محمد عنبرسوز | شهرآرانیوز؛ همکاری پیمان معادی در مقام نویسنده و بازیگر و سامان مقدم، کارگردان باسابقه و کاربلد سینمای ایران، این بار در شبکه نمایش خانگی به تولید و پخش سریال «افعی تهران» منجر شده است؛ اثری خوش ساخت و آبرومند که کمی سردرگمی و ریتم کند، امکان قرارگرفتنش در میان بهترین سریال‌های خانگی سال‌های گذشته را از آن سلب می‌کند.
قصه سریال «افعی تهران» بر مدار شخصیتی به نام آرمان بیانی شکل می‌گیرد؛ یک مدرس دانشگاه و منتقد سینما که سال‌ها درصدد ساختن یک فیلم سینمایی بوده، اما هیچ وقت موفق نشده است. با درزکردن اخباری از یک قاتل زنجیره‌ای که به افعی تهران مشهور است، آرمان بیانی هم عزمش را جزم می‌کند تا بتواند فیلمی را بر اساس زندگی این قاتل بسازد. دلیل اصلی مصمم شدن شخصیت اصلی سریال «افعی تهران» برای ساختن این فیلم، نوع طعمه‌های افعی تهران است؛ کسانی که سابقه کودک آزاری داشته اند.
تا اینجای کار همه چیز خوب و امیدوارکننده به نظر می‌رسد و مخاطب آماده می‌شود که با یک درام روان شناسانه و جنایی روبه رو شود، درامی که وجه روان شناختی آن ناظر به شخصیت افعی تهران است. در ادامه، اما همه بار روان شناسانه «افعی تهران» به شخصیت آرمان بیانی اختصاص می‌یابد و هنوز خبری از قاتل قطعی و پیچیدگی‌های روانی شخصیت او در سریال نیست. عجیب اینکه در قسمت‌های منتشرشده از «افعی تهران» اساسا خبری از مسائل جنایی هم نیست و در عوض، سکانس‌هایی با حال وهوای کمدی، بخشی از فضای اثر را پر می‌کنند.
مشکل بزرگ قسمت‌های منتشرشده از سریال «افعی تهران» کندبودن ضرب آهنگ قصه و تزریق بیش ازحد آرام اطلاعات است. از اولین رویارویی آرمان بیانی با زنی که گفته می‌شود افعی تهران است، تا زمانی که دیدار این دو شخصیت شکل می‌گیرد، بیشتر از یک قسمت فاصله وجود دارد و سکانس‌های اضافی به قدری پرتعداد هستند که تدوین دوباره آن‌ها می‌تواند تعداد قسمت‌ها را کم کند.
بااین حال، شکی نیست که فیلم نامه «افعی تهران» درحال انجام کاشت‌های پرشماری است که بیشتر آن‌ها را با استفاده از فلش بک‌ها به دوران کودکی آرمان طراحی می‌کند. از این منظر می‌توان امیدوار بود که سریال در قسمت‌های آینده به برداشت‌های جذابی برسد و به خوبی از این مقدمات طولانی بهره برداری کند. می‌توان حدس زد که بخشی از این برداشت‌ها به اتاق درمان مربوط می‌شود؛ جایی که شخصیت اصلی قصه برابر بروز گذشته و درونیاتش مقاومت می‌کند و اگر این مقاومت بشکند، احتمالا چهره آرمان بیانی کامل‌تر و انگیزه‌های شخصی او روشن‌تر خواهد شد.
علاوه بر این، نوع ارتباط پدر و پسر در این مجموعه تلویزیونی، نوآورانه و کارآمد است؛ یعنی این نوع ارتباط والدین با فرزندان مطلوب نیست، اما باورپذیر و حاوی نکات تربیتی ویژه‌ای است که می‌تواند برای والدینی که احساس می‌کنند رابطه آن‌ها با فرزندانشان مخدوش شده است، تأمل برانگیز باشد.
از منظر اجرایی، «افعی تهران» سریالی خوش ساخت و جذاب است که بازی‌های یکدست و مطلوبی دارد. حضور بازیگران شناخته شده، کاربلد و محبوبی مثل پیمان معادی، مریلا زارعی و سحر دولتشاهی، با هدایت دقیق بازی‌ها که توسط سامان مقدم انجام شده، کیفیت بازی‌های این مجموعه را بیشتر کرده است؛ هرچند برخی هنرپیشه‌های فرعی اجرای ضعیفی دارند. حضور چهره‌هایی مثل امین حیایی، نیما حسنی نسب و هومن سیدی هم اگرچه خالی از وجه تبلیغاتی نیست، با جو سریال هم خوانی دارد.
فیلم برداری کم اشتباه و هم گرایی بین عناصر مختلفی ازجمله صحنه، لباس، گریم و... نشان دهنده تبحر و تجربه کارگردان است؛ هرچند سامان مقدم در گرفتن نما‌های بسته از چهره بازیگران اصلی یا عبوری، قدری زیاده روی می‌کند و فلش بک‌های پرتعداد و مبهمی را لابه لای اثر می‌گنجاند تا مخاطب را به تماشای ادامه سریال تشویق کند.