به گزارش شهرآرانیوز، پنجم جمادی‌الاول سال پنجم هجری هوای مدینه رنگ و بوی دیگری گرفته است. در محله بنی‌هاشم، خانه‌ای هست که امروز طور دیگری می‌درخشد. پسر کوچک این خانه طور دیگری روی پا بند نیست. خداوند به حسین(ع) دوساله خواهر داده است. حضرت رسول برای نام نوزاد خوش‌قدم از کلام جبرئیل وام می‌گیرد. زینت پدر را بعد از این صدا می‌زنند: زینب
بنابر مشهورترین اقوال، حضرت زینب (س) در پنجمین روز ماه جمادی الأول سال پنجم هـ ق در مدینه به دنیا آمد. پیامبر اکرم (ص) هنگام تولد زینب (س) آن حضرت را به وصف «کرامت» ستود و به جده اش حضرت خدیجه (س) تشبیه کرد و از همگان خواست که حرمتش را پاس بدارند.
فرزند سوم امیرالمؤمنین(ع) و فاطمه زهرا (س) پس از امام حسن (ع) و امام حسین (ع) است. نقل شده است زمانی که حضرت زینب (س) به دنیا آمد، حضرت زهرا (س) نزد حضرت علی (ع) رفت و از همسرش خواست نامی برای دخترشان تعیین کند.
حضرت علی (ع) فرمود من در این امر از حضرت رسول (ص) پیشی نمی‌گیرم. هنگامی که پیامبر (ص) از سفر بازگشت موضوع را به ایشان گفتند، رسول خاتم (ص) فرمود: من بر این امر بر پروردگار متعال سبقت نمی‌گیرم در این هنگام جبرئیل نازل شد و درود پروردگار را ابلاغ فرمود و گفت: نام این مولود را «زینب» بگذار، چرا که این را در لوح محفوظ نوشته‌ایم.
حضرت زینب (س) آراسته به همه فضائل و خصلت‌های والای اخلاقی و الهی بود. در وقار و شخصیت مانند جده‌اش خدیجه (ع) در حیا و عفّت همچون مادرش فاطمه (س)، در رسایی و شیوایی بیان، مانند پدرش علی (ع)، در حلم و بردباری، چون امام حسن (ع) و در شجاعت و قوّت قلب، مانند برادرش حسین بود.
او در زندگی خود وفات پدربزرگش حضرت محمد (ص)، بیماری و به شهادت رسیدن مادرش فاطمه زهرا (س)، شهادت پدرش امام علی (ع)، شهادت برادرش امام حسن مجتبی (ع)، واقعه کربلا و شهادت امام حسین (ع) و بسیاری از بستگانش، همچنین به اسارت رفتن در کوفه و شام را تجربه کرد که به دلیل تحمل این سختی‌های بسیار به ام المصائب معروف است.
حضرت زینب(س) همچنین به دلیل فداکاری و قهرمانی در واقعه کربلا، در بین شیعیان به لقب قهرمان کربلا بطله کربلا نیز شناخته می‌شود.
از دیگر القاب حضرت زینب (س)، عقیله بنی‌هاشم، عارفه، فاضله، عابده آل علی، امینةاللّه، نائبةالحسین، شریکة الشهدا، شریکةالحسین، عالِمه غیر معلَّمه، موثّقه، کامله، معصومه صغری، نائبةالزهرا، عقیلة النساء، بلیغه و فصیحه نقل شده است.
برای آن حضرت القاب فراوانی نقل شده که مهم‌ترین شان عبارت اند از: عقیله بنی هاشم، عالمة غیر معلمة، نائبة الحسین، شریکة الحسین و «ام المصائب».
کنیه حضرت زینب(س) ام کلثوم و ام الحسن است. بعضی گفته‌اند: بر صحت و سقم آن آگاهی پیدا نکردیم، ولی بعضی دیگر معتقدند: کنیه آن حضرت، تنها ام کلثوم است.
