آخرین اخبار چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری

گسترش زیرساخت‌های زبان به وسیله شاهنامه

استاد دانشگاه هرات گفت: ما به وسیله این شاهنامه است که می‌توانیم زیرساخت‌های زبان را گسترش دهیم.

نوشته بیتا سخایی - خبرنگار

به گزارش شهرآرانیوز، صلاح الدین جامی امروز ۲۵ اردیبهشت‌ماه در مراسم افتتاحیه بزرگداشت حکیم فردوسی اظهار کرد: بدون شک اصلی‌ترین مرجع که می‌تواند به عنوان سند هویت یگانه ما تلقی شود و بتوانیم استناد کنیم، شاهنامه فردوسی است. زمانی که از فردوسی صحبت می‌کنیم قطعا او را به مثابه ادب زبان فارسی به عنوان رستم ماندگار فرهنگ فارسی می‌شناسیم.

وی افزود: فردوسی معمولا به عنوان اندک مردان بزرگی می‌دانیم که همواره بر تاریخ بوده و نه در تاریخ. زمانی که از حکیم دانا صحبت می‌کنیم قبل از هر مورد دستگاه اندیشگی، بزرگ و طیف وسیع از فرهنگ، حکمت، اخلاق، اندرز، پند، سیاست و از همه بیشتر خرد و دادگری به عنوان یک راهبرد سیاسی برای ما عرض اندام می‌کند.

استاد دانشگاه هرات با بیان اینکه در کنار این مقولات کیهانی، انسانی و از همه مهم‌تر نمایش حالات درونی انسان با الفاظ بسیار رسا و ساده است، ادامه داد: در حوزه ادبیات باید دایره تقلیل قطعا می‌پردازیم به بخش زبان و ادب فردوسی؛ بدون شک بحث از تاثیر شاهنامه فردوسی نسبت به فرهنگ و زبان فارسی است این میزان تاثیر، نفود و تسلط شعر و اندیشه فردوسی بر همه شاعران همواره هویدا و مشهود است.

وی در ادامه با اشاره به اینکه قطعا اینجاست که فردوسی و مثابه کوهسار که از قلب خودچشمه شاعر می‌جوشاند، اما در حوزه زبان، فردوسی نقش بسیار گسترده و ژرفابخشی دارد، گفت: نقش فردوسی در خصوص زبان بیشتر جنبه نیرودهی برای تمام تلاشگران پس از او دارد. فردوسی در زمان و زمانه شاهنامه ایجاد می‌کند که پیش از او هیچ شاهکار بزرگی نداریم.

جامی خاطرنشان کرد: همه بزرگوارانی که پس از فردوسی دست به سرایش زدند گنجبنه و شاهکار بزرگ فردوسی را در دست داشتند و با اتکا به او قطعا به آفرینش‌گری پرداختند. ما به وسیله این شاهنامه است که می‌توانیم زیرساخت‌های زبان را گسترش دهیم. جالب است که فردوسی در سرایش ۶۰ هزار بیت تنها ۹ درصد واژه غیرفارسی استفاده کرد و این خود توانسته که امروزه زبان فردوسی از زبان شاعر کهن دیگری نزدیک باشد.

وی ادامه داد: بنابراین فردوسی از مقوله فرهنگ‌سازی در شاهنامه کارگاه عظیم تولید واژه برای فارسی‌زبانان به راه انداخت. با این حساب می‌توان گفت که حظ اشعا حافظ، حلاوت شعر سعدی و جوشش جان مولوی، افسون شعر خاقانی و حیرت‌انگیزی پایگاه فکری خیام از هر جهت باید از شاهنامه فردوسی بدانیم.