به گزارش شهرآرانیوز، همه چیز به ظاهر آرام بود. ستاره اسکندری پشت به دوربین ایستاد. سیروس مقدم روی صندلی کارگردانی نشسته بود: «صدا، دوربین، حرکت.» ستاره اسکندری، چادرش را روی سر کشید و رو به دوربین برگشت تا اولین دیالوگ خود را برابر بازیگر مقابلش، عاطفه نوری، اجرا کند. این همان لحظه شکستن بغض تیمی بود که در غیاب بازیگر نقش اول خود، مغموم و اندوهگین، لب می‌گزید و پیش از آنکه سیروس مقدم ضبط را متوقف کند، تمام عوامل پشت صحنه با دیدگانی اشک آلود هریک به گوشه‌ای پراکنده شدند.
این تصویر نخستین حضور ستاره اسکندری در پروژه تلویزیونی «نرگس» بود که سال ۱۳۸۴ پس از آنکه پوپک گلدره بر اثر سانحه رانندگی به اغمایی طولانی رفت، برابر دوربین حاضر شد. آن سال، پوپک گلدره پس از دو مجموعه تلویزیونی پرطرف دار در ژانر نوجوان با عناوین «دنیای شیرین» و «دنیای شیرین دریا»، و درخشش در فیلم سینمایی «موج مرده» اثر ابراهیم حاتمی کیا، در قامت بازیگری مطرح و دوست داشتنی به تیم تولید سریال «نرگس» دعوت شده بود.
۳۶ قسمت از کار ضبط شده بود که پوپک گلدره برای دو روز درخواست مرخصی کرد تا به دریا برود و هوایی تازه کند. الهام غفوری، برنامه ریز سریال نرگس هنوز به خاطر دارد پس از آنکه با مرخصی دوروزه پوپک موافقت شد، جیغ کوتاهی از فرط هیجان کشید که در لحظه، آدم را نگران می‌کرد. پوپک گلدره که آن روزها، دختری سی وچهارساله و پرانرژی بود، تهران را به مقصد ساحل دریای شمال ترک کرد، اما در جاده نوشهر به نور، جایی حوالی منطقه سیسنگان در حالی که مسافر یک خودرو پیکان بود، پس از برخورد با یک دستگاه پژو دچار ضربه مغزی شد و به بیمارستان آمل انتقال یافت.
خبر تصادف پوپک هنگامی به یک نگرانی جمعی تبدیل شد که پزشکان اعلام کردند بر اثر ضربه وارد شده به کما رفته و حتی اگر از اغما خارج شود دست کم دوسال زمان نیاز دارد تا برای ادامه فعالیت‌های هنری خود، آماده شود. هشت ماه پس از شهریور سال ۱۳۸۴ پوپک گلدره برای همیشه از میان ما رفت و پیش از آن، ستاره اسکندری با ادای احترام و حضور بر بالین پوپک، از او اجازه گرفت تا با حفظ راش‌های موجود، باقی سریال را به جایش ادامه دهد.
اما به گواه تمام اهالی هنر و مخاطبان سینما و تلویزیون، پرواز زودهنگام پوپک گلدره، فقدانی دردناک و غم انگیز بود. پوپک که پیش از ورود جدی به عرصه بازیگری، در رشته روان شناسی بالینی تحصیل می‌کرد، پایان نامه خود را به موضوع تئاتردرمانی اختصاص داد و پس از فارغ التحصیلی، فعالیت هنری اش را با بازی در نمایش «پل» آغاز کرد.
او در سال‌های ۷۳ و ۷۴ با همکاری مهران مدیری، لذت حضور در قاب تلویزیون را چشید و در تیم بازیگران «ساعت خوش» قرار گرفت، اما خیلی زود از ژانر کمدی فاصله گرفت و پس از آن نقش کوتاهی در مجموعه «سرزمین سبز» ایفا کرد و تا سال ۱۳۷۹ که مهم‌ترین پیشنهاد بازیگری خود را از سوی ابراهیم حاتمی کیا برای بازی در فیلم «موج مرده» دریافت کرد، در چهار مجموعه تلویزیونی دیگر به ایفای نقش پرداخت. آثاری که هر یک، از پوپک گلدره، تصویری آشنا و محبوب در میان مخاطبان عام تلویزیون ایجاد کرد از جمله: «دنیای شیرین» و «دنیای شیرین دریا».
دو سریال خاطره انگیز که پوپک گلدره را برای همیشه در یاد‌ها ماندگار کرد، اما موفقیت او در فیلم سینمایی موج مرده هنگامی کامل شد که در جمع نامزد‌های دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن در جشنواره فیلم فجر، قرار گرفت. پوپک گلدره در همان سال برای بازی در فیلم «آخر بازی» ساخته همایون اسعدیان نیز نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن از نوزدهمین جشنواره فیلم فجر شد.
پس از آن یک بار دیگر در سال ۱۳۸۰ برای آخرین بار با نقش گلی در فیلم «سیندرلا» بر پرده نقره‌ای سینما درخشید و در ادامه پیش از حضور در مجموعه نرگس، دو سریال دیگر به نام‌های «مروارید سرخ» و «روح مهربان» را در تلویزیون تجربه کرد. بازیگر جوان و بااستعدادی که اگر سرنوشت مجال می‌داد حالا هنرمندی پنجاه وسه ساله با کارنامه‌ای پرکار بود. سخت می‌شود باور کرد، اما حالا هجده سال از پرواز زودهنگام هدهد بااحساس آسمان بازیگری می‌گذرد. هدهد، نام دیگر پرنده شانه به سر است که پوپک نیز گفته می‌شود. عنوانی که بر سنگ مزار او نیز حک شده است. برگرفته از منطق الطیر عطار که به سلیقه مادر مرحوم گلدره، برای او انتخاب شد.
دریا هروقت دست به قلم می‌برد تا خاطره تازه‌ای را مکتوب کند با لحنی ثابت و دوست داشتنی همان طور که روی کاغذ می‌نوشت، با ته مایه‌ای گیلکی زمزمه می‌کرد: «به نام خداوند بخشنده مهربان» و این آغاز ماجرایی تازه در خانواده دوست داشتنی او بود. سریال «دنیای شیرین دریا» با بازی پوپک گلدره در نقش دریا به یکی از خاطره انگیزترین آثار تلویزیونی دهه ۷۰ در ژانر نوجوان تبدیل شد.
داستانی با هفت شخصیت ثابت که در هر قسمت با بروز مشکلی تازه آغاز و با گره گشایی در همان قسمت، تمام می‌شد. این سریال نقطه عطف مهمی در کارنامه هنری پوپک گلدره بود که سال ۱۳۷۷ به کارگردانی بهروز بقایی از شبکه یک سیما پخش شد.