوستی آشنا شد که مقدمه همه اتفاقات خوب زندگی اوست و او حالا می‌فهمد که جوابش را آن روز پشت پنجره‌فولاد از حضرت گرفته است.
او که روحیه قوی و محکمی دارد، به هنر بسنده نکرد. به‌دنبال راهی بود تا توانایی‌های درونی‌اش را بیشتر بشناسد. از طریق نساء خوش‌نیت که او هم معلول قطع‌نخاعی است، با دنیای ورزش معلولان آشنا شد. خوش‌نیت او را به زهرا اسلامی، دبیر انجمن ورزش جانبازان و معلولان مشهد و نایب‌رئیس هیئت جانبازان و معلولان معرفی کرد و با مشورت با برخی کارشناسان، رشته ورزشی تیراندازی را انتخاب کرد.
سال ۱۳۹۶ بود که نسرین برای امتحان اولیه به ورزشگاه ۱۵ خرداد رفت. می‌گوید: همان روز اول که برای امتحان رفتم، خارج از سیاهی تیر نزدم. در همان جلسه به من گفتند در این زمینه استعداد داری و فیزیک بدن و دستت برای تپانچه مناسب است. اما برای تیراندازی با تفنگ نمی‌توانستم تعادل تفنگ را روی دستم حفظ کنم. بعد از آن با استاد مصطفی خادم تمریناتم را شروع کردم. یک‌سال اول را تفریحی می‌رفتم، ولی پس از یک‌سال تصمیم گرفتم به‌طور جدی این رشته را دنبال کنم.
هر روز سر تمرین می‌رفتم تا اینکه در سال ۱۳۹۷ که مسابقات برگزار شد، برای حضور در مراحل مختلف آماده بودم. مسابقات آزاد کشوری معلولان و جانبازان در چهار مرحله برگزار شد و ما با تیم جانبازان و معلولان مشهد برای سه مرحله شرکت کردیم. توانستم رکورد‌های خوبی ثبت کنم. در رکوردگیری‌های خرداد۱۴۰۰ که آخرین مرحله بود، هفت نفر موفق شدند برترین رتبه‌ها را به دست بیاورند که من نیز در بین آن‌ها بودم.
پس از موفقیت در مسابقات قهرمانی کشور، فهرست تیم‌ملی بسته شد و او اولین‌بار به تیم‌ملی راه یافت. شاهی در زمستان سال۱۴۰۰ نخستین حضورش در اردوی تیم‌ملی را تجربه کرد.
همه‌چیز رنگ‌وروی حرفه‌ای به خود گرفت و هر پانزده روز به اردوی تهران می‌رفت و ۱۰روز تمرینات فشرده‌ای را تجربه می‌کرد. اولین‌بار قرار بود در مسابقات برون‌مرزی شرکت کند و خستگی‌ناپذیر و با اراده تمرینات را ادامه می‌داد.
نسرین شاهی در بیست‌ونه‌سالگی ابتدا دو طلای مسابقات جهانی را از آن خود کرد؛ یک مدال طلای انفرادی در رشته تپانچه بادی ۱۰متر و یک مدال طلا در رشته میکس تپانچه بادی ۱۰متر که با محمدرضا میرشفیعی به دست آورد، آن هم درحالی‌که بالاتر از ساره جوانمردی، بانوی پرافتخار ایران و ملکه تپانچه جهان، ایستاد و با این موفقیت همه نگاه‌ها را به سمت خود جلب کرد.
دختری که یک‌سال پیش آرزوی ایستادن روی سکوی جهانی را داشت، خیلی زود به این خواسته دست پیدا کرد و دست پر از مسابقات جهانی تیراندازی۲۰۲۲ کره‌جنوبی به کشورمان بازگشت. می‌گوید طلای جهان برایش خیلی دور بود، اما با انگیزه زیادی که داشت، آن را خیلی زود به واقعیت تبدیل کرد.
آبان سال۱۴۰۱ رقابت‌های قهرمانی تیراندازی سال۲۰۲۲ جهان در العین امارات دنبال می‌شد و نسرین پس از اردو‌ها و تمرینات زیاد با تیم ایران راهی این مسابقات شد. او در تپانچه بادی بانوان ماده P ۲ در مرحله مقدماتی در رده دوم ایستاد و به فینال صعود کرد و در این مرحله با کسب مدال نقره موفق به دریافت سهمیه پاراالمپیک۲۰۲۴ پاریس شد. این خبر در صدر رسانه‌های کشور قرار گرفت و او اولین سهمیه زنان ایران در پاراالمپیک را به دست آورد.
