به گزارش شهرآرانیوز، همیشه به اعیاد شعبانیه که می‌رسیم روح شادی و سرور در کشور پررنگ‌تر می‌شود و این نشاط در نیمه شعبان به اوج خود می‌رسد. اما سوال اینجاست که حکمت و دلیل وجود این همه موالید که پشت سر هم و با فاصله کوتاه اتفاق افتاده است چیست؟ چرا که ما معتقدیم هیچ برگی از درخت بدون اذن الهی بر زمین نمی‌افتد، حال چگونه می‌توان باور کرد که ماه شعبان که ماه پیامبر رحمت و مغفرت است و در خود این میزان از موالید معصومین (ع) را دارد دلیلی نداشته باشد. از این رو به سراغ یک کارشناس دینی و استاد حوزه علمیه رفتیم و این موضوع را جویا شدیم. مریم پورحسینی این موضوع را به خوبی برایمان توضیح داده است.
از آن جایی که همه چیز در عالم بر اساس حساب و برنامه الهی است به طور مسلم قرار گرفتن این اعیاد و موالید در ماه شعبان با نظمی خاص اتفاقی نیست و اینکه تمامی این ولادت‌ها قبل از نیمه شعبان است هم جای تامل دارد، سخن در اینست برکت این میلادها در ماه شعبان چیست؟
در یک نگاه می‌توان گفت میلادها با ولادت امام حسین(ع) شروع می‌شود که روح و جان را می‌توانیم با آن تطهیر کنیم و خود را به کوثر وجود کسی که رسول الله (ص) در مورد او فرمود «حسین منی و انا من حسین» پیوند می‌زنیم.
با کمترین فاصله ممکن میلاد عبد صالح خدا حضرت عباس (ع) را داریم که در آن مشق ادب می‌کنیم و در صبحگاه سومین روز میلاد سر به آستان سید الساجدین می‌سائیم. شجاعت حسینی، ادب ابوالفضلی و معنویت سجادی توشه راه این سفر پربرکت است و ما همگی مسافران کوی ظهوریم که می‌خواهیم تا نیمه شعبان نام خود را در دفتر حضور منتظران حقیقی ثبت کنیم.
فرض را بر این بگیریم که قله ماه شعبان، وجود مقدس حضرت، ولی عصر (عج) است که توجه و توسل به ایشان می‌خواهد ما را منتظر واقعی کند. تمامی این تولد‌ها در ماه منسوب به پیامبر اکرم (ص) است که به اذن الهی میلاد حضرت ولیعصر (عج) در نیمه ماه قرار داده شده است که به تصریح فرازی از زیارت آل یاسین ایشان «رحمه واسعه» برای کل بشر هستند.
حال اگر قرار است این اتفاق بیفتد و مردم هدایت شوند، از طرفی خداوند می‌فرماید من دائما دارم شما را کمک می‌کنم تا هدایت شوید. این آیه «لنهدیهم سبلنا» در این ماه به شکل‌های مختلف اتفاق می‌افتد. مثلا کسی اهل استغفار است، دیگری اهل صلوات فرستادن است، یکی دیگر اهل اطعام و انفاق است و شخص دیگری به حضرت ابالفضل (ع) ارادت دارد و شخصیتی اقتدارگرا دارد و با انسان‌های مقتدر عالم حس خوب پیدا می‌کند و مرام و ادب حضرت را می‌پسندد.
برخی نیز رشادت و شهامت حسینی برایش جذاب است. گفته شده این سیر‌های معنوی خیلی سریع اتفاق می‌افتد و باید کسی باشد آن‌ها را رمزگشایی کند؛ مثلا اینکه برای عده‌ای اینگونه است که تا اسم امام حسین (ع) می‌آید اشکش جاری می‌شود. هر کسی باید خودش به این موضوع فکر کند و رمزگشایی کند که چرا چنین حالتی به او دست می‌دهد.
