این روز‌ها عکسی از موزه باستان شناسی رشت منتشر شده است که روی لبه یک خمره سفالین که متعلق به دوره ماد‌ها یعنی حدود ۳ هزار سال پیش است یک پلاستیک مشکی زباله کشیده اند و داخل آن هم ته سیگار و زباله ریخته شده است.
انتشار این تصویر با نگرانی مردم روبه رو شده است در صورتی که این نگرانی‌ها بیجاست و اگر زباله‌های موجود در این خمره سه هزار ساله هر شب رأس ساعت ۹ تخلیه شود، این خمره هیچ گونه بوی بدی به خود نمی‌گیرد. البته باز هم برای محکم کاری و بونگرفتن خمره باستانی می‌توان جوش شیرین داخلش ریخت. شاید بگویید جوش شیرین که خود همان ماده شیمیایی بیکربنات سدیم است و خیلی مخرب است. در حالی که کافی است به آن آبلیمو اضافه کنیم. این طوری واکنش شیمیایی نشان می‌دهد به طوری که انگار یک آتش فشان شبیه سازی شده است و اصلا فضای موزه تاریخی عوض شده و انگار وارد یک موزه علمی تخصصی شیمی شده اید.
یک مزیت استفاده از خمره به عنوان سطل زباله این است که باعث استهلاک بیشتر آن می‌شود و اصلا گردشگران خارجی که می‌روند موزه به جای اینکه مثلا فکر کنند سبو سه هزار سال قدمت دارد، خیال می‌کنند دست کم چهارپنج هزار سال قدمت دارد.
همچنین تغییر کاربری خمره به سطل زباله باعث می‌شود در بودجه میراث فرهنگی صرفه جویی شود. بدین ترتیب که جلو هزینه هنگفتی به نام خرید سطل زباله پلاستیکی گرفته می‌شود و می‌توان بودجه را صرف افزایش حقوق کارمندان کرد.
در ضمن اگر کسی دل سوز آثار باستانی است، باید از خشک شدن زاینده رود هم خوشحال شود، چون این طوری پل سی و سه پل کمتر با رطوبت درگیر و دیرتر تخریب می‌شود. یا اگر واقعا دل سوز خمره هستند باید خوشحال هم باشند، چون خمره باعث شده کسی زباله روی کف موزه باستانی نریزد و داخل خمره بریزد.
البته این احتمال هم وجود دارد که عمدا این حرکت انجام شده باشد تا توجه‌ها به سمت میراث فرهنگی و آثار باستانی بیشتر جلب شود و اهمیت بیشتری برای آن قائل شوند.
الان هم یک جوری نگرانی ایجاد شده است که انگار مسئولان موزه سوار غلتک راهسازی شده اند و دارند از روی آثار باستانی رد می‌شوند.