حضرت زینب(س) سال ۱۷ هجری قمری با پسرعموی خود عبدالله بن جعفر، ازدواج کرد. در برخی منابع از چهار پسر به نام‌های: علی، عون، عباس، محمد و یک دختر به نام ام کلثوم به عنوان فرزندان حضرت زینب (س) و عبدالله نام برده شده است. گفته شده که دو تن از شهدای کربلا (عون و محمد)، فرزندان حضرت زینب (س) بوده‌اند.
حفظ عفت و پاکدامنی برای هر زنی، یکی از گران قدرترین و باارزش‌ترین گوهر‌های وجودی او به شمار می‌آید. از مهم‌ترین ابعاد شخصیت حماسه ساز زینب کبری (سلام الله علیها) نیز آن بود که کسی از مردان در زمان پدر و برادرانش او را ندید، جز در واقعه کربلا.
به خاطر غیرتمندی بر حفظ حجاب و تأکید بر جایگاه عفاف است که می‌بینیم ایشان، در مجلس یزید بدون هیچ واهمه ای، در اشاره به جسارت لشکریانش در شهر به شهر گرداندن زنان اهل بیت این گونه فریاد برمی آورد که: «ای پسر آزاد شده‌های [جدمان پیامبر اسلام]آیا این از عدالت است که زنان و کنیزکان خویش را پشت پرده نشانی، و دختران رسول خدا را به صورت اسیر به این سو و آن سو بکشانی؟ نقاب آنان را دریدی و صورت‌های آنان را آشکار ساختی!».
مصائب اهل بیت (ع) از عصر عاشورا شروع شد. یکی از مهم‌ترین دستاورد‌های قیام عاشورا بیداری مردم و جریانات شیعی بود. به طور یقین افرادی باید نقش روشنگری و تبیین نهضت قیام عاشورا را برعهده می‌گرفتند.
یکی از پیام رسانان نهضت عاشورا حضرت زینب (س) قهرمان کربلا بود. خطبه حضرت زینب در شام یا خطبه حضرت زینب در مجلس یزید، به خطبه‌ای اشاره دارد که حضرت زینب (س) بعد از واقعه عاشورا، هنگامی که کاروان اسیران کربلا به مجلس یزید بن معاویه در شام برده شده بودند، بیان کرد.
این خطبه و سخنان امام سجاد (ع) توانست تأثیر شگرفی در حاضران ایجاد نماید و مجلس را به نفع اهل بیت (ع) تغییر دهد. محور‌های اصلی این خطبه عبارت‌اند از: حمد پروردگار و درود بر پیامبر اسلام (ص)، اشاره به سنت الهی در مهلت دادن به کفار، زشتی رفتار یزید، افشای پرونده سیاه یزید و نیاکانش، نفرین بر یزیدیان، اشاره به عاقبت ستمکاران، شکایت به خداوند و جاودانگی اهل بیت است.
این بانوی بزرگوار «در شب یک شنبه چهاردهم ماه رجب سال ۶۲ هجری درگذشت.» هر چند اقوال دیگری نیز در مورد ماه وفات ایشان وجود دارد؛ اما قول مشهور همان ۱۴ ماه رجب سال ۶۲ هجری است.
سید هاشم رسولی محلاتی می‌نویسد: «مشهور آن است که وفات آن بانوی معظمه در شب یک شنبه چهاردهم ماه رجب سال ۶۲ هجری اتفاق افتاد. یعنی حدود یک سال و نیم بعد از واقعه عاشورا».
اختلافی که در وفات آن حضرت وجود دارد در ماه وفات آن حضرت است و گرنه همه مورخان اتفاق دارند که سال وفات ایشان همان سال ۶۲ هجری است؛ بنابراین این بانوی شریف تقریبا یک سال و نیم بعد از واقعه عاشورا رحلت فرمود.