البته اولین سهیمه بانوان خراسان‌رضوی در المپیک و پاراالمپیک پاریس نیز بود. این مدال و سهمیه بیش از پیش مسئولیت شاهی را بالا برد و قرار شد اولین‌بار راهی بازی‌های پاراآسیایی شود. این در حالی بود که حتی گفته می‌شد ساره جوانمردی، مدال‌آور پرافتخار ایران در تپانچه، در مسابقات هانگژو غایب خواهد بود و حالا همه روی مدال شاهی حساب ویژه باز کرده بودند.
البته او بار‌ها گفته بود «من هرگز نمی‌توانم جانشین جوانمردی باشم. چون تجربه و توانایی او را ندارم و افتخار می‌کنم که هم‌تیمی او باشم.» تمرینات فشرده‌تر و سنگین‌تر ادامه پیدا کرد و ماه‌های زیادی نسرین بین مشهد و تهران در رفت‌وآمد بود، تا اینکه درنهایت نزدیک به اعزام، ساره جوانمردی نیز با کاروان ایران و نسرین شاهی راهی هانگژو شد، البته این‌بار با همسر و پسر نوزادش.
سرانجام بازی‌های هانگژو آغاز شد. مسابقات فینال ماده تپانچه بادی ۱۰متر Sh۱ جذابیت خاصی داشت. زیرا سه بانوی ملی‌پوش ایران یعنی نسرین شاهی، ساره جوانمردی و فائزه احمدی با حریفانی از هند، کره‌جنوبی، چین و ازبکستان باید رقابت می‌کردند و همین موضوع حساسیت و فشار‌ها را بیشتر می‌کرد.
درنهایت فائزه احمدی با کسب ۲۳۶.۲ امتیاز به مدال طلا رسید و قهرمان جدید این ماده معرفی شد. پس از او ساره جوانمردی با ۲۳۳ امتیاز در جایگاه دوم قرار گرفت و صاحب مدال نقره شد. می‌توانست نفر سوم هم نسرین شاهی باشد، ولی تیرانداز هندی امتیاز بیشتری از او ثبت کرد و روی سکوی سومی ایستاد تا هت‌تریک ایرانی‌ها در تپانچه رقم نخورد. نسرین با کمی هم بدشانسی مدال بازی‌های پاراآسیایی را از دست داد و به عنوان چهارمی بسنده کرد و برخلاف گمانه‌زنی‌ها بدون مدال به مشهد بازگشت.
پس از حضور او در هانگژو و ناکامی در کسب مدال، هیچ اظهار نظری از او درباره عملکردش و شرایط مسابقه در رسانه‌ها مخابره نشد و مربیان او نیز به چرایی این موضوع نپرداختند. بی‌شک این شکست در هانگژو برای شاهی تا به اینجای کار تلخ‌ترین تجربه‌اش بوده است، اما این نکته را نباید فراموش کرد که نسرین شاهی فقط در مدت دو سال حضورش در تیم‌ملی توانسته است افتخارات بسیار بزرگی کسب کند و حتی روی قله تپانچه جهان بایستد. از سوی دیگر، ورزشکاران زیادی هستند که پس از سال‌ها ورزش حرفه‌ای هنوز نتوانسته‌اند رؤیای حضور در پاراالمپیک را به واقعیت تبدیل کنند؛ کاری که نابغه مشهدی توانست در زمان کمی آن را عملی کند.
با این حال، نکته مهم و درخورتأمل این است که با توجه به میدان بزرگی که شاهی در پیش دارد و تابستان۱۴۰۳ یعنی کمتر از یک‌سال دیگر که باید در پاراالمپیک پاریس به میدان برود، مسئولان چه برنامه‌هایی برای او دارند. او در صورت برنامه‌ریزی، تحلیل عملکرد و حمایت مسئولان ورزش استان می‌تواند در پاریس تاریخ‌سازی کند؛ اقدامی که اگر از همین امروز انجام نشود، احتمالا در آینده شاهد یک ستاره‌سوزی دیگر باشیم.