قاسمی- به گزارش شهرآرانیوز، تا پیش از این مردم برای تماشای تئاترها در صف گیشه می‌ایستادند تا بلیت تئاتر مورد علاقهشان را بخرند و همه صندلیهای تماشاخانهها و آمفی‌تئاترها را پر میکردند. از آن طرف اهالی تئاتر هم از صدای کف‌زدن تماشاچیها به وجد می‌آمدند و تئاتر بعدی را با شور بیشتری اجرا میکردند. هنوز صدای تئاتر مشهد در جشنواره فجر97 در گوشمان است که در هر 2بخش پیش‌کسوتان و جوانان افتخارهای زیادی برای تئاتر شهرمان کسب کردند. این صدای رسا ادامه داشت تا وقتی که ویروس کرونا در گلوی آن نشست و آن را بیمار کرد. حالا چند ماهی می‌شود که سالنهای تئاتر سوت‌وکور شدهاند. دیگر صدای تمرینهای بیان بازیگران به گوش نمیرسد و چراغ مهمترین تالار تئاتر مشهد خاموش شده است. برخی معتقدند اهالی تئاتر نباید بیکار بمانند و باید اجراهای آنلاین داشته باشند. برخی هم از اینکه چرا تئاتر مشهد آرشیوی از اجراهای گذشتهاش ندارد که این روزها در اختیار علاقه‌مندان بگذارد، گلهمندند و به مسئولان شکایت می‌کنند که چرا هزینه فیلم‌برداری اجراها را تقبل نکردند تا در این شرایط بحرانی به درد بخورد. همچنین نگرانیِ ازهم‌پاشیدن اقتصاد تئاتر هم عده زیادی از اهالی را دچار پریشانی و حتی ورشکستگی کرده و از سوی دیگر انسجام گروههای آماده اجرا به‌هم خورده است و معلوم نیست که این افراد چند وقتِ دیگر می‌توانند دور هم جمع شوند. خیلی از جوانترها میگویند جمع این مصائب تئاتر مشهد را به زمین زده است، اما برخی باتجربههای تئاتر، این زمین‌خوردن را فرصتی میدانند برای بازآفرینی داشتهها و اندیشه‌های فرسوده. موضوعی که رضا حسینی، نویسنده و کارگردان و پژوهشگر تئاتر مشهد، بر آن تأکید میکند و می‌گوید: اهالی تئاتر می‌توانند از این شرایط به نفع تئاتر مشهد استفاده کنند.
رضا حسینی می‌گوید: بحران تئاتر جهانی است و اکنون در هیچ جای جهان تئاتر اجرا نمی‌شود. خود هالیوود که بزرگ‌ترین مرکز سینمایی دنیاست، الان با این مسئله درگیر است. پس قرار نیست بگوییم شرایط مشهد در این میان خاص است و ما توانایی انجام کار تئاتر در این شرایط را نداریم.
کارگردان نمایش «حیاط خلوت» این صحبتها را در پاسخ به موضوع تئاتر آنلاین به میان میکشد که در پایتخت مسیری، موفق یا ناموفق را طی کرده است، اما در مشهد گروهها نخواستهاند یا موفق نشده‌اند این کار را انجام دهند. می‌گوید: به نظر من تئاتر آنلاین در این شرایط خیلی اهمیت ندارد. نه اینکه مخالف این حرکت باشم، منظورم این است که برخی پدیدهها به چیزهای دیگر وابسته است و نمی‌شود آنها را به‌تنهایی بررسی کرد. مثلا شناکردن به آب وابسته است؛ اگر آب نباشد، چطور میتوانیم شنا کنیم؟ به‌نظر من تئاتر هم به تماشاگر وابسته است. این تماشاگر است که تئاتر را زنده میکند. اکنون در تلویزیون برنامه‌های زیادی پخش می‌شود، اما به اندازه کافی بیننده ندارد. پس چطور میتوانیم بگوییم اگر تئاتر از تلویزیون یا اینترنت پخش شود، بیننده دارد؟ بنابراین باز هم میگویم من مخالف فضای آنلاین نیستم، اما معتقدم اجرای آنلاین تئاتر بیشتر یک سرگرمی است و اصلا نمیتواند جای خالی تئاتری را که مقابل تماشاگر اجرا می‌شود، پر کند.
حسینی معتقد است فضای آنلاین میتواند برای مباحث تئوری مفید باشد، اما برای اجراهای آنلاین نه.
این پژوهشگر ادامه میدهد: در سالهای گذشته کارهای زیادی تولید کردهایم، اما این کارها پشتوانه علمی زیادی نداشتهاند. به‌نظر من کرونا این فرصت را مهیا کرده است تا کارهایمان را متوقف و اندیشه‌هایمان را بازنگری کنیم.
به گفته حسینی وقتی تولید زیاد می‌شود، دیگر فرصت به‌روزشدن را نداریم و اندیشه‌هایمان دیگر مدرن نیستند. همین می‌شود که تفکرهای کهنه در تولیدهایمان پیاده می‌کنیم.
این نویسنده و کارگردان تئاتر ادامه میدهد: اگر کارخانه‌ای را هم بخواهند به‌روز کنند، مدتی تولید را متوقف می‌کنند. الان هم هنرمندان جوان تئاتر به بازسازی اساسی اندیشه‌هایشان نیاز دارند. ما به موفقیت نمی‌رسیم، مگر اینکه تفکرمان را تغییر دهیم. بنابراین ما اهالی تئاتر باید در این روزها از فرصت استفاده کنیم؛ کتاب بخوانیم و برنامه بریزیم تا بتوانیم اندیشه یک هنرمند را داشته باشیم.
کارگردان نمایش هفت دریا شبنمی، در پاسخ به اینکه آیا مسئولان هم می‌توانند در این زمینه به جوانترها کمک کنند تا به سمت بازآفرینی اندیشه‌هایشان حرکت کنند، گفت: خود مسئولان هم که می‌خواهند کاری انجام دهند یا برنامه‌ای بریزند، معمولا از اجماع تفکر هنرمندان استفاده می‌کنند. نباید منتظر انجمن نمایش، اداره ارشاد یا هرجای دیگری باشیم، بلکه به انقلابی علیه خودمان نیاز داریم. پس الان هر هنرمند میتواند از این فرصت استفاده کند و به‌طور جدی علیه اندیشه‌های کهنه و قدیمی‌اش برخیزد.