نور وجودی حضرات معصومین (ع) خیلی بالاست، ولی با این حال افراد با این نور‌های وجودی ارتباط برقرار می‌کنند و افراد با این نورها، مسیر را پیدا می‌کنند؛ بنابراین از این منظر شعبان ظرفیتی ویژه برای انسان‌ها است. شعبان را از این منظر شعبان نامیده اند، چون شعبات خیرات در این ماه به همه می‌رسد و مهم نیست افراد در چه مرحله از این ارتباط با نور باشند؛ در هر سطح و کیفیتی که باشند این شعبه‌های خیرات شامل حالشان می‌شود و در مسیر تقوی قرار می‌گیرند.
برکات سیره رسول الله و توسل به سیره پیامبر (ص) قله ماه شعبان است و همه انسان‌ها در چتر نگاه پیامبر اکرم (ص) قرار می‌گیرند. انسان برای رفتن به قله باید از دامنه شروع کند. اگر بخواهد به اسوه حسنه که قله ایمان است دست یابد باید ابتدا از دامنه بگذرد. چون کسی که بخواهد یک مرتبه به این قله در مسیر تقوی برسد سخت است، اما با توسل و توجه و محبت به نور معصومین (ع) که در دامنه این قله قرار دارند در راه قرار می‌گیرد و حرکت را شروع می‌کند، چون ظرفیت و احوال معنوی انسان‌ها متفاوت است.
بخشی از آداب این ماه هم در این مسیر کمک کننده است. در هر روز روحمان را با صلوات شعبانیه صیقل می‌زنیم و سیره نبوی را به خودمان یادآور می‌شویم و کدورت‌های گناه را با آب استغفار شستشو می‌دهیم.
سیره پیامبر (ص) در ماه شعبان این است که فرد دائم صلوات می‌فرستد چرا که صلوات، نورانیت جان است و تلخی و تلخ کامی‌ها را از بین می‌برد. مناجات شعبانیه را بخواند، شب زنده داری کند و از برکت روزه این روز هم استفاده کند.
استغفار‌های ماه شعبان را بگوید و اتصال به نور وجودی این بزرگواران هم پیدا کند. در جشن میلاد امام زمان (عج) شرکت کند، به رسم ادب برای حضرت ابالفضل (ع) کاری انجام دهد که در تمامی‌این اعمال روحش دائم صیقل می‌خورد و رشد می‌کند تا وقتی به شب نیمه شعبان می‌رسد و از این خیر کثیر استفاده می‌کند.
همچنین در روایت آمده است که شب نیمه شعبان، شب قدر است و مسلمانان جهان این شب را احیا می‌گیرند که این آئین و سیره در میان اهل سنت هم رواج دارد و بیش از شیعیان به آن اهتمام می‌ورزند.
ما به آیات قرآن که مراجعه می‌کنیم می‌بینیم خداوند ما را برای تقوی خلق کرده است. تقوی در حقیقت نقطه کمالی انسان است که حضرت مهدی (عج) نیز در بحث دولت کریمه خودشان نیز تقوی را مسیر راه معرفی می‌کنند و در دعای ندبه نیز آمده است «جامع الکلمه علی التقوی»؛ یعنی کجاست آن کسی که همه را حول محور تقوی جمع کند؟
ماه شعبان می‌خواهد این مسیر را هم تسریع کند و هم طیف‌ها و افراد مختلف را دور هم جمع کند و بالا ببرد. چون انسان‌ها توانایی و ظرفیت و پتانسیل‌های متفاوتی دارند و هر کدام دارای یک درجه از معنویت هستند. برخی با یک روایت تلنگر می‌خورند و جایگاه خود را پیدا می‌کنند، برخی با صحنه تاثیرگذار متحول می‌شوند، برخی نیز ممکن است نیاز به نیروی بیشتری برای رفتن در این مسیر داشته باشند.