دریغ است ایران که ویران شود
کنام پلنگان و شیران شود
چو ایران نباشد تن من مباد
بدین بوم و بر زنده یک تن مباد
همه سر به سر تن به کشتن دهیم
به از آنکه کشور به دشمن دهیم
وقتی این ابیات شاهنامه را می‌خوانم غروری سراسر وجودم را فرا می‌گیرد که در کشوری پا به عرصه حیات گذاشته‌ام که یکی از افتخارات آن داشتن شاعر بلند آوازه‌ای، چون حکیم ابوالقاسم فردوسی است.
شاعری که در حدود هزار سال پیش برای احیای زبان پارسی ۳۰ سال تلاش کرد و ماحصل آن اثر ارزشمند شاهنامه شد.
شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی اکنون به عنوان یکی از کتاب‌های مرجع در بسیاری از دانشگاه‌های دنیا تدریس می‌شود و یکی از بزرگ‌ترین و برجسته‌ترین سروده‌های حماسی جهان است که تاثیرات بسیاری در اعتلای فرهنگ فارسی و نفوذ زیادی در ادبیات جهان داشته است.
و، اما امروز در روز بزرگداشت این شاعر پارسی‌گوی به این فکر می‌کنم که ما ایرانی‌ها که خود مدعی سردمداری فرهنگ فارسی در دنیا و مفتخر به حضور این اسطوره‌ها در سرزمین خود هستیم چقدر برای شناخت و حفظ نام و آثارشان تلاش می‌کنیم. آیا برای آشنایی فرزندانمان با شاهنامه و آموزش این گنج عظیم که سراسر درس زندگیست گام بزرگی برمی‌داریم؟
آیا زمانی را اختصاص می‌دهیم به بازدید از این مکان دیدنی؟ به شخصه به عنوان یک مشهدی اگر کسی از من درباره هویت و آرامگاه این شخص بزرگ سوال کند آیا اطلاعات کافی در این زمینه دارم؟ می‌خواهم بگویم با وجود تمام این صحبت‌ها معمولاً فقط سالی یک بار آن هم در روز ۲۵ اردیبهشت ماه به این مقوله به صورت جدی و البته با بزرگ‌نمایی‌های خبری پرداخته می‌شود؛ آن هم در قالب برگزاری مراسم و اجرای سرود و نهایتاً چند اجرای شاهنامه خوانی و همین ... تا سال بعد و برنامه‌هایی دیگر.
چرا آنقدر که آرامگاه فردوسی برای گردشگران خارجی و مسافران از شهر‌های دیگر جذابیت دارد برای خود مردم مشهد مهجور مانده است؟ چرا همان‌طور که دیگر مقبره‌های شاعران در شهر‌های دیگر همچون حافظیه و سعدیه هر موقع از سال که مراجعه کنیم شلوغ و پر از بازدید کننده است، آرامگاه فردوسی فقط در مناسبت‌های خاص باید شلوغ باشد! کما اینکه در آنجا مقبره شاعران بزرگی از دوران معاصر همچون استاد محمد قهرمان و استاد غلامرضا شکوهی و ... نیز وجود دارد که یادکردن از آنها خالی از لطف نیست و خود می‌تواند دلیلی باشد بر جذب بازدید کننده.
به دنبال این نوشته همچنان چشم امید داریم به دست اندرکاران و متولیان مربوطه در حوزه فرهنگ و ادب که نگاه ویژه و ممتدی به این جایگاه ارزشمند داشته باشند که این خود می‌تواند در یکی از شاخصه‌های گردشگری و به تبع آن اتفاقات بسیار خوب در زمینه اعتلای فرهنگ قرار گرفته و بیشتر مورد ارزش‌گذاری واقع شود.